İçimdeki çocuk avaz avaz bağırıp çocukluğunu arıyordu ve ben koskoca dertlerin sahibi bir insana dönüşüp bu yaşta büyümüştüm. Ne acıydı çocukluğumu çocukluğuma verememek...

Ben umut etmem, tamamen bir zaman kaybı...

İçi boş yeminler

Sabah uyanıp hala nefes alabiliyorsan her şeyi düzeltmek için bir umut var demek

İnsanlar yeteneğini, tüm yaşamını, kanını, aklını , varoluşunu verdiği iç dünyasında ki savaşa mı harcıyordu? Yoksa yüzlerini görmediğimiz ama kaderimizi belirleyen insanlara karşı mı? Gerçi bu zamana kadar kimin gerçek yüzünü gördük...

Bir dünya söz okudum ve hala bu sözün doğruluğunu aşılamadı. "Bir binanın camlarının çoğu kırılsa, insanlar diğer camları kırmaktan çekinmez ve bunu suç olarak görmez. Eğer insanlara kırıklarınızı gösterirseniz, acılarınıza taş atmaktan ve sizi daha fazla kırmaktan çekinmezler."¹

İnsanlar yeteneğini, tüm yaşamını, kanını, aklını , varoluşunu verdiği iç dünyasında ki savaşa mı harcıyordu? Yoksa yüzlerini görmediğimiz ama kaderimizi belirleyen insanlara karşı mı? Gerçi bu zamana kadar kimin gerçek yüzünü gördük...

"Dünyayı değiştiremiyorsan,

Dünyanı değiştir.

Hepsi bu "

~ Stefan Zweig

"Suya düştüğün için değil, sudan çıkamadığın için boğulursun"

Yokluğumla varlığım aynı, oksijen israfına ne gerek var...