leylaklar açsa da mutlu olacak bi sebebimiz olsa

Kendimin dışındayım'

"Çevresinden dolaşamıyoruz bazen ruh çalkantılarımızın."

Kendime; Bu kadar düşünme, yaptıklarından pişman olma, kendine de bu kadar yüklenme. Sen, seni var eden iyi veya kötü bütün parçalarının tamamından daha fazlasısın.

"Bu sesler ormanında, kaybolan bir çağ bu"

kendi kendimin düşmanı olmayı bi bırakabilsem

"Yaptıklarımız değil, yapmadıklarımız peşimizi bırakmıyor. Yapabileceklerimiz, en azından deneyebileceklerimiz ama yapmadıklarımız." 

leylaklar açsa da mutlu olacak bi sebebimiz olsa

durup aklımı yoklayınca ilk beliren kelime yorulmak oluyor. hep yorulmak üzerine cümleler var belleğimde. tamam diyorum olağan bir şey bu ama hiç mi başka bir şey yok? ne bileyim yaşama dair, hissiyata dair ya da belki sevmeye, aşka dair? var elbette. birçok an, anı. ama bıkkınlık, hevessizlik, dermansızlık öyle bir çöküyor ki o anların üstüne, anlamsız kalıyor diğer kelimeler. Sonra şairin "Bırakma yaşamayı, bırakma umudu daha çok yok sabaha " dizeleri geliyor aklıma. hadi diyorum kendime, hadi. bir kez daha doğrul, bir kez daha yaslan kendine.

zamanında zulüm gibi gelen anların şimdilerde özlenmesi de beşeriliğin şovu değil mi ya

ertelediğim ve iradesiz olduğum davranışların sebebinin tembellik değil de çocukluk travmalarım olduğunu anladığım o andayım

"İşin kötü tarafı, yürümekte olduğum bu yol ne aydınlığa kavuşuyor ne de karanlığa gömülüyor."

"Beni yabancı biri yerine koyuyormuşsun gibi geldi. Çok acıydı bu." 

benim iteklememle tamamlanan yollardan yoruldum

"Ben hep yaralı kediler gibi bir köşede kendi kendime iyileşmeyi bekledim."

gereğinden fazla yük çöküntü getirir, her anlamda

güzel sana bir sözüm var, beni bi yol dinler misin?