Gökyüzünde uzaklara dalıp duruyorum, en çok kendimi özlüyorum gibi hissediyorum sanki bu aralar

sana baktım fakat yoktu o ışık yüreğinde

oysaki bendeki tüm ışığı saplamıştım kalbine

yazık oldu tüm benliğime

İnsan parasını kaybedince fakir, özgürlüğünü kaybedince esir, aşkını kaybedince şair olurmuş.

Bilmiyorum ne vardı? Beni saatlerce düşündürecek, karnıma ağrılar girmesine sebep olacak. Gözleri değildi, o kara gözler olamaz. Sözleri miydi beni mest eden? Çıkmaz sokaktayım yine. Tekrar aynı yolu geri mi döneceğim yoksa yoksa... İstemiyorum.

Yağmurların yorgun düştüğü bu şehirde, adını telaşla yazdım defterime. Gökyüzü, aşkın hüznünü taşıyordu bulutlarda, bense seni düşündüm her damlasında. Çiçekler bile solarken kederle, kalbimde tomurcuklanan umut, tuhaf bir çiçek açtı. Seninle örülüydü her kelime.

Sen bana soğuk davrandığında ne kadar üşüdüğümü bilsen, kalbimi ceketinle örterdin.

Hani ellerimiz değince nasıl oluyorduk? İşte öyle oldum. Hani bakışlarımız buluştuğu zaman bir başka türlü atması vardı yüreklerimizin. Onu hatırladım

İnsan parasını kaybedince fakir, özgürlüğünü kaybedince esir, aşkını kaybedince şair olurmuş.

Kendimden sıkıldım bu aralar. Ben bana tahammül edemediğim günlerdeyim şimdi. Bıraksalar devrileceğim. Her şeyi tıklım tıkış atmışım içime. "Ulan bende insanım her şey bir yere kadar" diye inim inim inlediğim günlerdeyim. Başkalarını tamamlamak için kendimi yarım bıraktığımı yeni yeni fark ediyorum, üzgünüm. Başımı taşlara vurduğum günlerdeyim.

Su gibi akmalıydım şu yaşımda. Oysa ağır ağır düşünüyorum geleceği. Kaç gecem daha böyle huzursuz geçecek. Beni felaketler değil, düşünmek öldürecek.

Bu karanlıklar neyin nesi nasıl geldim buraya. Yokluğunda başka nereye gidebilirdim ki. Sensizliğin hiçbir aydınlık tarafı yok. Kör olmuşum, ya da gözüm kapalı. Açamıyorum ki. zımbalamışlar altlı üstlü. Bir tek sen açabilirsin gibi. Gelsene. Işıklarımı yaksana. Ben karanlıktan korkarım bilmiyor musun bunu. Kahrolsun

Ben hep beni unutmandan korktum. Senin o güzel kalbinin beni silik bir gölgeye çevirmesinden, henüz daha sesimi duymamışken unutmandan korktum. Bir gün sana adımı söylediklerinde kayıtsız kalmandan korktum. Oysa hayat bana hep balık hafızalı olduğumu hatırlattı.

Şimdi elimi nereye atsam boşluk. Senin boşluğunda kendimi hayal ederken kendi sonsuzluğumda kayboldum. Gökyüzümün ne kadar büyük olduğunu düşlerken kendi kalbimin ne kadar küçük olduğunu unuttum. Belki senin kalbin ikimize de yeter sandım.

Senin gibi biriyle tanışacağımı hiç hayal etmezdim. Ve senin gibi birini kaybedeceğimi asala hayal etmezdim.

Anıların gözü yaşlı şarkılarda zehir zıkkım

Seninle her gün hayallerde buluşup

Kandırırım kendimi aptal bi huy

Zannettim zamanla kapanır bu yara

Alışırım belki de yokluğuna

Bensiz üşüyorsun diye hala sana yanıyorum