bir gece sabaha karşı, lgöğsünde yedi tane bıçağın ihtilalle çevrildiğini hissedersen,hatırla.

öyle çok şey var ki aklımda, düşünemiyorum anne.

ben gerçekten kimseyi sevemem.

herkesin favori rengi olmayabilirsin, fakat bir gün birisi resmi tamamlamak için sana ihtiyaç duyacak.

gam yükünün kervanları yürürdü dudaklarımda,kavruk ve çatlaktı dudaklarımın toprakları.

“iyileşmek mi?” dedi frida.“ama ben hasta değilim ki.kırık döküğüm.aynı şey değil, anlıyor musunuz?”

birden kendini bu dünyada daha önce hissetmediği kadar yabancı,üvey hissetti.çıplak yara gibi acıdı içi.

üşüyün.üşümeden yandığınızın farkına varamazsınız.zira ben kül oldum.fark etmeden.

ben senden sonra sessizleştim.

sen benim şarkılarımsın.

21 şubat.

geçmiş değil bugün gibi.yaşıyorum hala seni.sen hep benim yanımdasın

"ruhumda kirlenmiş bir yerler var.sanki doğduğumdan beri siliyorum; ama sildikçe daha da kirleniyorum"

"bulutsuz, soluk renkli gökyüzü, gün batımı vakti, akşamüstünün sessizliği.bütün bunlar, bilemiyorum, ağır geldi bana, yüreğim kaldıramadı ve içimden ağlamak geldi."

hiç düşünde bir dağın tepesinden uçuruma yuvarlanır gibi oldun mu? işte ben şimdi aynı durumdayım, uykuda değil, gerçekten düşüyorum.

"içimde bir kapı gıcırdıyor. açılıyormuş gibi değil; yıkılıyormuş gibi."

"sanki yedi yaşındayım. balkonun demirlerinden ayaklarımı sarkıtmışım. suratımda bir tokat izi. o kadar küsüm ki, kendimle bile konuşmuyorum."

"gecen uzun,yolların dar,dört yanımda ördüğün duvarlar var."