On my way 'home'

Vrijdag 17 maart Het is 05.43 hier in Qatar, ik zit op de luchthaven van Doha te wachten tot de gate van mijn vlucht naar Amsterdam opengaat. Ik voel me zo wakker en at peace. Ik heb net een half uur in een moskee op de luchthaven gemediteerd. Dat was mooi, want ik moest een boerka aan. Moet een gek gezicht geweest zijn, zo'n blanke idioot die doodstil zit en boeddhistische meditatie zit te doen, terwijl om haar heen moslima's het eerste ochtendgebed opzeggen en bidden. De vrouw die in de 'prayer room' een oogje in het zeil moest houden, moest wel een beetje om mij lachen toen ik verstrikt raakte in de boerka en ze mij moest komen redden. 'Do you know how to pray?', vroeg ze me. Toen ik wegging na mijn meditatie knikte ze me bemoedigend toe. Wat kan ik nog vertellen over mijn laatste dagen in Nepal? Ik ontmoette op de valreep nog wat gozers uit Australië die echt de mannelijke versies van mij waren. Met hen heb ik nog heel lang zitten praten. Soms is het heel fijn om zo'n gesprek te hebben waarin je merkt dat je het over werkelijk alles met elkaar eens bent. Mijn laatste avondmaal in Nepal was bij OR2K. Aan de tafel naast me zaten twee monniken op hun flinterdunne MacBook Pro (!!?!?!) teksten te lezen en met de nieuwste iPhone foto's te maken van hun eten. Nepal is zo vreemd. Het afscheid nemen van de medewerkers van het hostel was het moeilijkst. Ze hebben een foto van mij op de koelkast geplakt, dat was lief. Ja, het deed wel echt even flink pijn dat ik Nepal moest verlaten toen ik in de taxi naar het vliegveld zat. Maarja, anicca (alles verandert, the law of impermanence). De vliegreis van Kathmandu naar Doha was turbulent (haha flaauw). Nee maar even zonder grappen, het was een gekke vlucht. De stoelen naast mij waren leeg, waardoor ik languit kon liggen slapen. Ik was diep in slaap en had een van de afschuwelijkste nachtmerries die ik ooit gehad heb. Ik werd volledig verstijfd van angst wakker. Mijn nachtmerries zijn sinds vipassana heel levendig. Ik zie dat als een goed teken, ik denk dat het betekent dat er dingen verwerkt worden. Ook tijdens mijn meditaties heb ik af en toe flashbacks naar angstige situaties, waarvan ik de wonden dan kan genezen. Iets wat ik heb gemerkt is dat ik veel vaker lieg dan ik altijd dacht. Kleine leugentjes, zoals toen ik tegen mijn Nepalese vriend zei dat ik druk was, terwijl ik eigenlijk gewoon niet wilde afspreken, omdat ik in het hostel wilde hangen. Of net, toen ik zei wist hoe ik een islamitisch gebed moest uitvoeren. Ik wil daar mee stoppen. Eerlijkheid is geen excuus om een trut te zijn, want onnodig gemeen zijn is niet de bedoeling. Maar ik ga niet meer liegen om een situatie makkelijker voor mezelf te maken. Ik ga niet arrogant eerlijk zijn, ik ga kwetsbaar en compassievol eerlijk zijn, snap je? Overigens heb ik bedacht dat ik misschien toch wél wil studeren. Waarschijnlijk Engels en/of Spaans. Hoe ik daar zo op ben gekomen, vertel ik later wel. Tot straks mijn gekke kleine landje!

De schrijflust is beetje matig

woensdag 15 maart Heehoi, Ik voel sinds vipassana minder de behoefte om mijn gedachten op papier te zetten. Wanneer ik daar wel een poging toe doe, loop ik een beetje mentaal vast. Ik denk dat het komt, omdat ik met meditatie mezelf train om me niet zoveel aan te trekken van mijn gedachten. Ze zijn eigenlijk niet zo bijster belangrijk. Vaak verlies ik mijn vredige awareness wanneer ik meega in allerlei redeneringen. Het intellect is een goed gereedschap, maar niet voor alles. Ik heb de neiging het te veel te gebruiken. Ik ben de volgende quote wel eens tegengekomen: The answers you seek don't come when the mind is busy, they come when the mind is still. Dat voel ik zeker zo. Alhoewel ik altijd overtuigd ben geweest van het concept van 'dingen van me af schrijven', heb ik nu ook een nieuwe strategie ontdekt voor als ik me onprettig voel: Gewoon voelen wat ik voel en het laten wegebben. Blijkt vaak zelfs beter te werken. De mind is als een klein kind dat alle kanten op rent, super wispelturig is, onwijs kan zeuren en er vaak in faalt om dingen in perspectief te zien. Natuurlijk moet je de dingen die een kind zegt soms heel serieus nemen, maar het grootste deel van de tijd is het genoeg om simpelweg te luisteren en liefdevol te glimlachen om de onzin die het uitkraamt. Holi was tof om mee te maken, maar wel een gigantische sensory overload. De Nepalezen gingen echt crazy. Je gezicht werd de hele tijd aangeraakt, er werden emmers water van daken af gegooid en er klonk overal keiharde muziek. De gekte was van eenzelfde niveau als Koningsdag, maar dan overwegend nuchter. Moet je nagaan hoe het eruit zou hebben gezien als men onder invloed was, zeiden we tegen elkaar. Marc had gisteren zijn laatste dag. Hij heeft me getrakteerd op een heel chill etentje, erg lief. Nu is hij in India. I am very excited for him. Ik word net wakker van een dutje in de zon en ik voel me erg fijn. Ik was voor mijn slaapje informatie aan het opzoeken over studies, omdat ik misschien toch iets wil studeren, maar na een paar uur klikken kruipt er dan toch wat anxiety naar de oppervlakte. Ik had slecht geslapen, omdat mijn eerste nacht zonder Marc vreemd aanvoelde, dus dat versterkte mijn anxiety. Dus heb ik een fijn plekje in de zon opgezocht en daar ben ik onbedoeld in slaap gevallen. Ik ga zo misschien maar even douchen en dan naar het meditatie kantoor voor de avond meditatie. Geinig detail: bijna iedereen heeft nog ergens wat kleurenpoeder zitten. Als ik naar mensen hun oren kijk, zit daar vaak nog wat paars in ofzo. Ik vind dat iets liefs hebben. Ik heb best zin om weer naar huis te gaan, maar ergens vind ik het ook een beetje eng. We gaan het zien.

Hahaha ik: 'Wat zou je kiezen; een stokstaartje of een wezeltje?' Marc: 'Ik weet niet, er zit allebei niet echt vlees aan..' Stilte. 'Ik bedoelde als huisdieeeer', jammerde ik lachend.

Oké een paar minuten nadat ik de voorgaande post uploadde kwam Marc binnen met een reep Milka Oreo en ging hij mijn rug kriebelen terwijl ik chocola at. Wat een leven.

Terug naar het wereldse leven

Ik heb al een tijdje niet geschreven. Dat komt waarschijnlijk door twee redenen: de jongen waar ik nu mee samen ben is een Nederlander dus ik kan niet stiekem over hem schrijven wanneer hij erbij is én de tijd die ik in mijn eentje doorbreng, wordt gevuld met meditatie. Nu is hij zijn busticket voor India aan het ophalen en heb ik mijn dagelijkse ochtendmeditatie er al op zitten, dus ik heb even tijd voor een update. De dag dat ik terugkwam in Kathmandu na Vipassana was heel moeilijk. Door alle prikkels voelde ik me onwijs verstrooid en in de war en ik wilde eigenlijk niets liever dan teruggaan naar het meditatiecentrum. Toen ik Facebook opende kreeg ik zelfs een heel paniekerig gevoel. De jongen die ook op het dakterras zat, had een kater dus was ook nogal traag van geest. Dat kwam dus perfect uit. Hij met zijn alcohol kater, ik met een Vipassana kater. Marc bleek een Nederlandse jongen te zijn, maar het lukte me even niet om Nederlands te praten, dus spraken we die dag Engels met elkaar. Die avond haalde Damien me op om uit eten te gaan met 15 van onze Vipassana genootjes. Dat was gezellig, maar ik kon niet iedereen even goed handelen (als in; to handle) en alle kleuren en geluiden van het restaurant waren me ook een beetje veel. De dagen die volgden heb ik allemaal met Marc doorgebracht. Hij is echt een topgozer. Hij motiveert me om naar de dagelijkse avondmeditatie in het Vipassana kantoor te gaan als ik geen zin heb of bijv. buikpijn heb, terwijl hij zelf niet met meditatie bezig is. Toen we samen een nacht in een privékamer in Bhaktapur sliepen, bood hij zelfs aan om een uur beneden te gaan zitten, opdat ik rustig kon mediteren. Ik vind het super veelzeggend dat hij me steunt in iets, enkel omdat het belangrijk is voor mij, en zijn eigen mening erover niet laat baten. De meeste dagen hebben we een beetje rond het hostel gehangen en zijn we lekker uit eten geweest, maar we hebben ook een dagtrip naar Bodhnat gemaakt en zijn we met een motor (!!!) naar Bhaktapur gereden. Dat was echt heel eng en heel gaaf. Ik zou Marc omschrijven als een gast met de leuke eigenschappen van de stereotype man, maar zonder de vervelende. Hij is super praktisch, recht door zee, leidingnemend en avontuurlijk, hij heeft het nooit koud en kan altijd wel eten. Maar hij kan ook heel goed luisteren, is niet bot, communiceert goed, is niet irritant dominant en is niet snel aangevallen. Bovendien vindt hij het 'schattig' als ik eten van zijn bord af steel?! Droomvent! Haha Eergisteren kwamen we terug uit Bhaktapur en zouden we weer in onze eigen dorms in het hostel slapen. We zaten in mijn lievelingsrestaurant in Kathmandu te eten (hun chocolate lava cake omgg), toen hij zei: 'Ik vind het wel erg vervelend dat ik morgen niet naast jou wakker ga worden.' Dus gisteravond heeft hij een privékamer voor ons geboekt in het hostel, ook al val ik sinds Vipassana elke avond tussen 9 en 10 in slaap en sta ik tussen 6 en 7 op om te gaan mediteren. Dus nu lig ik lekker in een groot bed in een privékamer. Er was gisteren een enorme storm, dus het hele dakterras is nat, dus ik wil niet buiten zitten. Bovendien is het nog steeds niet bepaald zonnig. Vandaag ga ik lekker een beetje rond m'n bedje blijven tot ik vanavond weer naar de groepsmeditatie ga. Het is best lastig, twee uur per dag mediteren. Maar tot nu toe is het op 1 dag na elke dag gelukt :) In Amsterdam zal het wel een stuk moeilijker worden, dus daar ben ik me alvast mentaal op voor aan het bereiden.. Morgen is Holi, je weet wel, dat hindoe festival waarbij iedereen elkaar met kleurenpoeder onder smijt. Hopelijk is het weer dan beter. Jeetje, m'n laatste dagen in Nepal. Voelt zo onwerkelijk!

VIPASSANA

zaterdag 4 maart Ik zie tegen deze post op. Vipassana was namelijk een ervaring zoals ik er nog nooit één heb gehad. De afgelopen dagen waren zowel een paar van de prachtigste, maar ook een paar van de afschuwelijkste dagen van mijn leven. Hoe geef ik woorden aan iets, iets zo bijzonder, heftig, krankzinnig, vreselijk en geweldig tegelijkertijd? Het voelt alsof geen enkel woord dat ik erover kan zeggen aan een ander duidelijk kan maken wat ik geleerd heb, dat elk woord enkel zal bijdragen aan het onbegrip en nieuwe dwaalsporen zal creëren. Toch moet ik een poging wagen, in de hoop dat mijn woorden over vipassana als een vinger die naar de maan wijst zijn: dat men naar de maan kijkt en niet naar de vinger. Ik zal bij het begin beginnen. Met veel gedoe vond ik het meditatiecentrum, gelegen in Kirtipur, een plaatsje op een uur rijden vanaf Kathmandu (wanneer er file is). Ik was namelijk in de veronderstelling dat het centrum een bekende plek was in het plaatsje en dat ik de eerste de beste Nepalees aan kon klampen als ik de bus uit kwam, om de weg te vragen. Hier had ik me lelijk in vergist, maar uiteidelijk is het dus allemaal goedgekomen, ondanks het ontbreken van internet, een kaart of padvindersinstincten. Die eerste uren mochten we nog praten en daar werd gretig gebruik van gemaakt. Mijn blik kruiste die van Damien, een hele mooie jongen uit Mauritius, en in dit oogcontact werd zo'n al bestaande verbondenheid tussen ons vastgesteld, zo eentje die verder gaat dan die van enkel de verbindende factor van onze gedeelde menselijkheid en iets hogers, iets diepers suggereert. Het gesprek wat even later volgde maakte dit nog verder duidelijk. Het centrum zelf was fysiek gezien een volledig inspiratieloze plek. De slaapkamers, de eetzaal en de meditatiehal waren kaal en sober en bevatten alleen het hoogstnodige. De bedden waren keihard, de douches ijskoud en de toiletten smerig. Ik had het niet anders gewild, enige vorm van luxe had afbreuk gedaan aan de ervaring. De eerste paar dagen dacht ik dat ik gek werd. Een dag duurt zo oneindig lang wanneer je om 4 uur ’s nachts opstaat, om half 10 naar bed gaat, je van elke seconde bewust bent en geen enkele afleiding hebt. 12 uur per dag mediteerden we, of deden we in ieder geval een poging tot. 12 uur per dag zaten we daar, op ons harde kussentje op onze vaste plek in de donkere, benauwde meditatiezaal. We hoorden de wind en de blaadjes ritselen aan de andere kant van de muur en als we goed luisterden, konden we het zoemende geluid van het verkeer horen dat zich rond Kathmandu bewoog. Binnen de muren van deze hal, die onze wereld was geworden, hoorden we elkaar af en toe kuchen, niezen of verzitten en verder alleen het gekmakend trage getik van de secondewijzer van de klok die boven de deur hing. Ik kende alleen een milde vorm van verveling; het was altijd een licht ongemakkelijk gevoel geweest dat snel weer uitgevaagd werd door de komst van een activiteit. Nu was de verveling zo erg dat ik er bijna van in paniek raakte. Er zijn momenten geweest dat ik heen en weer schommelde op mijn kussentje met mijn hoofd tussen mijn knieën en ik in gedachten herhaalde: ‘Geef me iets te doen, geef me iets te doen, geef me iets te doen…’ De eerste drie dagen werkten we met een meditatietechniek die ging om het voelen van je ademhaling. Het gebied waar je je aandacht op moest richten werd steeds kleiner gemaakt, het ging van de gehele neus tot aan de bovenlip tot enkel het gebied tussen de lippen en de neusgaten in, opdat de geest scherper en gefocuster zou worden. Op dag 2 werd Tessa ziek. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Ze was mijn buurmeisje in de eetzaal en bovendien een Nederlandse, waardoor haar situatie me nog persoonlijker aantrok. Het buurmeisje aan mijn rechterkant was die ochtend al vertrokken omdat ze het niet meer trok en ik wilde niet dat Tessa ook zou opgeven, ik gunde haar de voldoening van de voltooiing van de cursus. Ik wilde haar dus een hart onder de riem steken, maar wilde voor haar de stilte niet verbreken, dus ik besloot om, toen ze even naar het toilet was, een doosje ibuprofen op haar bed te leggen als blijk van steun. Wat ik vooral miste aan mijn contact met andere mensen was het maken van grapjes. Dat er niemand was om mijn grappen te horen anders dan mijzelf, belette mijn geest er niet van om ze aan de lopende band te blijven maken. Ik stelde me bijvoorbeeld voor hoe Lauren me na het einde van de cursus zou vragen wat het zwaarste was geweest en dat ik dan even stil zou blijven, diep zou zuchten en met een ernstige blik, gericht naar de hemel, zou zeggen: ‘You know.. (dramatische pauze)… TEN DAYS without memes…’ Dat soort ongein. Er werden telkens audiotapes afgespeeld van de verspreider van de vipassana meditatietechniek, een Birmees-Indiase man genaamd Goenka. Hij herhaalde instructies oneindig vaak, wat erg behulpzaam was, maar op momenten dat ik gefrustreerd was door mijn stroeve meditatie en hij voor de zoveelste keer zei: ‘Work patiently. Paaaaatiently and persistently, paaaatiently and persistently’, klonk in mijn gedachten in plat Amsterdams: ‘Luister eens fftjes gozerwijfie, ik vind je een prima knaap, maar als je nog één keer ‘persistently’ zegt…’ Maar die irritatie was eigenlijk gespeeld en diende enkel als entertainment voor mezelf. Je moet toch wat. Op dag 4 kregen we de praktische introductie in de werkelijke vipassana techniek. De theorie erachter is, heel simplistisch gezegd, dat het overgrote deel van onze struggles als mensen voortkomt uit het gewoontepatroon van onze geest om ‘craving’ of ‘aversion’ te genereren voor bepaalde lichaamssensaties. Op die manier zijn we nooit aanwezig in, en tevreden met, het huidige moment. Dat klinkt waarschijnlijk nogal vaag, maar ik heb op dit moment nog niet zoveel zin om alles in detail uit te leggen, aangezien ik dan zo'n beetje de gehele boeddhistische filosofie uiteen moet zetten. Misschien maakt het volgende verhaal het iets duidelijker. Een Indiase moeder geeft een van haar zonen 20 roepies om een fles olie te kopen. Op de terugweg struikelt hij en morst de helft van de olie. Thuis huilt en jammert hij aan één stuk door: ‘Ik ben de helft van de olie kwijt!’ De moeder stuurt een andere zoon op pad voor een fles olie. Hem overkomt hetzelfde, maar bij thuiskomst is hij de hele dag in zijn nopjes: ‘Ik heb de helft van de olie gered!’ De derde zoon, een vipassana leerling, wordt erop uit gestuurd. Hij morst ook de helft van de fles. Bij thuiskomst zegt hij tegen zijn moeder: ‘Gelukkig is de helft van de fles gered, maar ik zal vandaag de hele dag werken in het dorp om 10 roepies te verdienen om de andere helft van de olie terug te kopen.’ Moraal van het verhaal: Vipassana maakt je geen pessimist en ook niet louter een optimist, maar een optimistisch denkende realist. Er wordt je geleerd een situatie te accepteren, opdat je daarna gepaste actie kan ondernemen, niet om erdoor verlamd of overspoeld te worden en niet om alles maar prima te vinden en er maar in te berusten. De eerste paar meditaties waren een regelrechte hel. We moesten een uur stil zitten en onze aandacht door ons lichaam bewegen, van het topje van ons hoofd naar onze tenen. Het was de bedoeling dat we ons niet verzetten, noch ons vastklampten aan wat we tegenkwamen. Of dat nou een kloppende, kriebelende, pijnlijke, ontspannen, gespannen, trillende, warme, koude, drukkende of onbenoembare sensatie was. Ook als we een blinde vlek in het lichaam tegenkwamen, een plek waar we geen sensaties leken te voelen, moesten we dat ons niet uit evenwicht laten brengen. Dus ik moest niet luisteren naar mijn gedachten als ze: 'Dit doet pijn! Ik moet mijn benen strekken! Ik moet mijn rug bewegen!’, schreeuwden. De eerste paar keer maakten de pijn in mijn benen en rug en het vooruitzicht dat nog zeker een half uur te moeten verduren me erg onrustig, waar de pijn niet alleen mentaal, maar ook daadwerkelijk fysiek erger van werd. Veel erger… De eerste paar keer had ik zoveel pijn dat de tranen over mijn wangen stroomden. De tweede keer bracht mijn verzet tegen de pijn oude, diepe pijnen omhoog. Ik moest tijdens de meditatie proberen zo geluidloos mogelijk te huilen om de anderen niet te storen, dus toen de meditatie voorbij was heb ik buiten snel een rustig plekje opgezocht om het er eens goed uit te janken. Na een dag of 6 werd mijn weerstand tegen mijn manier van leven daar steeds minder. Wat een heel fijn besef was, was dat ik echt bizar weinig nodig heb om gelukkig te zijn. Meditatie, de stille aanwezigheid van andere mensen, de meest basis sanitaire voorzieningen en genoeg voedsel en water: dat is alles. Het was lastig dat we geen oogcontact mochten maken met elkaar. Dat is zo'n belangrijke erkenning van je menselijkheid; oogcontact. Dit deed me denken aan dakloze mensen. Vaak loopt men namelijk langs deze mensen zonder hun vriendelijke begroetingen ook maar met een klein blijk van erkenning te beantwoorden. Ik zei ze ook niet vaak gedag, omdat ik me stiekem een beetje schuldig voelde dat ik ze geen geld gaf. Een of twee euro geven elke keer dat ik naar de supermarkt ga kan ik echt wel missen, dus waarom gaf ik dat dan nooit? Nogal egoïstisch van me. Deze mensen hebben blijkbaar niet echt familie of vrienden, anders lagen ze bij hen op de bank en stonden ze daar niet. Ik vond mezelf zielig in het centrum, omdat het zo koud was tijdens de ochtendmeditaties en omdat ik de andere deelnemers niet eens mocht aankijken. Maar ik had elke avond mijn warme bedje, kreeg twee gezonde maaltijden per dag en wat fruit en ik wist dat ik alleen niet aangekeken werd, omdat dat niet mocht. Ik dacht aan hoe fijn het voelde dat ik mijn thuis in gedachten kon houden wanneer het moeilijk was. Ik voelde daarom veel compassie opwellen voor de thuisloze mensen. Vanaf nu ga ik elke keer als ik naar de Ap ga iets van fruit of chocola voor degene die bij de ingang staat kopen en dan een klein praatje maken. Dat is wel het minste wat ik kan doen… Ik deed al mijn dagelijkse handelingen daar met de volste aandacht. Mijn bord afwassen, mijn slaapzak openritsten, zelfs als ik naar de wc ging was ik me van elke beweging bewust. Dankzij die aandacht voor mijn handelingen merkte ik opeens dat ik op een verkeerde manier liep. Ik had namelijk blijkbaar de gewoonte om heel erg op de buitenkant van mijn voet te lopen. Toen ik een paar dagen op mijn hele voet had gelopen, verdwenen mijn eerst zo hardnekkige scheenbeen blessures als sneeuw voor de zon!! Op dag 10 mochten we weer praten. Tot mijn verbazing was ik daar helemaal niet blij mee. Sterker nog, ik kreeg al gauw hoofdpijn van de kwetterende meisjes (vooral de Amerikaanse haha) en ging in de slaapzaal op mijn bed zitten. Er heerste een opgetogen stemming, iedereen zei het gevoel te hebben dat ze uit de gevangenis verlost waren. Ik had nogal veel heimwee gehad de voorafgaande dagen, maar ik begon echt aan het kloosterleven te wennen. Ik keek uit naar de meditaties, ik hield van het vredige gevoel, de rust, de stilte. Wat wel fijn was om te horen is dat Tessa mijn kleine gebaar heel fijn vond. Ze voelde zich erg labiel en toen ze het doosje ibu op haar bed zag liggen, brak ze. Na een goede huilbui kon ze weer verder. Veel mensen hadden kritiek op de lezingen die we gehad hadden. Ik hoorde het met tegenzin aan: ze hadden dingen namelijk verkeerd begrepen. Nu hadden ze die verkeerde interpretatie in hun geest ingegraveerd en weigerden ze koppig naar verhelderende uitleg te luisteren. Zo dachten velen bijvoorbeeld dat Goenka’s 'geen craving genereren’ impliceerde dat ze bijvoorbeeld nooit meer chocolade mochten eten. Ze wilden niet luisteren toen ik zei dat het niet ging om geen genot gevende dingen meer te doen of te hebben, maar om niet de denkfout te maken dat je er op dat moment van afhankelijk bent om gelukkig te zijn. Iets willen of prettig zouden vinden is immers iets heel anders dan iets echt nodig hebben. Dat is het verschil tussen gezond verlangen en verslaving: bij de één erken je wel dat het object van verlangen het huidige moment beter zou maken, dat het een extra bonus zou zijn op een al goed genoeg heden, bij het tweede voelt het alsof het huidige moment een gebrek heeft en niet goed genoeg is zoals het is zolang het object niet aanwezig is. En dat laatste is zonde. Je kunt er misschien voor zorgen dat dat object er in de toekomst weer zal zijn, maar NU is het er niet, dus het is zonde als je het fijne aan het nu, wat werkelijk bestaat, niet kan zien, door blind te verlangen naar een toekomst die nooit bestaat tot hij zelf het nu wordt. Dat verlangen naar een toekomstige, of zelfs onmogelijk (weer) tot werkelijkheid te worden situatie (zoals de fysieke aanwezigheid van een overledene of een onrealistische droom) zorgt ervoor dat we nooit tevreden zijn met het nu en dat is het lijden waar het boedhhisme over spreekt, of dit nu een grote of kleine ontevredenheid betreft. Bijvoorbeeld: eerst verlang je naar chocola, dan krijg je chocola, dan verlang je naar je overleden geliefde om de chocola mee te delen, naar een kop thee bij je chocola, etc. Terug naar mijn mede vipassana studenten: Er werd ook veel te veel focus gelegd op de 'piekervaringen’ tijdens de cursus. Mensen vertelden elkaar honderduit over hun ervaringen met hallucinaties tijdens het mediteren en hoe ze daar telkens actief naar op zoek gingen. Naar mijn idee is dat juist het tegenovergestelde van wat de cursus probeert te bereiken. Het doel is immers om te oefenen om onder alle menselijke emotie die de revue passeren een fundering van vrede te ervaren, opdat je zowel goede als slechte tijden in het leven gelukkiger en met minder kleerscheuren doorkomt. Het doel is niet je proberen vast te klampen aan piekervaringen en van je leven een turbulente najaging van highlights te maken. Als je alleen mediteert om coole 'spirituele’ ervaringen te hebben, dan steek je je oude gewoontepatronen, die je juist leed bezorgen, simpelweg in een spiritueel jasje. Spiritual bypass, wordt dat ook wel genoemd. Zeer gevaarlijk, omdat het lijkt of je goed bezig bent, maar eigenlijk breng je jezelf van de wal in de sloot. Spiritueel bewustzijn is alleen nuttig omdat het je de kunst van het leven leert. Elke handeling die je verricht of ervaring die je hebt is spiritueel, bestaat uit energie, heeft spirituele betekenis. Het hele menselijk leven is spiritueel. Afgekat worden is spiritueel. Inzien dat degene die kattig doet zelf niet lekker in zijn vel zit op dat moment, is spiritueel bewust zijn. Verder komen op het spirituele pad is simpelweg het bewust worden van meerdere lagen van de waarheid. Je ziet niet alleen wat je zelf in eerste instantie voelt als iemand dat doet (je afkat) maar je ziet meer (diegene z'n lijden). Hoe minder je dit inziet, hoe bozer, gekwetster of verongelijkter je je voelt. En daarom zegt het boeddhisme dat onwetendheid voor lijden zorgt. Je kunt als mens dus niet 'niet spiritueel’ zijn, je kunt alleen 'niet spiritueel BEWUST’ zijn. Je slaat dus de plank mis als je denkt dat een hallucinatie tijdens het mediteren (of een LSD-trip of wat dan ook) 'spiritueler’ is dan opmerken dat je op een verkeerde manier loopt. Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat het stiekem een combinatie tussen luiheid en angst is dat mensen aan het einde van de cursus zo reageerden. Goenka adviseerde ons namelijk vanaf nu elke dag twee uur te mediteren om progressie te blijven maken. Dan wordt het heel verleidelijk om gaten te proberen te schieten in de theorie, om onder dat harde werk uit te komen. Veel mensen WILLEN geen spirituele groei maken op dit punt in hun leven. Dat was een verdrietig, maar ook een bevrijdend inzicht voor mij. Verdrietig, omdat ik het iedereen zo zou gunnen om, op welke wijze dan ook, stappen te maken op het spirituele pad, omdat het zoveel meer liefde, vrede en harmonie brengt. Bevrijdend, omdat ik me realiseerde dat als zelfs vipassana mensen niet kon veranderen wanneer zij zich verzetten, ik dat met één, of soms meerdere, discussies over levenskunst al helemaal niet kan. Ik heb dus toestemming om daarmee te stoppen. Met geïnteresseerden praat ik graag over spirituele inzichten, maar met 'spiritueel blinde mensen’ is het vaak vreselijk vermoeiend. Dus vanaf nu, als mensen van deze soort een discussie of debat beginnen, trek ik me terug. Ik ben sowieso nooit geïnteresseerd geweest in gelijk krijgen, als ik discussieer doe ik dat alleen omdat ik denk dat mijn standpunt de ander zou kunnen helpen. Hoewel mijn standpunten rationeel onderbouwd zijn, je hebt een bepaalde mate van bewustzijn, sensitiviteit en openheartedness nodig om ze echt als waarheid te kunnen voelen. Weten dat iemand die je afkat zelf lijdt op dat moment is anders dan dat echt zo ervaren. En het bewustzijn van velen is op dit punt simpelweg niet breed en verfijnd genoeg om dat soort dingen te kunnen inzien. Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel niet dat ik zo super bewust ben en alle anderen domme, onbewuste wezentjes zijn. Hell, ik was me tot voor kort niet eens bewust van mijn eigen geaardheid en van mijn manier van lopen! Ook zag ik nergens seksisme totdat een aantal artikelen die blinde vlek voor mij wegpoetsten. Iedereen heeft een ander level in de bewustzijnsgame helemaal uitgespeeld. Sommigen veel levels, sommigen minder. Discussiëren met hen die het spel in zijn geheel niet willen spelen, bewust of onbewust, is nutteloos. Goenka vertelde een prachtig verhaal over het verschil tussen 'dhamma’ (het leven volgens de voorschriften zoals niet doden etc. en het beoefenen van vipassana) en hoe men vaak over religies spreekt. Mensen die blind geloven zijn als patiënten die naar de huisarts gaan voor een ziekte, een recept voor antibiotica meekrijgen en dan thuis een heel altaar bouwen voor de dokter. Ze lijsten het recept in, brengen offers aan de dokter en dansen rond het altaar, maar gaan niet naar de apotheek om het medicijn te halen. Dan is er een groep patiënten die de dokter vragen hoe het medicijn werkt en pas na rationele overpeinsingen de dokter beginnen te vereren, maar desondanks ook niet zelf het medicijn nemen. Zij maken ruzie met andere mensen over dat hun dokter de enige goede dokter is en dat de dokters van de andere mensen niet deugen. De derde groep mensen verliezen zich niet in lege rituelen of debatten, maar halen en nemen het medicijn. Dit zijn dhamma-beoefenaars, of ze zich nu boeddhist, christen, atheïst of wat dan ook noemen. Je moet zelf volgens je overtuigingen leven, of ze nu religieus zijn of niet, anders heeft het geen zin om ze te hebben. Goed. Ik voelde me na de cursus in ieder geval een stuk lichter en met enorm veel richting. Het was een ongekend leerzame en waardevolle ervaring. Ik ben vastbesloten om twee uur per dag te blijven mediteren. Hopelijk lukt me dat! ♡

Pre vipassana thoughts

maandag 20 februari Over drie uur vertrek ik naar het vipassana centrum. Ik denk niet dat ik goed en wel besef dat het nu echt zover is. Ik heb de voorbereidingen ervoor de afgelopen dagen (slaapzak huren, pijnstillers inslaan etc.) nogal geautomatiseerd uitgevoerd. Ik heb wel veel gesproken met mensen in het hostel die het gedaan hebben. Óf ik ben gewoon oprecht niet zenuwachtig, óf mijn geest kan het idee ervan nog niet helemaal omvatten. Misschien dat het op een bepaald moment keihard binnenkomt, of misschien sluipt het besef er juist langzaam in. Ik weet niet, ik vind het gewoon moeilijk me er een voorstelling van te maken. Ik heb geen zin om te schrijven vandaag, wat enorm onsammig is. Dit is mijn laatste post, voordat ik 10 dagen niet zal kúnnen schrijven. Dusja. Ik ben benieuwd. Zet de strijd voort tijdens mijn afwezigheid zou ik zeggen. De strijd des levens. Haha diep ouwe, ik weet het. Tot over 10 dagen♥

Eerste ochtend terug in Kathmandu

zaterdag 18 februari

Ik ben weer thuis. Zo voelt het echt.

Ik zie alles hier veel helderder deze keer. Toen ik hier voor het eerst kwam, voelde ik me zo overweldigd en fysiek en mentaal uitgeput door de voorafgaande moeilijke maanden in Amsterdam, dat het heel anders voelt om hier nu te zijn dan toen.

Ik had van Michelle een warme jas gekregen, maar die ben ik in het vliegtuig vergeten. Nie heel slim, maar ik was zo uitgeput dat het niet heel gek is dat ik niet 100% scherp was. Vandaag op hoop van zegen maar proberen om AirAsia of het vliegveld te bereiken.

Jeetje, ik wacht al een uur op mijn eten, ik kom echt om van de honger.

De man van de immigratiedienst keek naar de stempels in mijn paspoort. Hij keek op, schonk me een warme glimlach en zei: ‘Welcome back.’

De hostelmedewerkers lachen me uit omdat ik om acht uur ’s ochtends rijst heb besteld, hihi. Oh yes, daar komt het. DHAL BHAT BITCHESSS

Brief aan mijn vader

pappa, dankjewel dat je... me hebt geleerd dat vroeg opstaan voor een heerlijk productieve dag zorgt (ook al was ik daar in de puberteit matig enthousiast over haha) me alle verschillende vogelsoorten aanwees wanneer we door de natuur fietsten. me een ondernemende en avontuurlijke geest hebt gegeven. me altijd aanspoorde om lekker buiten te 'ravotten' zoals jij het noemde en bijvoorbeeld een rubberboot voor me hebt gekocht toen we in een dorp woonden. toen ik op de middelbare school zat altijd de heerlijkste lunchpakketjes in elkaar draaide. mijn kamer zo prachtig verbouwd hebt en zo'n mooi dakterras hebt gebouwd. me leerde het ijs te breken met mensen door grapjes te maken. me tijdens het eten altijd de spannendste verhalen over vroeger vertelde. en niet klaagde als ik wilde dat je diezelfde verhalen keer op keer herhaalde. van elk uitje een avontuur maakte, zoals die keer dat we met de auto naar Griekenland reden of die keer dat we een schaap redden in dat weiland. me leerde om me niets aan te trekken van wat andere mensen van me denken en ongegeneerd mezelf te zijn. me hebt leren kaarten, voetballen en klussen. me leerde dat je altijd een beetje een eigenwijs en ondeugend kind moet blijven, ook als je in de 60 bent. Het is jammer dat de uiting van je slechte eigenschappen uiteindelijk de overhand hebben genomen pa, want je had ook zeker een verzameling goede. Dat ben ik niet vergeten. Ik hoop dat je een manier vindt om jezelf te bevrijden van je innerlijke demonen. Het zou namelijk wel tof zijn als ik je nog eens zou zien voordat je sterft, maarja, waarschijnlijk niet. 'That's all in the game', zoals jij altijd zei over de moeilijke dingen in het leven. Ja, maar wat ook waarheid blijft is dat het elk moment game over kan zijn, en je dit level nooit meer opnieuw kan spelen.

Brief aan mijn moeder

mamma, dankjewel dat je... me altijd het gevoel hebt gegeven dat ik alles met je kon delen, ook als ik wist dat je het er niet mee eens zou zijn. altijd hebt benadrukt dat mijn cijfers of een goede carrière niet belangrijk voor je waren, als ik maar gelukkig was. me een passie voor lekker eten hebt meegegeven. zo lang in je eentje voor mij gezorgd hebt, wat vast erg moeilijk was. nooit hebt opgegeven in de strijd die mijn vader van jullie gedeelde ouderschap maakte. me goede muziek hebt laten horen. maar me ook keihard mijn vreselijke muziek op liet zetten. me altijd prachtige cadeau's hebt gegeven, ook wanneer je super weinig geld had. mijn ideeën of meningen bijna altijd serieus hebt genomen en nooit hebt gezegd: 'Dat weet jij nog niet, daar ben je te jong voor.' vaak hebt gezegd dat je trots op me bent en dan vooral vanwege innerlijke overwinningen en niet zozeer vanwege uiterlijke prestaties. me nooit hebt geprobeerd te overtuigen van jouw levenbeschouwelijke of politieke standpunten. ook jouw moeilijkheden en worstelingen in het leven met me gedeeld hebt toen ik daar oud genoeg voor was. voor me opkomt als andere mensen kritiek op me hebben. vaak de coole moeder bent geweest waar mijn vriendinnen ook dingen mee deelden. me hebt geleerd dat je eerst je eigen zuurstofmasker op moet zetten, voordat je anderen kunt helpen. dat het oké is om dagen te hebben waarop je je niet goed voelt en dat je dan niet te veel van jezelf moet eisen. me zoveel herinneringen hebt gegeven aan momenten waarop we samen stukgingen om dingen. altijd over dingen hebt gezegd dat ik ze niet hoefde te doen als ik het niet wilde. me hebt geleerd om beleefd en vriendelijk te zijn. Kortom mamma, dankjewel voor alles wat je voor me hebt gedaan of gelaten. Dankjewel voor alle opofferingen die je hebt gemaakt. Natuurlijk zijn er dingen waar het kind in mij boos of verongelijkt om is; je kunt het niet 100% eens zijn met je opvoeding en je kunt als ouder niet alles perfect doen. Maar ik hoop dat je weet dat ik weet dat je je best hebt gedaan (en doet!) en dat je van me houdt, dat ik je daar dankbaar voor ben en ook heel veel van jou houd. ♥

Terug naar huis.. aka Nepal

vrijdag 17 februari

Waar was ik gebleven? Ohja, de kliniek.

In de kliniek zeiden ze dat je hier voor een nierbekkenontsteking naar het ziekenhuis moet. Wat een tof ziekenhuis zeg! Overal lagen boeken over boeddhisme en er hingen posters die mensen eraan herinnerden dat je niet klakkeloos antibiotica moet nemen, omdat er bij veelvuldig gebruik resistentie optreedt.

De dokter was een lieve oudere Chinees-Maleisische man die me op m'n kop gaf dat ik twee weken met een blaasontsteking had rondgelopen. Gaat wel over, dacht ik namelijk. Ook zei hij dat als er binnen 3 drie dagen nog geen verbetering heeft opgetreden, ik weer naar een ziekenhuis moet. Ik hoop heel erg dat dat niet nodig gaat zijn, want dan kan ik vipassana niet doen en dat zou me heel veel verdriet doen. Na 10 minuten stond ik weer buiten met mijn medicatie.

Ik besloot de gezondste salade te kopen die ik kon vinden om lief te zijn tegen mijn, tegen een infectie vechtende, lichaam. Ik ging naar een Chinese tempel om voor mijn herstel te bidden en even later deed ik hetzelfde in een hindoe tempel. Ik geloof niet in een god in de gangbare zin van het woord, maar ik geloof wel in devotie en vertrouwen in een kracht die meer is dan waar we ons meestal van bewust zijn. Ik zat vooral in de tempels om het vertrouwen in mijn herstel in mijn lichaam te manifesteren.

Desalniettemin voelde ik me, na het wakker worden van een dutje in het hostel, niet bijster goed. Ik wilde naar huis, zoals ik al schreef.

Toen werd ik echter afgeleid van het schrijven door een hele mooie Spaanse jongen, die vroeg of ik me al wat beter voelde. Wat een leuke gast is dat. Hij werkt in India voor een NGO. Hij is erg knap, zelfverzekerd en spiritueel bewust. Droomman! Hij gaf me advies voor een lekker Indiaas restaurant in de buurt.

Wow, hij had niet gelogen. Ik heb een heerlijke vegan maaltijd gegeten voor ongeveer €2,50. Ik blijf me daarover verwonderen.

Toen ik daar zo zat in dat krakkemikkige restaurantje, omringd door Indiërs, die me wantrouwig aankeken, omdat ik buitenproportioneel blij werd van het eten, besefte ik dat dit de soort momenten zijn die ik ga missen aan reizen. De vieze ventilatoren aan het plafond, de TL-verlichting, iedereen die met z'n handen eet, de typische ijzeren stoelen en de afbladderende verf aan de muren; het is zo lelijk dat het iets heel moois heeft. Het is puur en rauw en menselijk op een of andere manier.

Net zoals ik daar puur en menselijk en imperfect zat te wezen, met mijn ontsteking en mijn ongewassen lichaam en de donkere kringen onder mijn ogen. De omgeving gaf me daar als het ware toestemming voor. Het gaf m moed door zo ongegeneerd imperfect te zijn.

Sla ik wartaal uit? Misschien. Ik slaap al weken niet goed, ik ben doodop.

Na het diner vond ik dat ik mijn hostel niet kon verlaten de volgende ochtend, zonder de befaamde rooftopbar te hebben gezien die er onderdeel van is. Ik klom via de wenteltrappen naar boven en was blij verrast: de bar had een hele laidback sfeer, niet zo'n arrogante ‘kijk mij nou’-ambiance die je vaak doordringend proeft in een chique tent.

Ik keek een beetje rond, bewonderde het uitzicht en wilde daarna weer naar beneden gaan. Een Amerikaans meisje -een vrouw eigenlijk- nodigde me uit om bij haar en haar vriend te komen zitten. Ik aarzelde, omdat ik al over een uur of 8 op moest, maar ging toch zitten. De serveerster, een lief, klein, honderduit kwebbelend Indiaas meisje, maakte een mint-citroen-gember-honing thee voor me, toen ze hoorde dat ik niet zo lekker was.

Michelle bleek een interessant persoon. ‘For me, the spiritual practice means becoming a little bit less of an asshole everyday’, lachte ze. Over de groeiende populariteit van yoga zei ze: 'You know, a lot of people just do some very physical type of yoga and show off with the 'yoga lifestyle’, but there are also people that know it’s a serious personal practice of transformation, not something you do to secure yourself a seat at the cool kids table.’

Toen ik haar vertelde over mijn deelname aan vipassana over een paar dagen, aardde ze mijn voeten nog steviger op de grond dan ze al waren. 'After a few days you are going to feel amazing, but don’t make the naive mistake of thinking that that is enlightenment. Due to the fatigue, lack of food and twelve hours of meditation, your brain is basically behaving in the same way as if you would have taken drugs.’

Elke vezel in mijn lichaam weet dat ik dit moet doen. Het is mijn daad van 'fuck it’ zeggen tegen mijn angst om raar gevonden te worden (aka buitengeloten te worden van liefde) en volledig voor het pad van transformatie te kiezen. Het is mijn keuze voor devotie. Hoe pardoxaal het misschien voor de gemiddelde persoon in de oren klinkt, deze martelgang is een keuze uit pure liefde voor mezelf.

Ik ben trots dat ik vanmorgen op eigen houtje de metro en de bus naar het vliegveld heb genomen in een enorme, onbekende stad als Kuala Lumpur. Ik vind het wel mooi, dat overduidelijk kwetsbare en zoekende gevoel op zo'n moment. Mensen zijn mooi wanneer hun ego oplost en ze zich tonen als wezentjes die niet zo goed weten waar ze heenmoeten en schichtig de omgeving proberen te interpreteren.

Ik zit nu in het vliegtuig en ik verheug me onwijs op een lekkere portie Dhal Bhat vanavond in mijn hartelandje Nepal.

Ziek

donderdag 16 februari Momenteel ben ik er wel even klaar mee, met reizen. Na mijn vorige post van gisteren kreeg ik weer krankzinnig veel pijn aan mijn rug. Toen ik op het busstation was aangekomen ben ik op een stoel gaan zitten en heb ik, terwijl ik door de pijn heen probeerde te blijven ademen, even spoedoverleg met mezelf gevoerd. Moest ik een taxi nemen naar het ziekenhuis? Of was dat overdreven en moest ik gewoon naar het hostel zien te komen? Ik koos er uiteindelijk voor om mezelf vol te proppen met pijnstillers en een taxi naar m'n hostel te nemen. De pijn was even weg en ik viel gelijk na aankomst in slaap. Twee uur later werd ik weer wakker van de pijn. De eigenaar van het hostel, die ook Sam heet, heeft toen eten voor me gehaald, opdat ik meer medicatie kon nemen. Ook kreeg ik een extra deken, omdat ik koude rillingen had van de koorts. Ik vroeg mijn moeder of ze wilde opzoeken wat de symptomen van nierbekkenontsteking zijn en ik herkende alles. Ik voelde me vreselijk beroerd, bang en alleen. Ik stuurde Jonathan een berichtje en hij heeft me toen de hele avond getroost en gerustgesteld. Wat had ik zijn kalme aanwezigheid graag bij me gehad op dat moment. De pijnstillers deden hun ding weer, dus ik probeerde weer te slapen. Ik schrok echter al snel wakker van iemand die dacht dat hij het recht had om aan mijn billen te zitten terwijl ik sliep. Ik draaide me om en zag nog net een gestalte in het donker verdwijnen. Ik kookte van woede. Met mijn tablet als zaklamp ben ik toen elk bed afgegaan om te kijken wie het geweest had kunnen zijn. Te veel potentiële daders.. Een ander meisje dat nog wakker was had een vermoeden wie het was, maar wist het niet zeker, dus ik wilde geen valse beschuldiging doen. Ik ging naar de receptie om de camerabeelden van de gang te bekijken, want misschien was het de laatste persoon die de dorm binnenkwam. Niets. Wat een lafaard. Ik ga in Kathmandu denk ik een zakmes kopen. Toen ik naar Azië ging dacht ik dat ik moest oppassen voor de lokale bevolking, maar het blijken mijn medereizigers te zijn die het gevaar vormen... Toen ik eindelijk weer kon slapen, heb ik de hele nacht de meest afschuwelijke nachtmerries gehad. Vanmorgen heb ik mezelf eerst getrakteerd op een smoothie en banana pancakes. Ik kwam Bibi tegen, een Nederlands meisje dat ook in mijn hostel in Georgetown sliep toen ik er was! Kleine wereld. Daarna ben ik op zoek gegaan naar de kliniek. En dat alles zonder elektronische appartuur dames en heren, maar gewoon door ouderwets de weg te vragen. Best leuk om contact te maken met zoveel locals. -wordt vervolgd-

Verbonden in afzondering

woesdag 15 februari Ik heb net afscheid genomen van iedereen in het hostel, wat heel bitterzoet was. In het bijzonder het afscheid met m'n liefste Lauren. Ze huilde toen we zaten te wachten op mijn lift naar het busstation, maar ik maakte haar aan het lachen door grappige momenten van onze reis te citeren. Toen kwam er een waanzinng aantrekkelijke jongeman binnen en hebben we voor de laatste keer samen lopen kwijlen over een knappe medereiziger. De Duitser is gisteren al vertrokken. Best gek dat hij me kuste, aangezien hij me een uur eerder nog een facist had genoemd (zo leer je nog eens wat over jezelf tijdens het reizen, nooit geweten joh!). Deze jongeman is heel slecht in luisteren en heel goed in woorden in de mond leggen. Toen ik hem vroeg waarom hij me alsnog probeerde te versieren, ook al waren we het letterlijk overal over oneens, zei hij: 'Je hebt tenminste een mening. Dat is al meer dan de meeste mensen hebben.' Nou, daar was ik het wederom volstrekt mee oneens. Het is helemaal niet per definitie beter om een mening te hebben dan om er geen te hebben. Sterker nog, het getuigt van veel meer wijsheid als je inziet dat je over veel zaken simpelweg niet genoeg weet om er een sterke mening over te hebben, dan dat je keihard vasthoudt aan een mening gebaseerd op onwetendheid. Beter geen mening dan een verkeerd geïnformeerde of onethische mening. Maar dat vind ik ;) Haha de buschauffeur komt net checken of iedereen in de bus zit, omdat hij na onze plaspauze weer wil vertrekken. Hij vraagt me: 'Is there only you, or was there a guy with you?' Ik antwoord: 'No, there is nobody with me.' Wrijf het d'r maar in hoor!! Jeetje jongens, ik ben gewoon in Maleisië. Aan de andere kant van de wereld van alles dat ik ooit gekend heb. Nee, dat is niet waar. Ik heb mezelf. Ik voel me heel erg thuis in mezelf en heel erg sterk. Ik ben de afgelopen dagen overwegend trouw geweest aan de persoon die ik wil zijn: iemand die geeft om hoe mensen zich voelen, maar zich niets aantrekt van wat mensen van haar vinden. Of van de oordelen over mezelf. Ik heb vaak op een paar meter afstand van de rest een boek zitten lezen, terwijl zij allemaal aan het zuipen waren en dezelfde gesprekken opnieuw voerden. Soms in een nieuw jasje, soms niet, maar de rode draad was altijd: studie / werk, sport, vrouwen, stoere verhalen over het verleden, eten. Dan leer ik mezelf liever iets nieuws door een interessant boek te lezen. Ik heb een hekel aan small talk en zou het het liefst direct overslaan als het niet zo raar zou worden gevonden als ik meteen diepgaandere vragen zou stellen. M'n klompen breken bij bosjes als ik eraan denk dat mijn gedrag als het saaie gedrag bestempeld wordt door de maatschappij, in plaats van het op geen enkele manier nieuwsgierigheid prikkelende of groei stimulerende nachtelijke rondgehang van mijn medereizigers. Stilte wordt enkel als saai ervaren door de mensen die 'm niet kunnen laten vallen en het voeren van betekenisvolle gesprekken wordt enkel als ongezellig gezien door de mensen die daar niet echt toe in staat zijn. Gisteravond zonderde ik me weer eens lekker af van de rest door vroegtijdig naar boven te gaan, waar ik Anna op bed zag zitten. Ik ging op haar voeteneind zitten en we begonnen een gesprek over de zin en onzin van monogamie. Een ander tof meisje, die even naar de dorm was gekomen om iets in haar backpack te stoppen, kwam bij ons zitten. Al snel hadden we een super fijn gesprek met z'n drietjes over romantische liefde, meditatie, de kunst van het reizen, maatschappelijke keurslijven, emancipatie, sekseverschillen, noem maar op. Toen we dat laatste onderwerp aansneden stak een Nieuw-Zeelandse jongen opeens zijn snoet door het gordijn van zijn stapelbed, om wat goudeerlijke inzichtem te geven over het andere geslacht. Beneden hoorden we de muziek van de rest en we voelden ons erg verbonden in onze afzondering. Ik zag vanmorgen dat ik een ernstig mailtje heb gekregen van de man waarmee ik contact heb gehad over vipassana. De strekking was als volgt: 'Although you already comfirmed your attendance, I must emphasize that this is a serious course. You will unevitably face challenges because of the 12 hours of meditation a day, the cold weather, the small amount of food, etc. Participants should come to the center with the following mindset: 'Whatever happens, I will complete the course.' You must be 100% committed. You can not leave the center for the entire duration of the course. If you are still interested in participating, please reconfirm your attendance.' Stoer schreef ik terug: 'I am 1000% committed :).' ... HELP. Haha maar nee, ik heb niet gelogen. Ik ben bang, maar 1000% vastberaden om dit te doen. Ik heb al twee dagen een misselijkmakende pijn in mijn onderrug. Hopelijk gaat dat snel over, zeker met oog op het 12 uur in kleermakerszit zitten per dag. Ook zal ik, als mijn lichaam zich voegt naar de wiskunde, ongesteld worden tijdens vipassana. Dat wordt wat zeg, lekker opgesloten zitten in mijn hoofd, terwijl de hormonen er doorheen gieren als een zwerm wespen. Ik grapte al dat ik tenminste geld zou besparen op chocola, maar man man man, dit wordt me een partij afzien. Hier in Maleisië is echter zowel letterlijk als figuurlijk nog geen wolkje aan de lucht, dus laat ik er niet te veel over nadenken. Over een uurtje ben ik weer in Kuala Lumpur aka het voedselparadijs, haha. Morgen heb ik nog een volle dag in KL en dan vlieg ik overmorgen in de ochtend weer terug naar mijn geliefde Nepal. Een jongen in het hostel zei gisteren: 'The ideal travelpace is really dependant on the right balance. If you move too fast, you don't really get a feel for the place. If stay too long, the place loses its magic.' ♡

maandag 13 februari De laatste paar dagen in Maleisië... Grappig hoe onze ervaring van tijd zo subjectief en wispelturig is. Soms voelt het alsof een week een eeuwigheid duurt, soms voelt het vooruitzicht op nog een maand reizen alsof het in een oogwenk voorbij gaat zijn. Ik voel me echt weer klaar om terug naar Nepal te gaan op dit moment. Dat kan over een uur weer anders zijn heb ik gemerkt, maar voor nu voelt het alsof ik weer naar m'n thuis terugga na een lange vakantie. Ik ben mijn overzicht over op welke dag ik wat heb gedaan totaal verloren. De meeste dagen hier in Georgetown doe ik ook niet bijster veel. En ik geniet daar enorm van. Een beetje schrijven, een beetje lezen, yoga doen, rijst met groenten eten.. Meer heb ik niet nodig om onwijs gelukkig te zijn. Eergisteren ben ik met Lauren naar een kattencafé geweest, wat niet heel spannend was. Die katten worden de godgandse dag al aangeraakt en zijn daar duidelijk wel zo'n beetje klaar mee. Daarna zijn we wat gaan eten bij het koffietentje waar Senna (het Nederlandse meisje dat het vriendinnetje is van de manager van het hostel) werkt. Lauren en ik hebben diepe gesprekken gehad over ons verleden, dat was fijn. Ik houd zoveel van haar. Er lag een heel interessant boek over ondernemerschap in het cafeetje. Ik vroeg Senna of ik het mocht lenen, maar haar manager, die volgens haar over alles zeurt, vond dat niet goed. Senna zei dat ik het gewoon alsnog moest meenemen en dat heb ik toen gedaan. Ik voelde me echt een crimineel toen we terug naar het hostel liepen haha. Wat een nerd ben ik ook. Mijn actie loonde wel, want het boek heeft me onwijs geïnspireerd. Ik heb een idee gekregen dat ik hopelijk werkelijkheid kan maken. Die avond heb ik de hele avond in het boek gelezen, terwijl mijn vrienden naast me een drankspelletje deden. Ik vind het grappig als het spel iemand iets ongemakkelijks laat doen, zoals in enkel een handdoek bij de buren aanbellen om om ijsklontjes te vragen. Het zit me echter niet lekker wanneer de opdracht bijvoorbeeld is: 'Zoen degene links van je.' Ik weet niet, ik vind dat dat soort manieren van verbinding tussen mensen op een wederzijds vrijwillige manier tot stand moeten komen en niet door een dom spelletje. Ik weet niet zo goed hoe ik opeens op dat onderwerp kwam, maar ik kreeg ook opeens een heel helder inzicht wat betreft mijn geaardheid. (Hoe raar is het woord 'geaardheid'!) Ik besefte opeens heel bewust dat ik biseksueel ben. Dat luchtte om een of andere reden waanzinnig op, terwijl ik er nooit bewust over heb gepiekerd. Er waren wel duidelijke signalen, maar die heb ik genegeerd of verklaard met excuusjes zoals dronkenschap. Onbewust was het dus blijkbaar wel een dingetje hoe het precies zat, want na dit inzicht voelde ik me zo thuis in mezelf. Gisteren ben ik met Kayne en Anna naar het strand geweest. Terug in het hostel herinnerde ik me dat Lauren en ik met een Duitse gast hadden afgesproken om naar de grote tempel hier te gaan, omdat er allemaal lichtjes zijn. Jammer genoeg bleek dat die lichtjes er alleen waren voor Chinees Nieuwjaar en dat eergisteren de laatste dag was. Dus toen ging men maar bier drinken. Ik raakte verwikkeld in een discussie over spiritualiteit, psychologie, filosofie en wetenschap, eerst met Fisher (de manager) en daarna met twee geneeskunde studenten. Ze werden zo kwaad op mij hahaha. Het was grappig om te zien hoe erg zij zich opwonden en hoe kalm ik bleef. Een daarvan was de Duitser. Fisher kwam later naar me toe. Hij knuffelde me en zei dat hij nog steeds van me hield en dat ik hem wel aan het denken had gezet. Dat hij vanaf nu geen halal vlees meer zou kopen, omdat hij de slachting wreed vindt. Hij zei ook dat hij blij is dat hij mij heeft ontmoet. Ik was nogal verbaasd dus het reageren ging een beetje stroef. Toen zei hij: 'You are a wonderful person. I am sorry that I'm not.' Toen liep hij snel naar buiten. Gek figuur is het ook. Een lange, dunne, kale Engelsman die houdt van bier en boksen, de meest groffe grappen maakt en onder de tatoeages zit. We zijn het letterlijk nergens over eens, maar we mogen elkaar toch. Ging het altijd maar zo tussen mensen. We gingen naar een café om pool te spelen. De Duitser was blijkbaar afgekoeld, want hij flirtte onwijs met me. Toen hij even wegliep kwam er een andere Duitse jongen naar me toe. Toen Duitser 1 terugkwam ontstond er een vreemde situatie. David (de eigenaar van het hostel) trok me weg en zei dat de Duitsers nu zouden gaan battlen om mij door stoere verhalen te gaan lopen vertellen. Toen ik me weer bij hun voegde, waren ze er net achtergekomen dat ze allebei medicijnen studeerden (ik ben facking omsingeld met med students hiero). Dus toen heb ik daar een kwartier staan gapen terwijl zij het hadden over hun carrière. David trok op een gegeven moment Lauren, Marina (een nieuw Spaans meisje) en mij mee en kondigde aan tegen de gasten dat zij moesten kiezen met wie ze zouden trouwen, met wie ze sex zouden hebben en wie ze zouden vermoorden. Meerdere mensen, waaronder ik, kwamen hier intensief tegen in opstand. Lekker vrouwonvriendelijk weer. Dat ze me hier nog mogen is een wonder, want voor m'n gevoel ben ik alleen maar aan het roepen dat ik het overal mee oneens ben. Boksen, alcohol, vlees, seksistische grappen, sciëntisme, onethisch handelende multinationals, ik ben overal tegen. Ik begin me te ergeren aan de mensen hier. Ik ben blij dat ik al snel naar Kuala Lumpur ga. Ik ben wel weer klaar met het rondhangen, ik wil betekenisvolle dingen doen. M'n doelen bereiken. En een goede nacht slaap for fucks sake!

Korte update vanuit Georgetown

vrijdag 10 februari De afgelopen dagen waren fijn. Ik heb een dagje buiten in een stoel gezeten in de zon, de stoel telkens verplaatsend als de zon dat ook deed. Ik ben een dag met Nic op het strand geweest, waar we onder andere hebben gepraat over de letterlijke dood van zijn vader en de figuurlijke dood van de mijne. Ik heb met een Zuid-Afrikaanse jongen gesproken over hoe paradoxaal mensen zijn en dat we dat maar beter kunnen omarmen. Dat ik prima een yogi kan zijn die van gangsterrap houdt. Vandaag heb ik uit elkaar vallende Nederlandse modetijdschriften uit 2013 gelezen die hier in het hostel liggen, ik heb een dutje gedaan en heb vier keer ijs gehaald. Ik heb intens veel spierpijn en voel me vermoeid. Lauren is hier nu. Haar leuke verhalen over Langkawi en hoe erg ze groeit maken me blij, maar eerlijk gezegd ook een beetje onzeker. Ik voel me erg labiel en disconnected vandaag. Ik lig nu in bed een beetje na te denken, terwijl de rest beneden drankspelletjes aan het doen is. Het vaak nogal botte Poolse meisje dat hier werkt en naast me slaapt vertelde me net dat ze er respect voor heeft dat ik als 19-jarige al keuzes maak die tegen de stroom ingaan, zoals plantaardig leven en geen alcohol meer drinken. Ik mag haar wel. Ze kan vlijmscherp uit de hoek komen, maar ze is heel echt en krachtig. Ik wil mijn gedrag aanpassen als het om jongens gaat. Mijn onschuldige geflirt en betekenisloze grappen worden veel te vaak serieus opgevat door het andere geslacht. Ik riep altijd dat dat dan hun probleem was en dat ik weigerde aan zelfcensuur te doen om die reden, maar daar kom ik nu op terug. Ik vind eigenlijk nog steeds wel dat gasten moeten begrijpen dat een flirterig grapje of een vriendschappelijke knuffel niet per se een aanzet is tot meer, maar het blijft nu eenmaal zo dat ik geen controle heb over hoe gasten denken, maar wel over hoe ik zelf handel. Op dit moment ziet het er dus naar uit dat als ik wil veranderen dat jongens denken dat ik meer van ze wil, ik me een stuk afstandelijker op moet stellen dan ik eigenlijk zou willen. Jammer vind ik het wel. Ik knuffel mensen graag. Maar ik bereik een tegengesteld effect met het geknuffel, wanneer de jongeman in kwestie denkt dat ik er romantische bedoelingen bij heb. Dan verandert het van een lief bedoeld gebaar van affectie in een tease die leidt tot pijn en afwijzing wanneer het moment van het friendzonen aanbreekt. Of tot ongemakkelijke situaties wanneer de jongen denkt dat ik meer bed-gerelateerde activiteiten voor ogen had. Als mensen 's ochtends vroeg weer zo luid gaan doen als gisterochtend, ga ik echt mental. Het leven in hostels is erg gezellig, maar je nachtrust wordt er niet beter op.