Hiç aklımda değilken hayatıma iyi ki girdin, güzel kızım. Tüylerin kadar ömrün olsun.

Bi' kedim olsa tüm derdim bitecekmiş gibi...

Kucak kucak dağıtılan sevginin, sana geldiğinde avuç içini bile dolduracak kadar olmaması gerçeği insanı bir gece yarısı ağlatır.

2 hafta, 14 gün, 336 saat,20.160 dakika... ve daha artmaya devam eden saniyeler. Daha sana sarılamadan, öpemeden mezara girişin inan kalbimi çok ağrıtıyor gül güzelim. Şu anlamsız kalabalığı güneş gibi doğman gerekiyor. Artık çok çok uzaktasın. Sana dokumayacağım kadar uzaktasın. Beni izliyor musun gittiğin yerden? Ağlamama üzülme olur mu? Seni kaybetmek yüreğimi yaktı. Ateşlerde yandı ama senin zerrene zarar gelmedi. Kalbimde uyuyorsun bak her gece. Boğazım düğüm düğüm ama bak buralarda bir yerdesin. Lütfen rüyalarıma gel, sana çok ihtiyacım var.

Gittin, o kadar incindim ki cân'ım keşke çıkıp gelebilsen ve öpsen. İnan tüm acımı söker alırsın. Her daim dualarımda olacaksın, gül güzelim.

İncitebilecekleri en ufak yer kalmayana dek öpeceğim seni

Bazen rüyamda kafamın bedenimden ayrıldığını görüyorum, kan görüyorum. Kendi kanımda boğulduğumu görüyorum. Zihnimi susturamıyorum. Kafamın içindeki düşünceleri susturamıyorum. Tırnak diplerime oturan kan pıhtılarından kurtulamıyorum. Boynuma geçirilip öylece yaşamak zorunda oluşumdan kurtulamıyorum. Deli gibi ölme isteğini bastıramıyorum. Hissiz olmak istiyorum. Buzdan ten istiyorum. Cam değil, buz. Kimsenin eritmeyi bırak, dokunamayacağı bir buz. Zihnim kan dolu, susturamıyorum. Boğazıma kadar kana batmışım, anlatamıyorum. Ellerimi duvarlara vuruyorum. Titremeleri geçmiyor. Aşamıyorum, anlaşılmıyorum. Midemin bulantıları artıyor. Batıyorum ama uzaktan çok iyiyim. Uzaktan her şey yolunda. Uzaktan mükemmelim. Yıkılmazım, ayaktayım, güçlüyüm. Değil. Hiç değil. Ölüyorum, fark edilmiyor. Bir balkondan yere çakılıyorum, bedenim parçalara ayrılıyor ama iyiyim ya. İyiyim.

17.07, veda mektubu.

Merhaba; senelerim, aylarım, günlerim. Merhaba. Bugün beni çok acıttın, çok kanattın. Başkasına kucak kucak dağıttığın vicdanını, bana neden toz tanesi kadar sunmadın? Hiç mi hak etmedim? Başkasına hiç acımadan sunduğun sevginden, bana neden birazcık da olsa sunmadın? Sevgimden midir bilmem sana hiç kıyamadım o gün. Aslında, ben de birazcık sana izin verdim. Beni acıtmana izin verdim. Beni kandırmana izin verdim. Şu yara bere dolu vücudumu ateşlere atmana izin verdim. Çünkü seni üzecek bir şey söyleseydim, yanardım. Sanki beni bir uçumdan itmişsin gibi hissediyorum ama düşerken bile aklıma ellerinin bana dokunuşu var. Haklısın doğru olmaz. Benim sevgim, senin o taş kalbine ağır gelir. Sana veda ediyorum şimdi. Senelerce haberinin olmadı sevgimi bugün boğazlıyorum. Ağlamaktan nefesimin kesildiği güne rağmen yok ediyorum seni. Umarım hayat bugün yüzüne bakmadığın sevgimi, bir gün kapı kapı aratır.

O gün birisi ölmedi ama ben katil oldum.

Zar zor güvenmişsin ve tüm güvenini yerle bir edip yine de seni suçlamış. Sevginin iyileştireceğini sanıp kendini öldürmüşsün.

Sana söyleyemediğim her kelime, geldi boğazıma saplandı.

Oluk oluk kan akan ellerime rağmen okşardım saçlarını, bana sevgisizlikten bahsetme.

Ağzımı açtığımda, acıtmadan susmazdım. Cam kırıklarını yüreğime saplarken, ağzımı açmadım. Nefret eder gibi bakarken, ağzımı açmadım. Hiç düşünmeden beni silerken, ağzımı açmadım. Acıdan kıvrandığımda dönüp bakmadın, ağzımı açmadım. Çünkü ben ağzımı açsaydım, senin canın yanardı ve senin canını yaksaydım ölürdüm zaten.

Çırpındığım o düşüncelerin batağından kimse kurtarmadı beni. Ölüm fısıldayan sesleri kimseye duyuramadım. Düştüm, her yerimi kan kapladı. Kalktım. Her yerimden kan akarken, gülümsedim. Ruhum, bedenimi boğarken sesimi bile çıkarmadım. Ölümü ben seçtim, kimseyi suçlamadım. Kanı ben akıttım, kimseyi suçlamadım ama kızım sen o sesi duymalıydın. Sen, bana sağır olmamalıydın. Boğulurken, nefes olmalıydın ama sen bırak nefes olmayı nefesimi kesen eller olmayı seçtin. Sen, bana verdiğin zararı hiç görmedin. Herkese koştun kızım. Sen, sadece bana koşmadın. Ben, yavaş yavaş ölürken sen sadece izlemeyi seçtin. Şimdi beni suçlama. Çünkü bunu sen istedin. Ölüme ittiğin biri öldü diye suçlanmaz, unutma kızım. Hiç unutma.

Canım yanmasın diye ördüğüm duvarlarımı yıkmaya çalıştılar, cân'ımın içi. Kızdım, kırdım. Öfkelendim. Fakat ilk kez biri o duvarları yıksın ve kan akan yaralarımı sarsın istedim. Düştüğüm, iki büklüm olduğum o yerden çıkarsın istedim. Affet, ben senden sonra ilk kez bencil olmak istedim.

Karşıma geçsen, bağıra bağıra sana anlatsam. Ruhuma saplanan her bıçağın acısını anlatsam sana. Bıçağı saplayıp, ölüme terk edilişimi anlatsam ama bağıra bağıra. Sonra kıyamayışını anlatsam sana. Vursan da kıyamadığını anlatsam ama bilirsin bazı yaralar öpmeyle geçmiyor. Sana tam güvendiğim yerde beni nasıl ağlattığını anlatsaydım sana. Senin belki de umursamadan söylediklerinin yüreğime oturduğunu anlatsam sana. Emin ol bu enkazdan sağ çıkamazdın ve ben bu enkaza çoktan teslim oldum.

Ben, bu kıyamette sana tutundum ve dedim ki; ellerin, ellerimi asla bırakmasın.

Bir vuruş, on dokuz ölüş.