Oscar Niemeyer’s “Favorite Project in Europe” Captured in Spectacular Photo Set by Karina Castro 

As a trailblazer of Brazilian Modernism, Oscar Niemeyer is celebrated for his bold, sinuous forms, and his use of the “the liberated, sensual curve.” Paul Goldberger described it best when he wrote that “Niemeyer didn’t compromise modernism’s utopian ideals, but when filtered through his sensibility, the stern, unforgiving rigor of so much European modernism became as smooth as Brazilian jazz.”

When Georgio Mondadori, chairman of the Italian publishing house Mondadori, commissioned Niemeyer to design the company’s new headquarters in 1968, he wanted the building to look like the Itamaraty Palace (also known as Palace of the Arches) in Brasília. Niemeyer agreed, but given his playful spirit, he deliberately deviated from the earlier design and proceeded to build what he would later identify as his favorite of the projects he completed in Europe.

Read on to see a striking set of sixteen photographs of the Mondadori building by Milan-based photographer and visual artist Karina Castro, who was commissioned by Mondadori to capture their headquarters over 40 years after the building’s completion.

Pig at the bus station.

Translation:

"I have not experienced a stable presence of someone close to me in my life. I will wobble and be afraid. I will ask you until you puke if you have not changed your mind and I will always be deadly serious. I will doubt, peek from a distance and, just in case, sniff everything three times, like a dog that has been sent to the shelter so many times that it has lost all the trust it had in itself. I will always assume the worst just in case, knowing full well that there is no relationship that cannot be abandoned overnight. I will be very vigilant and sensitive. I will notice every, even the smallest sign of a change in your mood and, like Google, in 0.48 seconds I will display a list of all potential reasons in my head, and then I will break down each of them into parts. Sounds horrible, doesn't it? It is like that, and believe me, I would do anything not to be like that. Unfortunately, I have experienced absolutely no relationship in my life that would bring me peace, security and certainty. Do you know what I associate the relationship with? With terrible stress. With overwhelming fear, constant tension, endless uncertainty and a desperate, extremely exhausting resuscitation of the corpse. I hear "love", I think "war". I think "survival". I see myself with puffy eyes, exhausted, helpless, dreaming that I would die as I stand, just not to feel like this anymore, but to love no longer. I see sleepless nights, shaking hands and tears of "happiness" after the hundredth successful resuscitation of a corpse that died back on average three days later, but in a moment of apparent paradise, I was able to pay absolutely any price."

Nie doświadczyłam w swoim życiu stabilnej obecności bliskiej mi osoby. Będę się chwiać i bać. Będę do porzygania pytać, czy aby na pewno nadal nie zmieniłeś zdania i zawsze będę przy tym śmiertelnie poważna. Będę wątpić, zerkać z dystansu i na wszelki wypadek obwąchiwać wszystko po trzy razy, niczym pies, którego oddano już do schroniska tyle razy, że utracił on bezpowrotnie całe pokłady zaufania, jakie w sobie nosił. Będę zawsze na wszelki wypadek zakładać najgorsze, wiedząc doskonale, że nie ma takiej relacji, której nie można porzucić z dnia na dzień. Będę bardzo czujna i wyczulona. Zauważę każdą, nawet najmniejszą oznakę zmiany Twojego nastroju i, niczym Google, w 0,48s wyświetlę w swojej głowie listę wszystkich potencjonalnych powodów, a następnie rozłożę na części pierwsze każdy z nich. Brzmi strasznie, prawda? Takie jest, i wierz mi, że zrobiłabym wszystko, by taka nie być. Niestety nie doświadczyłam w swoim życiu absolutnie żadnej relacji, która przynosiłaby mi spokój, bezpieczeństwo i pewność. Wiesz z czym kojarzy mi się związek? Z przeraźliwym stresem. Z obezwładniającym strachem, ciągłym napięciem, niekończącą się niepewnością i rozpaczliwym, skrajnie wyczerpującym reanimowaniem trupa. Słyszę „miłość”, myślę „wojna”. Myślę „survival”. Widzę siebie z zapuchniętymi oczami, wyczerpaną, bezsilną, marzącą o tym, bym umarła tak jak stoję, byle dłużej się tak nie czuć, byle dłużej nie kochać. Widzę nieprzespane noce, trzęsące się ręce i łzy „szczęścia” po setnej udanej reanimacji trupa, który zdychał z powrotem średnio trzy dni później, ale za chwilę pozornego raju zapłacić byłam w stanie absolutne każdą cenę.

Marta Kostrzyńska; fragment czegoś, co powstaje

It ain’t over until Poland decides it’s over(via)

I FELT SO MUCH, THAT I STARTED TO FEEL NOTHING.

Warsaw makes history tonight as millions of women revolt against the government’s control of female bodies.