rejestracjasa25-blog - Tumblr blog

rejestracjasa25-blog · 11 years

Text

Lucjan Józefowicz

Lucjan Józefowicz (ur. 30 czerwca 1935 w Uniejowie) - polski kolarz torowy, wielokrotny mistrz kraju, uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Tokio (1964), następnie trener.

Biografia

Karierę sportową rozpoczął w Gwardii Łódź w 1951, następnie reprezentował barwy Broni Radom (1959-1961), Orkana Łódź (1962-1964) i Włókniarza Łódź (1965-1966). Czternastokrotnie zdobywał mistrzostwo Polski: pięciokrotnie w wyścigu indywidualnym na 4000 m na dochodzenie (1958, 1960-1963), pięciokrotnie w wyścigu drużynowym na 4000 m na dochodzenie (1958, 1960, 1961, 1965, 1966), trzykrotnie w wyścigu na 1000 m ze startu zatrzymanego (1959, 1960, 1962) i raz w wyścigu długodystansowym (1959). Ponadto był też wicemistrzem Polski na 4000 m indywidualnie (1963) i drużynowo (192, 1963, 1964) oraz brązowym medalistą w tandemach (1961 - z Janem Magierą), na 1000 m ze startu zatrzymanego (191961, 1963), 4000 m indywidualnie (1965) i drużynowo (1959). Był też rekordzistą Polski, m.in. w olimpijskich konkurencjach 1000 m ze startu zatrzymanego (1.11.2 - 09.09.1962), 4000 m na dochodzenie (dziesięciokrotnie - od 5.14.8 (12.06.1960) do 4.56.2 (16.07.1963), 4000 m na dochodzenie drużynowo (pięciokrotnie - od 4.53.3 (17.08.1958) do 4.38.7 (1966).

Nie odnosił większych sukcesów na arenie międzynarodowej. Na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio odpadł w ćwierćfinale indywidualnego wyścigu na 4000 m na dochodzenie. W siedmiu startach na mistrzostwach świata, zajmował trzykrotnie 7 m. (1963, 1964, 1965) i raz 11 m. (1966) drużynowo, w wyścigu indywidualnym na 4000 m na dochodzenie w 1958 i 1961 odpadał w eliminacjach, w 1962 w ćwierćfinale, w 1963 był 6, w 1964 - 5, 1965 - 11.

Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener w łódzkich klubach Włókniarz (1967-1983) i Orzeł (1983-1984), a wśród jego zawodników byli m.in. Mieczysław Nowicki i Janusz Kotliński.

Bibliografia

sylwetka na stronie www.sports-reference.com

Bogdan Tuszyński Złota księga kolarstwa polskiego, wyd. Polska Oficyna Wydawnicza "BGW", Warszawa 1995,

Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński, Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010 wyd. Fundacja Dobrej Książki, b.d i m. w.

#wirtualne biuro warszawa adres dla firmy warszawa wirtualne biuro warszawa wola

0 notes

rejestracjasa25-blog · 11 years

Text

Piotr Naimski

Piotr Aleksander Naimski (ur. 2 lutego 1951 w Warszawie) – polski polityk, biochemik, nauczyciel akademicki, działacz opozycji w okresie PRL, publicysta, były wiceminister gospodarki, poseł na Sejm VII kadencji.

Życiorys

Wykształcenie i praca naukowa

W 1968 ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie, następnie studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. W latach 1976–1980 pracował w Instytucie Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk. Od 1981 do 1984 przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie był pracownikiem naukowym New York University Medical School. W latach 1984–1989 zajmował się zastosowaniem metod biochemicznych w diagnostyce medycznej. Od 1996 do 2009 zajmował stanowisko adiunkta w Wyższej Szkole Biznesu – National-Louis University w Nowym Sączu. Był prodziekanem i dziekanem Wydziału Studiów Politycznych na tej uczelni i kierownikiem programu magisterskiego Stosunki Międzynarodowe i Dyplomacja.

Działalność w okresie PRL

Od 1964 był harcerzem 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”.

Po wydarzeniach czerwca 1976 brał udział w organizowaniu pomocy dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa. Należał do założycieli Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej KOR, był uczestnikiem protestów przeciwko zmianom w konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Blisko współpracował z Antonim Macierewiczem (współdziałali m.in. w „Czarnej Jedynce” oraz w tzw. Gromadzie Włóczęgów, a także w redakcji drugoobiegowego miesięcznika „Głos”). W latach 1980–1981 zasiadał w radzie programowej Ośrodka Badań Społecznych Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.

W 1981 wyjechał na stypendium naukowe do Nowego Jorku, był współorganizatorem Komitetu Pomocy „Solidarności” w Nowym Jorku. Po powrocie do Warszawy w lipcu 1984 wrócił do pracy w redakcji pism „Głos” i „Wiadomości dnia”.

Działalność w III RP

Pełnił funkcję dyrektora Wydawnictwa „Głos” (1989–1992). Po powołaniu Antoniego Macierewicza na stanowisko ministra spraw wewnętrznych rozpoczął pracę w tym resorcie. Od 1 lutego do 5 czerwca 1992 kierował Urzędem Ochrony Państwa. Brał udział w realizacji uchwały sejmowej wzywającej rząd do ujawnienia współpracowników Służby Bezpieczeństwa. Odszedł ze stanowiska po dymisji rządu Jana Olszewskiego.

W latach 1992–1996 był prezesem Klubu Atlantyckiego. Od 1999 do 2001 pełnił funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa w gabinecie politycznym premiera Jerzego Buzka.

Działał w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, Ruchu Odbudowy Polski i Ruchu Katolicko-Narodowym. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy ROP w województwie krakowskim, otrzymując 10 694 głosy.

Od 23 listopada 2005 do 5 listopada 2007 był sekretarzem stanu w Ministerstwie Gospodarki odpowiedzialnym za bezpieczeństwo dostaw surowców energetycznych do Polski. W 2008 został doradcą szefa BBN i członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Po śmierci Lecha Kaczyńskiego zrezygnował z tych funkcji. Później został doradcą w konserwatywnym think tanku New Direction utworzonym w Brukseli przez grupę Europejskich Konserwatystów i Reformatorów.

W wyborach parlamentarnych w 2011 był bezpartyjnym kandydatem do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nowosądeckim. Uzyskał mandat poselski, otrzymując 5388 głosów.

Życie prywatne

Pochodzi z żydowskiej rodziny frankistów ochrzczonej w katedrze lwowskiej w 1759, co przedstawił w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” przed wyborami parlamentarnymi w 1997.

Żonaty, ma czworo dzieci.

Odznaczenia

Odznaka Honorowa imienia gen. Stefana Roweckiego "Grota" – 2011

Bibliografia

Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności

Piotr Naimski w bazie „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI)

#wirtualne biuro w warszawie tanie biuro warszawa wirtualne biuro warszawa wola

0 notes