sonsuz uyku, sana sığınıyorum.beni karanlık geceye al ve sakla.zihnimdeki mahkemeden kurtulamıyorum.acı içindeyim ve kendime sığamıyorum.yargıç, izin ver, aklım başımdan kaçsın.onu artık tutamıyorum, lütfen huzura ulaşsın.oyun adil değil, kendimi kendimden kurtaramıyorum.denedikçe batıyorum, sanırım bu kez deliriyorum.artık hırçın bir mahkûmum ve aklı olan benden kaçsın.ah yargıç, artık delirenler değil,delirtenler yargılansın.

Asıl yaşımın kaç olduğu önemsizmiş gibi geliyor.Bir sabah uyandığımda 9 yaşındaki çocuğun heyecanıyla açılıyor gözlerim.Bir sabah uyandığımdaysa 45 yaşındaki bir adamın ayna karşısına geçip zamanın yüzünden götürdüklerini gördüğü anın hüznü çöküyor üzerime.Bir gece 17 yaşındaki genç bir erkeğin sevdiği kızla ilk buluşmasından dönmüş gibi,içi içine sığmayarak kapanıyor gözlerim.Ben umutla sabahı beklerken,o gece yine bir değişimin arafında olduğumun farkında değilmişim gibi davramıyorum. Başka bir gece gözlerimi kapayamıyorum.Bir daha güneş doğmayacak,doğsa bile ısıtmayacaktı eskisi gibi.O gece tam da 89 yaşındaymışım gibi hissediyordum.Sevdiğim herkesin beni bırakmak zorunda kaldığı bi dünyada hâlâ nefes alabiliyordum.Yaşadığım bu yıllar bir cezaymış gibi, bir 89 yıl daha yaşayacakmışım gibi,her şeyim elimden alınmış geriye sadece acı hatıralarımla dolu zihnim kalmış gibi,tanrı bile benden umudunu kesmiş..

odam karanlık,duvarlarım üzerime geliyor ve ruhum alay edercesine karşımdan bana sırıtıyor.bu gece tüm acı verici varlıklar hissedilemez,belki bu gece bana zarar veremez.tanrım,lütfen beni bu acıdan azad et ve mümkün olan en yakın zamanda beni yanına al.ölümüm kendi elimden olmamalı.

beni benden al

ve geri bir daha verme

sende kalmama izin ver

çünkü ben kendimdeyken ve aklım başımdayken

felaket içindeyim

elimden tut ve bu felaketten çıkar beni

çok karmaşığım ve bunlar son yakarışlarım

sevgilim,lütfen kollarında dinlendir beni

00.35 bikaç milim şakakta

devamı yok,noktalar birleşir şafakta.

kafam odam gibi,darmadağın.müsvedde kağıtları her yere saçılmış,duvarlarım karanlığın içinden bana sırıtıyor.artık yalanım yok,bu siktiğimin yerinden sıkıldım.tek dileğim çekmeceden yıldızlara ulaşmak.

hiçliğin içinden sonunda vücut buldu ruhum

ve onu tozlu rafların en dibine koydum

çünkü gereksizdi,

ruhun üç kuruşluk değeri olmadığını defalarca duydum.

İçinizdeki derin kuruntunun

Kabul görmeyen tezahürü bende

Sabır yüklenen derin soluğun

Gizle beslenen kerameti bende

Rüyalardır görmediğin kadim günlerin var, sende baki

Günahlarca pay olup giden günlerin var

dilimi yaratanın dili mi yok? günlerce sana dualar ettim,hiç birini mi duymadın? ah tanrım,benim üzerimdeki bu acıyı alman için yalvarıyorum sana,sen de umursamıyorsun değil mi? ruhun üç kuruşluk değeri olmadığını senin bu umursamazlığın sebebiyle daha net anladım.

şehir mi kördü tanrım yoksa ben mi görünmezim? insanların bana karşı bu denli umursamaz oluşu beni çıldırtıyor.yardım ya da destek falan istemiyorum,sadece biraz olsun konuşmak istiyorum.

kurtulmak istedikçe bir duvar daha. inanmak istedikçe bir kırgınlık daha. yaşamak istedikçe bir intihar daha. bazı şeyler eksik değil, çok fazla.

ama birden farkettim ki ne ben ne de bir başkası hiçbir yere ait değildi. aidiyet bir kandırmacaydı küçük çocuklara anlatılan, hiçbir yerde hiç kimse beklemiyordu hiç kimseyi