Τουρκοπούλα. Ή γαρδέλι. Ή κοκκινοτσεμπερού. Μα και πεντάμορφο. Και γιαβρί. Και ζιγαρδέλι. Στραγαλίνι. Στην Κύπρο Σγαρτίλι ενώ η αρχαιοελληνική ονομασία της είναι ακανθίς ή ακανθυλλίς λόγω της προτίμησής της στους σπόρους των αγκαθιών. 

Στους βυζαντινούς χρόνους το πουλί με τα εξαίσια χρώματα στο πτέρωμά του, το μαγευτικό κελάηδημα και το κυματιστό πέταγμα, συμβόλιζε την αγάπη για τον Χριστό. Η καρδερίνα, πουλί από τα πιο αγαπητά και ωφέλιμα σε όλη την Ευρώπη, έχει δεθεί με μύθους και παραδόσεις, έχει τραγουδηθεί- ένας από τους μύθους αναφέρει ότι η Ακανθυλλίς ήταν μια από τις εννέα καλλίφωνες κόρες του βασιλιά της Ημαθίας Πιέρου και πως όταν κάποτε αυτές καυχήθηκαν ότι σε μουσικό αγώνα νίκησαν τις Μούσες, τιμωρήθηκαν και μεταμορφωμένες σε πτηνά, γυρνούν τα δάση και τα χωράφια τραγουδώντας.

Άλλη παράδοση θέλει τον Δημιουργό να την ξέχασε όταν έπλαθε τα πουλιά, μα άμα την είδε παραμελημένη, μάζεψε όσες μπογιές είχαν περισσέψει και τις στόλισε πάνω της κι έτσι απέκτησε αυτά τα θεσπέσια χρώματα. Οι Μικρασιάτες ισχυρίζονται – μεγάλοι θαυμαστές και γνώστες της καρδερίνας-ότι έχει την ικανότητα να μιμείται το αηδόνι, το τσιχλόνι, το τουρλί και την παπαδίτσα με αποτέλεσμα αυτό το μαγικό ηχητικό κορύφωμα.

Στις μεγαλουπόλεις δεν είναι πια περαστικές· το αστικό περιβάλλον έχει γίνει βιώσιμο για μεγάλο αιθμό πουλιών. Κι ετούτο το ζευγάρι καρδερινών που εγκαταστάθηκε στην καρυδιά μας, άλλο δεν κάνει παρά να γεμίζει ευφροσύνη τη γειτονιά και γλύκα την καρδιά μου. Η περίτεχνη η φωλιά τους, την άνοιξη φιλοξενεί 4-6 γαλαζοπράσινα αυγά. Στα γεννητούρια του καλοκαιριού η μαμά καρδερίνα ετοιμάζει άλλη φωλιά. Ο πατέρας διαρκώς σε εγρήγορση-τραγουδώντας. Κελαηδά κουνώντας το κορμάκι. Συμμετέχει στο πανηγύρι της αγάπης ολόκληρος. Πιο αλληλέγγυα και ειρηνικά πουλιά δεν υπάρχουν. Και πιο αφοσιωμένοι γονείς. Ευλογημένα να ‘ναι.

ΕΛΕΝΗ ΣΑΡΑΝΤΙΤΗ