“I fell asleep To the image of your eyes In my mind. Your gaze pierced my soul: Saw into my thoughts, Crept into my dreams. I can never be alone, For those eyes follow me Everywhere I go.”
Δέκα χρόνια μετά και το άδικο τέλος του Αλέξη πρέπει να είναι μια καθημερινή υπενθύμιση για τον βαθμό της ασφάλειας και της ελευθερίας που μας παρέχεται σε αυτήν την "δημοκρατική" κοινωνία.
Πριν από 10 χρόνια ήμουν 6 ετών . Ήμουν πολύ μικρή για να θυμάμαι αν άκουσα για αυτό το συμβάν . Όσο μεγάλωνα όμως , κάθε χρόνο άκουγα ξανά και ξανά το περιστατικό αλλά δεν είχα ασχοληθεί και πολύ . Μέχρι που είχε φτασει η χρόνια να το ψάξω . Είχα φτάσει σε μια ώριμη ηλικία για να καταλάβω το ποσο σημαντική ήταν η δολοφονία του Αλέξη . Γιατί μαζί του πέθαναν τα όνειρα, η ελευθερία και τα χαμόγελα στις κάμερες, πέθαναν οι εφηβικές σκέψεις.
Και ειμαστε εδώ ακόμη Αλέξη . Είμαστε εδώ για να πούμε με την παρουσία μας όσα δεν πρόλαβες να πεις . Εδώ για να παλεύουμε για ένα κόσμο που η ελευθερία του λόγου , η αντίδραση σε μια κοινωνία που θέλει να σε καλουπώνει και να σου καταπίνει τα όνειρα είναι έγκλημα .
Και όχι δεν ήταν απλά μια σφαίρα . Ήταν Μια σφαίρα που φώναζε “Βουλώστε το , μην αντιδράτε στο σάπιο σύστημα ” “Μην κάνετε όνειρα , δεν θα αλλάξετε το κόσμο ”. Πάντα μια σφαίρα θα βουλώνει τα παιδιά που τολμούν να θέλουν να αλλάξουν το κόσμο . Και τι επιλέγει ο κόσμος να δει μέσα από αυτό ; Έναν αναρχικό , ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο , ένα έφηβο που δεν εκτιμάει όσα του προσφέρει η κοινωνία , που καταστρέφει περιουσίες. Μόνο επιφάνεια και δυσφημηση για ένα 15χρονο παιδί . Αυτό βλέπουν οι στενόμυαλοι γιατί δεν έμαθαν να κοιτάνε πέρα από την επιφάνεια .