Yaşamayı beceremiyorum ama ölmeyi en çok sende öğrendim

Hayır, hayır, hayır, hayır. Tam bu saatte, bu zamanda, burda olmamalıydım. Doğum gününde seni görmemeliydim.

Benim için değerlisin diyen insanların ilk kırdığı kişi hep ben oluyorum.

Hep kırılıp, kırılmıyormuş gibi yapan kişi olmaktan sıkıldım. Ne olurdu ki bi kere de beni kırmaktan korksalardı? Birinin en değerlisi olmayı istemek çok şey miydi?

Alıştım sanırım bu duruma. Yalnız olmaya. Bir şekilde alıştım, alışmak zorunda kaldım. Unutma küçüğüm kimse ölene dek yanında olmayacak.

Yoruldum. Sadece yoruldum ben. Rol yapmaktan, sırf insanlar içimi görmedin diye mutluymuş gibi yapmaktan, her sabah gülerek uyanıp her gece ağlayarak uyumaktan yoruldum. Kimseye bir şey anlatamamaktan, anlatmak istememekten de yoruldum. Kimsenin beni dinleyip anlamamasından da...

Aklımı karıştırıyorsun. Yapma. Tekrar aynı şeyleri farklı kişiden yaşamak istemiyorum.

"Bir daha bu yolları aynı hevesle yürür müyüm?.."

Bencil olmak isterdim. Sadece kendimi düşünmek, insanları umursamamak isterdim. Ben yapamadım bunu ama bana çok güzel bencilce davrandılar.

Herşey düzelmemişti belki ama ben düzelmiştim, neden çıktın ki karşıma yeniden?

Çevremdeki herkesin seni tanıması hoşuma giderdi, şimdi ise nefret ettiriyor bu durum.

Önceden senin hakkında bir şeyler öğrenmek için herşeyimi verirdim. Şimdi ise senin ile ilgili en ufak bir şey öğrenmek benim canımı yakıyor.

Kimseye acılarımı göstermemek için olduğum kişiden utanmaya başladım.

Olmasını istediğim herşeyin bir bir olmayışını izliyorum.

"Umrumda değil iyi ki bitti."

Hissizleştim.

Kurduğum hayalleri başkasıyla yaşıyorsan eğer hakkını ver olur mu?