Hayat bugünde tıkırındaydı. Zaten artık yaşıyorsak, kolumuz falan kopmuyorsa hayat tıkırında demiyor muyuz? Hayat dediğimiz şey aslında birazcık oyun gibi bence... Sahne, oyuncular... Oyuncular kuliste ve ses ışıklar perde açılıyor OYUUUN! Kendimizi dünyanın kucağında buluyoruz. Sonra oyun başlıyor. Her yaşın zorluklarıyla ilerliyoruz ve kendini arayan oyuncular arasında yavaş yavaş kendimizi buluyoruz. Sonra bir olay yaşanıyor, biri ölüyor ve biz kendimizin hiç bilmediğimiz bir özelliğimizi keşfediyoruz artık kendimi tanıyorum diyoruz. Karşımıza bir zorluk çıkıyor ben artık kendimi tanıyorum diyerek o zorluğu da atlatmaya çalışıyoruz. Oyunun yarısı kendimizi tanıma ile geçiyor. Zaten biz tanıdık tanımadık derken karşımıza başka bir oyuncu çıkıyor. Biz bu oynu bu oyuncuyla bitirmeye karar veriyoruz. Oyuna başlarken kimseye mecbur değildik ama bitirmek için birine mecbur hissediyoruz. Çünkü biliyoruz selam tek başına verilmez. Ve ışıklar çekilir hafif bir müzik ikinci perdeye geçtik. Ikinci perde yeni bir başlangıçtır. Ve ne tuhaftır ki birinci perde de her şeyi sezen tahmin eden biz ikinci perde de çakılır kalırız. Bazen oyuncular arasında kavga çıkar bazen hiç olmadığımız kadar huzurlu olduğumuzu sanırız. Huzuru sağlayan kavga mıdır yoksa kavgayı çıkaran mı huzur? Bunu hiç bir zaman anlayamayız. Ve bu perdede kendimi tanıyorum diye perdeyi bitirmeye çalışırız. Yavaş yavaş oyunun sonuna yaklaşırız. Ve her şey durur. Işıklar sizin üstünüzde olur. Sahnede hiç kimse kalmaz. Herkes seyircilerin arasındadır. Sahne sadece tanımadığınız oyuncular ile donatılmıştır ama onlarda sizin için bir biblodan farksızdır. Gerçi bir bibloya bile bir anlam yükleyebilir insan ama neyse... Hiç aynı olmadığınızı fark edersiniz. Değiştiğinizi görmez, hissedersiniz. Ve o an anlarsınız aslında siz kendinizi hiç tanımamışsınızdır. Ve ışıklar kararır perde kapanır. Sizde kendinizi seyircilerin arasında bulursunuz. İşte bu yazıyı anlamak kadar karışık ve kısadır hayat. Siz anlamazsınız ama hemen biter. Sizede hatıraları hatırlamak kalır.