Bıraktığın enkaza geri döndün ama öylesine yıkılmıştı ki kapının yerini dahi bulamadın. Sahi kapıyı çarpıp çıkarken geri döneceğini biliyor muydun?

Ne ben sana gelebilirim ne de sen bana şimdi.

Bir tek seni bu kadar çok...

Aynı gülüşe defalarca yenildim.

Sol yanım koca bir enkazdan ibaret ben kimi nasıl alayım oraya yeniden?

Ben artık seni sevemeyecek kadar yorgunum.

Biz olmayı beceremedik ama hiç olmayı çok iyi başardık.

Anılar canını yakıyor insanın. Mutlu olanlar tekrar yaşanamadığı için mutsuz olanlar mutsuz ettiği için...

Sana denk gelinmez, sana çabalanır. Seninle güzel günlere dilek dinlenmez, güzel günler için savaşılır. Her şeyden herkesten senin için gidilir. Bütün sokaklar sana çıkar. Bütün yollar sana gider. Herkese özlem sana hasret. İç çekişlerini sana. Çiçek olsam yaralarında açardım. Kırlangıç olsam etrafında uçardım. Umut olsam yakana yapışırdım. Hüzün olsam düşmanın olurdum hiç yanaşmazdım kapına. Ama insanım sevmekten öteye gidemiyorum. Sahi kalbindeki uzaklık nasıl? Ne kadar daha kararlısın gelmemeye? Beklemek sorun değil ölüm var. Bir dakika geç kalsam ölümle eş değer. Bir şehirde sevdiğin yaşadığı zaman orası dünya olur. Her şey geçiyor senin yerin hep aynı. Ben sende imkansızlığı seviyorum, ümitsizliği değil.

Sen bilmezsin her gülüşüme ortak olduğunu. Sen bilmezsin gülüşlerimin nedeni olduğunu. Sen bilmezsin her sokakta el ele yürüdüğümüzü. Sen bilmezsin varlığının bile ilaç gibi geldiğini. Sen bilmezsin benim seni ne kadar sevdiğimi. Sen bilmezsin, bilmek de istemedin zaten. Görmezden geldin. O daha kolaydı senin için.

Kalp kırıklarım ruhumu parçalıyor. Ben sana bunu nasıl anlatayım?

Oysa hiç hak etmemiştin. Ben tarafından sevilmeyi...

Ne göze alabildin ne gözünü alabildin.

Yıllar sonra karşılaşacağız belki seninle. Göz göze geleceğiz ama yan yana gelemeyeceğiz.