momfox - Tumblr blog

momfox · 1 year

Text

Mommy 2.0

Kiekeboe, hier ben ik weer! Met de nadruk op “weer”, want sinds mijn eerste (en tot voormiddag ook mijn laatste😜) post is er een hele hoop veranderd!

Het bazeke uit mijn eerste post is intussen al 5. Zijn babygehalte is hij voorgoed kwijt - snik -. Ergens tussen de soep en de patatten hebben we nog een broer(tje) voor hem op de wereld gezet. Acht maanden geleden ook een zusje. Intussen ben ik helaas ook geen 24 meer, mama van 3 en extra ervaringen rijker.

Terugblikkend op de post over de borstvoedingsmaffia: Ik ben nog steeds enorm tevreden over dat schrijfsel seg! Al zeg ik het zelf. Ik zég het natuurlijk niet, want ik typ, maar goed🤪.Elke mama mag nog steeds lekker zelf kiezen wat goed voelt!

Los daarvan heb ik bij baby n°3 intussen wel al 8 maanden borstvoeding op de teller staan. De maffiosi mogen zich dus alvast verkneukelen. Het grote verschil met de lijdende mama van 5 jaar geleden: Goede begeleiding! Ik heb me op dit avontuur goed laten omringen. De extra jaartjes op de teller en een grotere dosis luiheid hebben er vast ook wel aan bijgedragen, maar ik schrijf mijn succes toch voornamelijk toe aan de mensen die me omringd hebben en/of dat nog steeds doen. Voor alle moms-to-be die dit lezen (ik weet niet óf iemand dit überhaupt leest): Lees je in, zoek op en laat je omringen door mensen die jouw visie delen, want het is jóúw verhaal! Natuurlijk ook het verhaal van je partner, maar stiekem (en ook minder stiekem) vind ik tóch dat de barende persoon het voor het zeggen heeft qua geboorteteam.

Aan allen die ik intussen nog niet ben kwijtgespeeld: Ik maak (ooit, misschien na nóg eens 5 jaar) zeker nog een post over het belang van een goed geboorteteam.

Voor nu: Ciaokes, byekes!

#momof3 #breastfeeding

0 notes

momfox · 1 year

Text

De borstvoedingsmaffia

Borstvoedingsmaffia. Één van de beste woorden die ik recent nog gehoord heb. Voor de niet-ingewijden: “Vrouwen die het als hun levensmissie zien om alle baby’s in de wereld aan de borst te krijgen. Die met ongevraagde adviezen komen en visitekaartjes van lactatie-deskundigen in je gezicht duwen.”, aldus Lai-Wah in haar bericht.

Ook ík heb in zekere zin te maken gekregen met deze borstvoedingsmaffia. Om wat informatie in te winnen over het fenomeen borstvoeding, werd ik lid van een groep op Facebook. Dagelijks werd ik overspoeld met foto’s van ontblote boobs, vergezeld van teksten die me het idee oplegden dat ik “van zo’n intiem moment moest genieten”, want ja, borstvoeding is toch hét beste wat je je kind geeft?!

Helaas! Nadat ik 8 uur lang de meest intense pijn in heel mijn leven had ervaren tijdens mijn bevalling, genoot ik allesbehalve van een klein, hongerig bazeke dat mijn borst behandelde alsof die tepel er hoe dan ook af móést. Bovendien trok alles in mijn buik tijdens deze eerste voedingsmomenten zó fel samen dat ik stiekem twijfelde of er niet toevallig nóg een baby zat aan te komen. Is het dan toegestaan om even te opperen dat ik er helemaal niks aan vond?

Is-het-dan-toegestaan? Echt waar? Vraag ik écht de toestemming van ik-weet-niet-wie om een gevoel te mogen hebben? Ja, dat doe ik. Al sinds ik de keuze maakte om ons zoontje gewoon een flesje te geven, merk ik de drang om me steeds te moeten verantwoorden voor mijn keuze. Erg, I know, maar zo is het.

Na ongeveer twee weken vol huilbuien, nachtvoedingen, kloppende tepels en afkolven, maakte ik dan eindelijk de keuze: Ik geef een flesje. Ik kón het niet meer, ik wou het niet meer. Steeds als mijn lief, klein boeleke elke twee uren zijn keel openzette, zonk de moed me al in de schoenen. Ik voelde de pijn branden en vroeg me stiekem af of ik de voeding niet kon overslaan. Natuurlijk ging dat niet, want hij was amper enkele dagen oud! Ik plofte me dan maar weer in de schommelstoel en klikte de boedingsbeha open om borstvoeding te geven. Tenen zo hoog mogelijk opgetrokken om niet in tranen uit te barsten van de pijn en wachten tot kleine Jaws genoeg zou hebben.

Wanneer was dat? Naar mijn gevoel nooit. Ik had het gevoel dat ik dag in dag uit met mijn meneertje aan de borst kon zitten. In de zetel of op onze kamer als er bezoek was, want ik durfde geen borstvoeding geven in het bijzijn van anderen. Daarom trok ik altijd maar naar boven, gewapend met twee verschillende zalfjes om mijn tepels in te smeren. Daar zat ik dan. Alleen boven met mijn baby, te wachten tot hij genoeg had. Ik voelde me gevangen in mijn eigen huis. Ik kon amper nog douchen of het was alweer tijd om de melkkraan open te draaien. Naar de winkel gaan was dan ook volledig uitgesloten, want ik kon nog niet inschatten wanneer de honger weer de kop op zou steken.

Een week na de geboorte gingen we op controle bij de kinderarts. “Mevrouw, uw kind lijdt honger. We moeten dringend van aanpak veranderen!”, kreeg ik daar op mijn bord. Super! Zoiets wil een kersverse moeder die dag en nacht vecht tijdens de borstvoedingen écht horen. Niet dus! Op advies van de kinderarts begon ik met afkolven. Nadat ik mijn tepels bevrijdde uit het mondje van de kleine Jaws, zette ik de kolf op mijn borsten. De winkel bloot en de kolf er op. Tijdens elke sessie kon ik me voor de volle 100% inleven in de dagindeling van koeien op een boerderij. Dat was dus ook geen oplossing.

Omdat het kolven vaak geen volledige voeding opleverde, begonnen we dan ook met kunstvoeding. Kunst-voeding. Die naam alleen al! Het woord “kunstvoeding” was voor mij in al mijn onzekerheid genoeg om me nog extra schuldig te voelen over wat ik deed. Het opschrift “Borstvoeding is de beste voeding voor je kindje” op de verpakking, zette dit idee alleen maar kracht bij. Alsof dát allemaal nog niet genoeg was, kwam mijn iPhone op dat moment ook nog met de borstvoedende emoji (🤱🏻) aandraven en las ik in de groep op Facebook reacties als “Waarom zou je nu niet het beste willen voor je kind?” op een post van een mama die het had over poedermelk. Ik kreeg letterlijk van overal het idee dat ik mijn kind een soort tweederangsvoeding gaf.

Recent ging ik op Google op zoek naar andere verhalen over de borstvoedingsmaffia. Deze artikels begonnen allemaal veelbelovend. Ik voelde me heel even begrepen. Naarmate het artikel vorderde, las ik dan dingen als “Ik produceerde te weinig melk na mijn zware bevalling.”, “Mijn melkproductie stopte.” en ga zo maar verder. Deze verklaringen zadelden me dan weer op met het idee dat je enkel maar voor poedermelk mocht kiezen als je hier een goede reden voor had. Opteren voor poedermelk omdat je liever níét elke dag meermaals tranen met tuiten huilt als little mister of miss zijn of haar hongerige babymond om jouw bijna afgebeten tepel sluit, is in 2018 blijkbaar geen optie.

Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af of ik dan echt zo’n slechte keuze gemaakt heb. Mijn zoontje volgt mooi zijn curves bij Kind&Gezin, hij is volgens mij niet zieker dan de doorsnee baby en hij verblijdt me dagelijks met zijn lieve lach. Mag ik enkel poedermelk geven als er geen melk meer uit mijn borsten komt? Moet ik in alle andere gevallen doorgaan met tepelkloven waar het bloed uitkomt, blijven wenen tijdens de voedingen en me permanent voelen als een gevangene in mijn eigen huis omdat ik te gegeneerd ben om te voeden in het openbaar? Is het echt nodig dat ik me op en gebroken voel om tóch maar “het beste” aan mijn boelie te geven? Wel lieve mama’s (in spé), borstvoedingsnazi’s en alle anderen die dit lezen: Ik vraag jullie dan wát nu eigenlijk het beste is voor mijn kind. Lekker gezonde borstvoeding krijgen van een bijna depressief stresskonijn of dagelijks een flesje vieze vuile kunstvoeding van een mama die je met een glimlach komt halen en opnieuw geniet van de voedingsmomentjes. Shoot!

Voor iedereen die intussen al is beginnen stijgeren: Ik heb dit niet geschreven om poedermelk te promoten, noch om borstvoeding af te keuren. Ik heb dit geschreven voor andere mama’s die misschien ook het gevoel hebben dat ze alleen staan in hun keuze. Ik heb dit geschreven omdat ik hoop dat geen enkele andere mama zich ooit ook zó onbegrepen en slecht voelt met haar keuze als ik. Mijn advies: Doe gewoon lekker waar jullie zin in hebben! Zitten jullie graag op een bankje in het park te voeden met een ontblote borst: Ga er voor! Vindt een voorbijganger het nodig om jullie aan te staren alsof jullie van Mars komen? Fuck it!

Maak je liever gewoon een flesje poedermelk klaar om gezellig te geven: Top! Kies gewoon wat het beste voelt en laat de rest van de wereld het gewoon maar even uitzoeken!

0 notes

momfox · 6 years

Text

Rode billetjes

Ons kleintje kwam bijna twee weken te laat ter wereld. Daarom had hij meteen al last van een droog huidje. “Gaat wel over op termijn, toch?” dachten wij. We gingen dan ook gewoon verder met de billendoekjes van de gangbare merken.

Heel wat doekjes en kakaluiers later maakte het droge huidje plaats voor een rode poep met soms zelfs wat bultjes. Dan maar zalf smeren! Toen ook dát precies niet veel hielp, viel mijn oog bij Etos op “Water Wipes”. Volgens de verpakking waren dit “The world’s purest baby wipes” met 99,9% water en 0,1% fruitextract. Onder het motto “Niet geschoten, altijd mis.” pendelde er een pakje Water Wipes met me mee terug naar België.

Nu, enkele maanden later, ben ik toch wel blij dat ik geschoten heb, want ik ben zeer tevreden over deze billendoekjes. De yays de nays even op een rijtje:

✅

- bevatten geen irriterende parfums

- zacht voor de gevoelige huid van je kleine schat

- geschikt als billendoekje, maar net zo goed als handen- en snoetenveger

- mooi rechthoekig verpakt, waardoor je makkelijk enkele pakken kunt stapelen in een lade

- beschikbaar in een handige reisverpakking (o.a. bij Blabloom, één van mijn favoriete babywinkels)

❌

- natter dan andere billendoekjes

- niet in elke winkel beschikbaar

Tijdens mijn (bijna) wekelijks bezoek aan de Etos, zag ik ook nog parfumloze doekjes van de merken Neutral en Derma. Ook deze doekjes heb ik dan maar even uitgeprobeerd. Met succes! Een overzichtje:

✅

- geen irriterende parfums

- zacht voor de gevoelige huid

- geschikt als billendoekje en handen- en snoetenveger

- niet zo nat als de Water Wipes

- grotere beschikbaarheid (Neutral)

❌

- minder makkelijk te stapelen

- voor zover ik weet, niet beschikbaar in reisverpakking

Zoals jullie lezen, ben ik helemaal fan van deze alternatieve billendoekjes. Ik raad ze daarom ook zeker aan voor de gevoelige babyhuid! Kindjes die geen last hebben van geïrriteerde en/of rode billetjes, zijn volgens mij zeker en vast even goed met doekjes van de meer courante merken.

0 notes