“Tövbenin icabı, ibadettir. Bir büyüğe bağlanmanın icabı ise ona itaattir. Kulluğun icabı, tövbe etmek, daima Allah Teâlâ’yı anıp, ibadet üzere olmak ve her zaman hocasına itaatten ayrılmamaktır.”
Bu tür cevapları çok alıyorum, ama konu o değil. Konu benim hissettiklerimi anlatabilmem ve sizin bunu anlayabilmeniz. Bu süreçte çok yaşadım iki gün varsınız sonrası yok çünkü umrunuzda değil bunu anlatmaya çalışıyorum size bunuda gaye almıyorsunuz. Okadar yokum ben sizin hayatınızda.
Hani sabretmemiz gerekiyordu sonu selamet olacak dediler sabrettik, selamete vardık çok şükür ama birşey eksık. Ve ben böyle devam edebilirmiyim bilmiyorum... şunu fark ettim, bu süreçte benim ne düşündüğüm yoktu piyasada "ne olması gerekiyor" vardı. Benim hissettiklerimi yaşadıklarımı duyduklarımı bi kenara atmam gerekiyordu ve şimdi geriye dönüp baktığımda nasıl kahrolmuşum nasıl tükenmişlik oluşmuş içimde.
Kendime not: Her şey bir şekilde geçiyor. Sabret bu da geçecek. "Geçmez", "yapamam", "dayanamam" dediğin her şeyin üstesinden tek başına geldin. Bunun da üstesinden geleceksin.