Ölüme on kala yaşamalı insan. Ölüme on kala. Sanki hep yaşayacakmış gibi değilde her gün ölecekmiş gibi. Gerçi ben her gün ölüyorum ama bunun bir öneminin olmadığından eminim. Her neyse. Yağmurda üşümüş ellerin kahve bardağına tutunuşu gibi olmalı hayat. Biraz heyecan biraz da yanacakmış korkusu. Üşümeli insan, ölümü hatırlamalı ve yağmurda ıslanmalı. Ölüm deyip toprak kokusunu çekmeli içine. Attığı her adımda acı çekmeli. Canı yanmalı,çaresiz hissetmeli. Herkes uyurken ağlamalı, duyulacakmış korkusu ile sessiz sessiz ağlamalı. Bir Ahmet Kaya şarkısından sonra Sezen Aksu dinlemeli. Ve geceyi Neşet Ertaş ile onurlandırmalı. Sonra gülümsemeli ama nasıl bir gülümseme? Yukarı kıvrılan her kıvrım kan revan içinde olmalı. Olmalı ki bir daha gülümsemeye cesaret edememeli. Ölüme on kala yaşamalı insan. Ancak ve ancak o zaman anlayabilir beni.

O, yılanlara sarılacak kadar yalnız..

Yüzümdeki Sen - Cem Kertiş

İnsan hiç yuvasını sevmez miydi? Ben sevmiyordum.

Yüzümdeki Sen - Cem Kertiş

Tanrım! Umudunu yitirmiş bir kadın duruyor karşında.

Babam bile sevmemiş beni oğlum! Başkasının sevmesini beklemek bencillik olur.

Düşünsene; Bir tek sen varsın bu koca dünyada, bir de kitaplar.. Harika olmaz mıydı?