DE ZANDZWEMMER

Uitgeput, na de eindeloze tocht vanuit het binnenland, bereikt de slaaf het strand. Boos beukt de oceaan tegen het zand, een alles verslindende meermin.

In een prauw wordt hij naar het slavenschip gevoerd. Daar begint de richtingloze reis naar een onbestaande wereld met grillige goden.

Hij sterft van angst, springt uit de sloep, het ijskoude water in. Liever verdrinken dan een reis naar het onbestemde.

Niemand heeft hem ooit geleerd hoe hij verdrinken moet.

© Fons Montevirgenes, Togo, Aného, 31.1.2018

AFRIKA 2018

Het was niet de gewone reis naar Afrika.

In Ouagadougou moest ik mijn visa scoren voor Mali en Benin. Ondertussen nam ik foto’s met de Gele Man.

Van Ouagadougou ging de reis met de bus naar Lomé. Jammer genoeg kreeg ik daar een aanval van malaria. Malaria is geen plaatselijke schone, maar een vervelende ziekte die je moet uitzweten. De reis liep verder  langs de zuidkust langs de slavensite van Agbodrafo en de koloniale resten van Aného bij de monding van de Mono. Via het merkwaardige Togoville, als hoofdstad van de voodoo, en katholiek bedevaartsoord, ging het naar de bergen in Kpalimé en Kara. Onderweg kreeg ik het slechte nieuws over het overlijden van mijn Nonkel Louis.

Het derde luik betrof het hulpproject in Nalou, Mali. Om veiligheidsredenen konden we niet naar het dorp, maar verbleven we twee weken op een geheime schuilplaats. We slaagden er in de verantwoordelijken van het dorp naar ons te laten komen. De ontmoeting was een absoluut succes. Veel inwoners van het dorp hebben een mentale omslag gemaakt. Het project is op weg naar zelfbeschikking. Niet alles was perfect, want het internet in Mali en mijn gezondheid haperden en sputterden.

Twee dagen na mijn nieuwe doortocht in Ouagadougou, op weg naar Benin, werd er een aanslag gepleegd op plaatsen die ik maar al te goed kende. In het zuiden van Benin concentreerde ik me op de slavenroute en de voodoo-ceremonies van de Zangbeto  en Papa Legba.

De Gele Man had veel achterstand opgelopen, dus ik publiceerde twee dagboeknotities met foto’s per dag. Het was heerlijk om reacties uit de hele wereld te krijgen op de avonturen van de Gele Man. Ondertussen is in Antwerpen het eerste deel van het project Kunstkussen van Rasa Kulnsteducatie afgerond. Er volgt nog een kunstboek, een tentoonstelling in Verbeke Foundation en een documentaire film van Marjolijn Prins. En misschien nog een verrassing.

Door dat alles moest mijn normale blogactiviteit even naar de achtergrond. Daarom publiceer ik de volgende dagen nog een beperkt aantal foto’s en teksten die onderweg zijn geschreven.

Alsof ik u bij het handje neem, en de reis opnieuw beleef. Het was allemaal anders dan anders, maar zeker niet minder wonderlijk.

Fons Montevirgenes, Antwerpen, 25.4.2018

HANDDOEKEN

‘Excuseer, meneer van de receptie, maar er zijn geen handdoeken in mijn kamer.’ ‘Dat is omdat onze gasten niet van handdoeken in de kamers houden.’ ‘Dat wist ik niet.’ ‘Ik zie dat het uw eerste keer in dit hotel is.’ ‘Kan ik een handdoek krijgen? Of moet ik me met droog water wassen?’ ‘Ik laat u een handdoek bezorgen. Het zal even duren omdat u de enige bent. De mensen houden hier niet van handdoeken in de kamer. Ze doen het liever zonder.’ ‘Kunt u me dan ook vertellen waarom er geen toiletpapier is?’

© Fons Montevirgenes, Burkina Faso, Ouoagadougou, 12.2.2018 (De handdoek op de foto is NIET mijn handdoek, noch mijn foto, en dient enkel ter illustratie.)

MAISON DES ESCLAVES

Het verhaal van de gids in het slavenhuis in Agbodrafo werkt naar één punt toe. Dat ik mag geven hoeveel ik wil om de restauratie van het slavenhuis te financieren. De site staat niet eens op de lijst van Unesco, omdat de verantwoordelijke overheden nog geen moeite hebben gedaan.

Van het centrale gebouw is slechts één kamer te bezoeken. De houten vloer in de andere ruimten is rot. Via een gat in de vloer kruipen we onder de planken. In een ruimte, niet hoger dan één meter, werden de slaven opgesloten. Geen licht, geen water, geen toilet. Ze bleven onder de grond tot een schip zou aanleggen. Er was niet eens een haven, gewoon een strand. Toch noemden de Portugezen het Porto Seguro, de veilige haven. Ze moesten niet  op zoek naar koopwaar in het binnenland. Drie koninkrijken concurreerden met elkaar om het slavenhuis te bevoorraden.

Wanneer  ik mijn hoofd terug door het gat steek, staat een collectebus voor me klaar. Een kleine donatie en vierhonderd jaar slavenhandel zijn uitgewist.

© Fons Montevirgenes, Togo, Agbodrafo, 1.2.2018

BEELDCULTUURBARBAREN

In de bus naar Ouagadougou speelt men films. De Chinese maatschappij heeft voor uitstekende beeldschermpjes gezorgd, een investering die men bijvoorbeeld ook aan een vering zou kunnen besteden. Ik ben weer eens de enige die er zo over denkt.

Het programma is op maat van het publiek. Meestal gaat het om de Burkinese versie van amateurtoneel uit de jaren vijftig. Het publiek is er dol op. De dag voor ik naar Mali moet, heeft de programmator een leuke verrassing in petto. Een avonturenfilm waarbij de kinderen van een gezin met expats ontvoerd worden in het noorden van Mali. Er wordt een reddingsmissie met speciale eenheden opgezet. Om de talrijke salvo’s en ontploffingen wat kracht bij te zetten, rijdt de bus in de diepste putten. De mensen vinden het geweldig.  

De meeste reizigers in de bus zijn niet in staat buurland Mali op de kaart aan te wijzen. Don’t know their ass from a hole in the ground. Toch krijgen ze elke dag via de televisie en de spelletjes op hun telefoon de ergste uitwassen van de beeldcultuur te verwerken. Ontploffende soldaten, instortende gebouwen, pijnlijke penetraties, of mensen die door dinosauriërs worden ingeslikt. Alles wordt in hoge doses opgediend. Niemand komt die sukkels vertellen wat ze met die beeldcultuur aan moeten. Ze geloven dat het de echte wereld is. Stop ze een AK-47 in de handen, of beloof ze 72 maagden, en de poppen gaan aan het dansen.

© Fons Montevirgenes, Burkina Faso, Ouagadougou, 9.2.2018 (Roy Lichtenstein, Whaam!; Randy Newman, Rednecks)

VROUWENBESNIJDENIS In het midden van het dorp staat een eigenaardige constructie. Platte stenen zijn rechtop gestapeld en vormen een bijna perfecte cirkel. Het geheel is gebouwd op een natuurlijk verhoog, een rots die boven de omgeving uitsteekt. Aan één zijde is een opening, een toegang. Wanneer ik op de rots klauter volgen de kinderen me niet. Voorzichtig treed ik de magische kring binnen. Ik weet dat de dorpelingen me bespieden, maar voorlopig is er niemand die me komt wegjagen. In gedachten zie ik voor me wat hier gebeurt. Van de jongens wordt de voorhuid weggesneden. Het stukje van het mannelijk lichaam dat het meest op een vrouw lijkt. De operatie wordt gedaan door de smid. Met een gloeiend ijzer. Aan de besnijdenis ontleent de smid zijn macht. Van het maken van werktuigen kan je weinig eer halen. Met de meisjes is het erger gesteld. Bij hen wordt het meest mannelijke lichaamsdeel weggesneden. Bij de jongens gaat het meestal over een overgangsrite, waarbij de jongen man wordt. Bij bij de meisjes betreft het een straf. Een middel om de vrouw te onderdrukken. Afrikaanse mannen geloven nog steeds dat de clitoris de vrouw duivelse machten geeft waarmee ze de man kan beheksen. Dat is niet iets van lang geleden in een afgelegen dorp. Het zijn mannen in de stad die met een motorfiets rijden, een Facebookprofiel hebben en foto's nemen met een iPhone. Het zijn mannen die met een bootje naar Lampedusa varen. Het zijn mannen in Borgerhout en Molenbeek. © Fons Montevirgenes, Benin, Natitingou, 8.3.2017 (#zerotoleranceday tegen vrouwenbesnijdenis. Deze tekst schreef ik een jaar geleden. Ik vraag me af wanneer de Belgische media, feministische organisaties en politieke partijen dit op hun agenda zetten, in plaats van de migranten een ongeluk te knuffelen. Zij die de schijn ophouden te helpen, zijn medeplichtig. J'accuse.)

HET KIND IN DE BUS Bij de grensovergang in Cinkassé staat één bus. Eentje van STAF. Een ervaren reiziger weet wat dat betekent. Ellende. Met de glimlach betaal ik mijn ticket. Een welwillende jongen neemt mijn rugzak en gooit die zonder dralen achter het lokethok op een mestvaalt. Wanneer ik hem er op wijs dat het handig zou zijn dat mijn bagage met me meereist, en eigenlijk in het bagageruim moet, hoort hij het aan beide zijden van de grens donderen. Een voorspoedige toekomst als bagage-afhandelaar in de nationale luchthaven wenkt. STAF heeft de reputatie dat de passagiers vaak meer dood dan levend op hun bestemming aankomen. In dat geval spreekt men over een zeldzaam succes. In de bagageruimte merk ik alvast twee stevige schoppen, zodat eventuele doden ter plaatse ter aarde besteld kunnen worden. Ongetwijfeld wordt daar een kleine meerprijs voor aangerekend. Ontelbare malen wordt er halt gehouden. Omdat de Chinezen er nog niet in geslaagd zijn de weg aan te leggen. Omdat er weer eens motorpech is. Omdat politie of gendarmerie mijn paspoort willen zien. Keer op keer moeten we met zijn allen uit de bus langs twee mannen in uniform onze ‘piece’ proberen te ontcijferen. Iedere keer schuif ik langs een vierjarig kind dat op de eerste bank ligt te slapen, telkens zijn moeder de bus verlaat om haar documenten te tonen. In Tenkedogo houden we halt in een vieze ‘gare routiere’. Het is al te donker om te zien hoe smerig het is. Enkele mensen stappen af, anderen op. Terug op de hoofdbaan zet de chauffeur er vaart achter. Dat is niet naar de zin van de passagiers. Ze roepen dat de moeder van het kind de bus verlaten heeft, en niet is teruggekeerd. Het kind ligt te slapen en heeft niets gemerkt. Voor de chauffeur is er niets aan de hand. De moeder moet maar op een motortaxi springen en de bus achtervolgen. Iedereen hoopt dat de vrouw de bus ingehaald heeft voor het kind wakker wordt. --- © Fons Montevirgenes, Burkina Faso, Tenkodogo, 8.2.2018 (Foto Ivoorkust, Korhogo, 2017)

BUIKSKE ROND, NEGERKE GEZOND.

‘Ventre plein, nègre content,’ zegt ze. ‘Wablieft?’ vraag ik. Het meisje dat naast me zit, likt haar vingers af. Fufu en pikante kip. Ze is mooier dan de sterren, en zwarter dan de nacht. Hoe kan ze zo’n racistische uitspraken doen? En dan nog tegen zichzelf? ‘Dat zeggen we hier zo. Het wil zeggen dat ik goed gegeten heb,’ lacht ze. ‘Als ik dat zou zeggen, zou het racistisch zijn,’ zeg ik. ‘Dat begrijp ik niet,’ zucht ze. ‘Ik ook niet.’

© Fons Montevirgenes, Togo, Lomé, 26.1.2018

FACEBOOK WORLD EDUCATION

Mobiele telefonie in Afrika is de garantie voor massale armoede. Iedereen geeft zijn laatste centen aan ‘des unités’, een herlaadbeurt. Niet aan eten of kleren, dat is bijzaak anno 2018. Ofwel moeten de netwerken platgelegd worden, ofwel moet het telefoonverkeer binnen Afrika gratis zijn.

Zelfs de armste sloeber heeft een smartphone. Bijna iedereen zit op Facebook. Ook in Afrika. Dat bedrijf zit ondertussen met een  probleem. Het ledenaantal is massaal, maar de grote uitdaging voor de toekomst wordt de tijd die elk Facebook-verbruiker op de site verwijlt, en hoe vaak hij iets aanklikt. Hier ligt een gigantische mogelijkheid.

Spelletjes op de telefoon moeten niet per definitie dom zijn, al lijkt het er vaak op. Maak spelletjes en programma’s die er voor zorgen dat de leden van Facebook kunnen lezen en schrijven. Zorg er voor dat ze kunnen rekenen. Dat ze weten in welk land ze leven, en welke hun buurlanden zijn. Laat hen educatieve competities spelen met hun Facebook-vrienden. Laat hen spelen leren. Het is mogelijk, en het is nodig.  (Denk aan educatieve programma’s als Sesamstraat, Duolingo, of vele andere.)

Als Facebook (en andere sociale netwerken) er in zouden slagen educatieve programma’s en spelletjes te maken, slaat het twee vliegen in één klap. Meer Facebook-tijd, en wereld-educatie.

Komaan, Zuck! Waarom niet?

© Fons Montevirgenes, Togo, Baguida, 29.1.2018

TWEE MEISJES OP EEN  STRAND

Twee meisjes op een strand. Ze zouden modebladen lezen als ze lezen konden. Ze dromen van een prins. (Togo, Baguida, 28.1.2018)

Op een daken Ouagadougou (19.1.2018)

GOD

Ismaels groene taxi wacht geduldig voor een druk kruispunt waar net een minister voorbij komt. Het valt op hoe gedisciplineerd en georganiseerd het er aan toe gaat. ‘De Burkinezen tonen meer respect dan de mensen uit de omliggende landen,’ zeg ik. Ismael glimlacht. ‘Weet je ook hoe dat komt?’ vraagt hij. ‘Geen idee,’ antwoord ik. Waarom is dit het land van de respectvolle mensen? Ik denk aan het feit dat de grote slavenkoninkrijken zich niet in Burkina bevonden, maar bij in de buurlanden. Ik denk aan de betere scholing van de katholieke helft van de Burkinese bevolking. Ik denk aan de leefbare uitbouw van de grootstad Ouagadougou. ‘Wanneer de eerste blanken hier aankwamen, geloofden we dat ze door God gezonden waren,’ zegt hij. ‘Iemand die door god gestuurd is, moet je respecteren.’ ‘Dat is mooi,’ beaam ik. ‘Dus jij denkt dat alle blanken door god gestuurd zijn?’ ‘Jij niet dan?’ vraagt hij ernstig. ‘Jazeker. God heeft me gezonden,’ antwoord ik met het nodige gevoel voor drama. ‘Maar ik moest wel zelf mijn vliegticket betalen.’

© Fons Montevirgenes, Burkina Faso, Ouagadougou, 17.1.2018

POLYGAMIEPARTIJEN

Nog steeds beheersen de vluchtelingen op de vlucht naar Ouagadougou mijn gedachten. Waarom zijn het zonder uitzondering mannen? Omdat ze geschikter zijn om de avontuurlijke oversteek te maken? Omdat vrouwen op de tocht door de woestijn serieel verkracht worden en als slavin verkocht? Omdat mannen nodig zouden zijn om de krappe arbeidsmarkt in Europa aan te vullen? Of omdat mannen meer geld naar Afrika sturen?

Het klopt dat de avonturiers, zoals ze zichzelf noemen, vaak al in een ander Afrikaans land hebben gewerkt, vooraleer ze het grote Europese avontuur aanvatten. In Ivoorkust, Gabon, Zuid Afrika of Congo Brazzaville. Als je dat aankan, kan je ook naar Europa. Velen bezwijken onder de druk van de  mensensmokkelaars. Praatjes over geld dat je krijgt om niet te werken.

D echte reden waarom migranten vooral mannen zijn ligt elders. De jongens die naar Europa komen, hebben geen eigen huis. Geen gezin. Ze zijn niet gehuwd. Dat kan ook niet. Er zijn geen vrouwen voor hen. In nagenoeg alle landen die zogenaamde vluchtelingen naar Europa sturen, wordt de maatschappij bepaald door polygamie. Als een rijk man zich vier vrouwen kan veroorloven, zijn er drie jongens die noodgedwongen vrijgezel blijven. De seksuele frustratie frustratie vertroebelt het zicht. De groepsverkrachtingen en georganiseerde massa-aanrandingen zoals op nieuwjaarsnacht in Keulen, zijn geen toeval. Het is impliciet aan polygamie. Ze zijn er fier op. De minderwaardigheid van de vrouw wordt van kindsbeen af aangeleerd. De vrouw is ’s ochtends een slavin, ’s middags handelswaar, en ’s avonds een voorwerp met lichaamsopeningen.

Wanneer een man huwt, halveert de kans dat hij ooit een moord pleegt. Dat is wetenschappelijk bewezen. Hetzelfde geldt voor andere criminele feiten. De cijfers dalen nog, indien de gehuwde man een huis, kinderen en een vaste baan heeft. De misdaadcijfers in Europa zouden spectaculair dalen indien men de toegang zou ontzeggen aan alle mannen uit een polygame maatschappij. Dus niet alleen zij die zich meerdere vrouwen aangeschaft hebben, maar ook de sukkels die daar te arm voor zijn.

Enkele jaren geleden, toen Alexander De Croo federaal minister van pensioenen was, schreef ik een opiniestuk op deredactie.be over een weduwepensioen van een polygame Belg van Marokkaanse origine, dat onder zijn twee echtgenotes werd verdeeld. De minister erkende dus - de facto - polygamie. Er volgde geen enkele actie van zijn kant. Ik stuurde mijn tekst ook naar Gwendolyn Rutten, voorzitster van de partij van de minister, met een vraag naar het officiële partijstandpunt inzake polygamie. Ik kreeg geen antwoord. Zwijgen is instemmen. Laf. Politieke verantwoordelijken die bewust wegkijken, zijn medeplichtig aan de polygamie, aan discriminatie, aan vrouwenhandel, en aan massaverkrachtingen.

De verantwoordelijkheid van Alexander De Croo was duizend maal groter dan die van Theo Francken in verband met het gefabriceerde nieuws over enkele schimmige Soedanezen. Waarom heb ik de keffende meute destijds niet gehoord?

We hebben ons bekwaamd om op politiek correcte wijze in de eigen voet te schieten. Kranten die wegkijken, worden steeds minder gelezen. Politieke partijen die wegkijken, halen nog de helft van de stemmen van twintig jaar geleden. In tijden waar de onthullingen over graaiende politici elkaar in sneltempo opvolgen, zou het me niet verbazen dat de leiders van de traditionele partijen door Arabische extremisten gesponsord worden. Waarom ook niet? Geld genoeg, graaiers genoeg. Het klinkt als een complottheorie, maar het zou de laffe houding tegenover polygamie en andere extremistische uitwassen verklaren. Als ze niet door Arabisch extreem rechts omgekocht zijn, moeten ze dat maar eens bewijzen. Met daden. Niet met hun dagelijkse portie slap gelul.

© Fons Montevirgenes, Burkina Faso, Ouagadougou, 16.1.2018

STANKMIGRATIE

Met een beetje geluk wordt je niet overreden door een Chinese bromfiets of een overjaarse Peugeot met een bumpersticker van Garage Samyn uit Knessendale. Zonder mondmasker overleef je een wandeling langs de stoffige boulevards van Ougadougou niet. Alsof weinig vervuilende voertuigen aan de stadsgrenzen worden tegengehouden.

Over twee jaar wordt het pas echt interessant. In 2020 mag mijn mobieltje mijn thuisstad niet meer in. Een gevolg van de Lage Emissie Zone. Duizenden inwoners van Antwerpen, Brussel, en straks ook Hasselt, verkeren in hetzelfde geval. We zullen ons allemaal tegelijk van onze versleten stinkbakken ontdoen. Vervolgens wordt dat overaanbod aan betaalbare wagens in West-Afrika gedumpt. Om te flaneren langs de boulevards van Ouagadougou zal een mondmasker niet meer volstaan. Ik overweeg de aanschaf van een ruimtepak.

© Fons Montevirgenes, Burkina Faso, Ouagadougou, 15.1.2018

HONDERDDUIZEND VLUCHTEN

Vlucht van Tunis naar Ouagadougou. Er klopt iets niet. Er zijn geen vrouwen of kinderen aan boord. Geen gezinnen. Mannen, tussen de 20 en de 35 jaar oud. West-Afrikanen. Leren petjes of kaptruien. Geen intellectuelen. Geen landbouwers. Wie niet met zijn smartphone bezig is, maakt kabaal.

Het zijn vluchtelingen. Mensen die in de Europese avondjournaals figureren, met honderden in een rubberen bootje. Zo willen ze de schijn ophouden dat ze de Middellandse Zee zullen oversteken. Ze weten dat ze door zogenaamde reddingswerkers worden onderschept en naar Lampedusa gevoerd. Daar openen zich de sluizen van de Europese sociale zekerheid. De zogenaamde reddertjes worden niet zelden door Arabische extremisten gesponsord. Ze krijgen een telefoontje van de Libische kustwacht met uur en plaats van de afvaart, en spoeden zich naar het rubberbootje. Als er niemand spontaan verzuipt, duwt men wel een gematigde moslim of een verdwaalde Christen kopje onder. Het is de sleutel tot de Europese poort en altijd goed voor de kijkcijfers.

De Europese hypocrisie maar me razend. Iedereen weet dat de moslimextremisten achter de mensensmokkel zitten. Niemand heeft het lef om de rubberbootjes manu militari terug te sturen naar het Libische vasteland. De politieke correctheid van de hipsters in de koffiebars die nooit een voet op Afrikaanse bodem zullen zetten, is mede de oorzaak van de vele drenkelingen op de Middellandse Zee. Dezelfde politieke correctheid verleent hand en spandiensten aan de Arabische maffia. Niemand doet een poging om de vluchtelingen tegen te houden voor ze in de handen van de mensensmokkelaars vallen, en door de woestijn naar de Libische kusten worden versleept. Het waarom is duidelijk. Als je de vluchtelingen in Afrika tegen houdt, is er geen toegang tot de Europese sociale zekerheid. Ik walg even veel van de Europese beleidsmakers die de realiteit negeren, als van de Arabische maffia der mensensmokkelaars.

Op het thuisfront in West Afrika noemt men de vluchtelingen avonturiers. Onderweg worden ze een product. (Lang geleden noemde Hergé het ‘Cokes in Voorraad.’) Pas in Europa krijgen ze het etiket vluchteling opgekleefd. Dat is merkwaardig. In heel West Afrika is er geen enkel land waar je vandaag moet vluchten. In landen met een conflict, zoals Mali, kan je probleemloos van het noorden naar het zuiden reizen om er bij je talrijke familie te gaan logeren tot de oorlog voorbij is. De familie op het thuisfront is fier op zijn avonturier. Ze lachen zich een breuk wanneer ze over Europa vertellen. Je krijgt er geld om niet te werken.

Ik vraag me af hoe de mannen in het vliegtuig voldoende geld vergaard hebben in Europa om een snoepreisje naar huis te maken. Bij de landing merkt iemand op dat de televisie ons opwacht. Ik merk enkele rijen soldaten. Zodra de gordels los mogen, haast iedereen zich naar de kastjes boven de zetels. Een jonge kerel in een rode kaptrui trekt enthousiast mijn cameratas uit het compartiment. Ik tik stevig op zijn handen, en neem kordaat mijn tas af. Hij verontschuldigt zich niet, maar gaat meteen in het volgende kastje zijn kans. Hij vlucht niet eens.

Wanneer ik voet zet op de tarmac, komen twee mannen op me toe. Of ik hen wil volgen. Links en rechts van me marcheren militairen. Vluchten kan niet meer. Voor ik het weet sta ik voor de camera. Een man met en microfoon vraagt hoe het in Tripoli was? Hij houdt me voor een Afrikaans vluchteling die in Libië bevrijd is van de slavernij. Onder grote mediabelangstelling ben ik gerepatrieerd. Dankzij dit groteske misverstand begrijp ik alles. Hoofdschuddend maak ik me uit de voeten.

Op weg naar het luchthavengebouw zwaait de jongen met de rode kaptrui naar me. Hij heeft zijn eigen tas gevonden. Ik glimlach bij de gedachte dat deze mensen uit de Arabische slavernij zijn gered. Snel maak ik een berekening. Nog honderdduizend vluchten en alle vluchtelingen zijn terug.

© Fons Montevirgenes, Burkina Faso, Ouagadougou, 14.1.2018

‘INTERDIT POUR NORD-AFRICAINS’

Op de vlucht van Brussel naar Tunis zit ik naast een fijnbesnaarde Tunesiër met een stijlvol petje. Hij komt terug uit New York waar hij zijn dochter heeft bezocht. Bergen sneeuw. Min zevenentwintig. Thuis zal het warmer zijn. We vertellen over reizen en bestemmingen. Lang geleden is hij in België geweest. Met een groepje medestudenten, halverwege de jaren zestig. In Brussel gingen ze op zoek naar een restaurant. Verbijsterd zien ze een bordje aan de deur. ‘Interdit pour Nord-Africains’. Ze besluiten dat ze toch naar binnen willen, en als dat niet lukt, willen ze best een beetje keet schoppen. Na een geanimeerde woordenwisseling met de portier wordt de eigenaar er bij geroepen. Ze zullen die racist eens goed hun gedacht zeggen.

De eigenaar komt hen tegemoet. Hij glimlacht. Uitnodigend steekt hij zijn hand uit. In hun eigen dialect spreekt hen toe. Een Tunesiër.

©Fons Montevirgenes, Ouagadougou, 13.1.2018