Tumgik
ruzgarnhediyesi1387 · 4 years
Text
Yaş 17
17 yaşıma girdiğim gün her şeyin çok farklı olacağına inanmıştım. Sadık bir dost veya papatya kokan bir aşk.
Şimdi 17 yaşımın sonuna geliyorum ve ne kadar da boş hayaller kurduğumun farkına varıyorum.
Depremler, salgın hastalılar, çığlar ve seller. Bunlar artık çok  normal bir şeymiş gibi geliyor. Bunları tek ben yaşamıyorum diyor ve geçiyorum ama bazı şeyler çok koyuyor. Dışarıdan çok fazla arkadaşım varmış gibi gözükse de yalnız olduğum farkındalığı çok üzüyor.
Bir arkadaş istedim olmadı. Sevgili istedim, o da olmadı. Artık yaşamak istiyorum desem ölümsüz olacağım diye korkuyorum. 
18 yaklaştıkça yine hayallere kapılıyorum. Ailemden uzak bir yere gidip yeni evime taşınmak, arkadaşlar edinmek, aşık olmak istiyorum. Gerçekleşmeyeceğini bile bile istiyorum...
İnsanların düşüncelerini umursamadan giyinmek istiyorum. Partilere katılıp, sarhoş olmak.
Bu kadar çok şeyi isteyim, o kadar da şansımın olmaması ne kadar da acınası.
‘Benim kendimden başka hiç kimseye ihtiyacım yok.’ deyip ortalıkta dolaşmak ne kadar zor olabilir ki? 
En az istediğim şeyler kadar zor.
İnsanlar dinlediğim müziğe kadar her şeye karışırken, benim isteklerim ne kadar da absürt kalıyor...
5 notes · View notes