16 Ocak 2020

İçimdeki bu sıkıntıdan kurtulamıyorum bir türlü. Olmuyor. Olduramıyorum. Bu kadar mutsuzluğun içinde yaşayamıyorum. Annemin dizlerine başımı koyup uzun bir müddet orada yaşamayı istiyorum. Nasıl bu kadar yorulabilir ki insan diye düşünüp duruyorum. Ama bir türlü bu nasıllara bir cevap bulamıyorum. Gözlerimde biriken gözyaşlarımamı ağlayayım yoksa dudaklarımda yer edinmek nedir bilmeyen tebessümlerime mi.. Seni yarım bırakıyorum.

"Kimbilir kaç yüzyıldır sarılmamış kolların"

Her şeyden yorulduğum günlerdeyim. Yüreğim ufacık bir umut kırıntısına tutunmak için o kadar çabalıyor ki.. Bense onun bu çabasını bir köşeye sinmiş izliyorum. İhtimalleri hesaplıyorum hatta daha da ileri gidip ihtimallerin ihtimallerini bile hesaplıyorum ama eldeki hesabın sonucu bir türlü mutluluk çıkmıyor. Yavaş yavaş kaybediyorum seni. Gitme! Kal! Bırakma beni diye serzenişlerde bulunurken yüreğim öylece usul usul gidişini izliyorum. Seni sevmekten ziyade kalbimde yeşeren bu sevgi hissini sevmiştim ben. Belki demiştim kendi kendime, belki bir gün kahkahalarımızın yankılandığı bir evimiz olur. Belki dedim senin tebessümün bana yuva olur. Olmadı.. Aynı acıları paylaşan kederli ruhlar birbirini tanır diye bir yazı okumuştum bir yerlerde nerede okuduğumu hatırlamıyorum. Bence bu sözün birazda olsa doğruluk payı var çünkü ben seni tanıdım. Ben senin ruhunda ki o acıyı gördüm. Ruhundaki acının bıraktığı o izi gözlerinde gördüm. Gördümde ama sen beni görmedin yada görmek istemedin bilemiyorum. Beni neden görmüyorsun? İçimdeki bu acıyı neden farketmiyorsun?

Sevgili Günlük;

TAVAN

Yoğun bir koşuşturmacanın içine düştüm nu günlerde. Ertelediğim her şey günü geldiğinde bana yük oldu. Tıpkı yaşamak gibi. Bu yoğun temponun içinde çırpındıkça çırpınıyorum. Çırpınmanın hiçbir faydası olmamış zannımca şuan dipteyim. Merak etme sana yaşamın yoğun temposundan bahsetmeyeceğim. Sana ruhumun serzenişlerinden bahsetmek istiyorum bu gece. Küçüktüm o zamanlar ne derlerse inanıyordum. Abim mutfağa gitme orada öcü var diyordu sonra ben mutfağa girmeye korkuyordum. Sonra her şey güzel olacak dediler. İnandım. İnandım. İnandım. Dedim ya küçüktüm. Sonra hayaller kurmaya başladım. Kalesi sağlam yıkılmaz hayaller. Bir yel esti yıkılmaz dediğim o hayaller yerle bir oldu. Bir hayalsizliğin ortasında sağa sola yalpalıyorum. Yaşamak bundan ibaret olmamalıydı..

Sevgili Günlük;

12 Aralık 2019

İçimde beni günden güne tüketen bir mutsuzluk hakim. Neyi neden niçin yaptığıma dair herhangi bir fikrim olmamakla birlikte yaşıyorum işte diyebilecek kadar yaşadığım şu hayatta bir amacımın olmayışının yorgunluğunu taşıyorum omuzlarımda. Bu günlerde çok ilginç bir cümleye rast geldim. Bu cümlenin nerede karşıma çıkmış olabileceğini düşünürken okumak için aldığım ama bir türlü okumaya fırsat bulamadığım bir kitabın ismi olduğunu farkettim.

"İnsanı ölümden eceli korurmuş" işte hafızamdan çıkmayan ve dahi tüm düşüncelerimin ucunun dayandığı o söz. Bu söz üzerine uzun bir müddet düşündüm. Kendimce bu sözden çıkarımlar yaptım ama tam hakikatini kavrayabilmiş değilim. Bu sözü ilk gördüğümde nasıl yani dedim. Madem ki insanı ölümden eceli koruyor o zaman ölüm denen olgu neden var? Sonra defalarca kez tekrar ettim bu cümleyi dedim ya neden bu cümle üzerinde bu kadar düşündüğümü bilmiyorum. Belki de yaşlılığın bir getirisi olan ölüm korkusu filizlenmişti kalbimde. Kimbilir belki de bilinçaltımın bana bir mesajıydı. Bir gün yine tekrar ederken cümleyi neyi anlatmak istediğini idrak edebildim. İnsanız ve insan olmamızın bir getirisi olarak duygularımız var. Kimimiz güçlü ve başına ne gelirse gelsin her defasında şükretmeyi ve daha iyi günlerin geleceğine dair umudunu diri tutmakta. Kimileri ise ben gibi güçsüz, başına gelen en ufak olayı içinden çıkılmaz bir durum diye nitelendiren ve sürekli sürekli isyan bataklığında çırpınıp duran çırpındıkça da daha dibe batan ve umudunu kaybeden yitik insanlar. İşte bu söz tamda bizim durumumuz da olan insanlar için söylenmiş bir söz. "İnsanı ölümden eceli korurmuş" demek yılmadan pes etmeden yaşa. Sen yaşadığın müddetçe hala bir umut bir çözüm yolu var demektir. "İnsanı ölümden eceli korurmuş" demek sen başıboş olamazsın bir amacın olmalı, yaşama sımsıkı sarılmalısın demekmiş. Dedim ya tam anlamını kavrayamadım. Şimdilik bu cümleden çıkarabildiğim anlamlar bunlar ama bu sözün öylesine söylenmiş bir söz olduğunu düşünmüyorum...Aslında hayatı çekilmez kılan bizleriz, nereden nasıl başlayacağımızı bilemiyoruz çoğu zaman. Başlayabilir miyim onu da bilmiyorum. Mutlu olmak öğrenilebilir mi? Çocuk olsaydım mutluluğu bir pamuk şekere ve yahut bir oyuncağa bağlayabilirdim. Ama çocukta değilim.İçimde ki günden güne büyüyen bu karmaşa arasında mutlu olabilmek mümkün mü? Küçükken mutlu olabilmek basitti ne olduda büyüyünce işler işin içinden çıkılmaz bir hal aldı? Sorular, sorular cevabını vermeye korktuğum yüzleşmekten çekindiğim sorular. Sana hep ondan bahsetmeyeceğim günlük hani o tebessümü gönüllere şenlik evlere huzur olan vardı ya. İşte ondan zira bu sıralar ona da kırgınım.Çocukken sevgiyi hissedememiş insanların kalbinde hep bir sızı olurmuş günlük. Kalbimde ki bu sızı hiç dinmeyecek gibi.. Ben artık sevilmek istiyorum...

Sevgili Günlük;

Yalnızlığın evin içinde kol gezdiği şu saatlerde mutfaktaki masama oturmuş gönlümde ki hüznün dinmesini bekliyorum. Küçücüktüm daha o zamanlarda kurmuştum yalnızlığın hayalini. Yalnız olmayı huzurlu olmak diye nitelerdi çocuk aklım. Ah çocukluk işte. Yalnızlığın huzur demek olmadığını anlayacak yaşa geldiğim şu zamanda yavrusunu kaybetmiş bir annenin telaşı gibi beni anlayabilecek birini arıyordu gözlerim. İç sesimin boşuna arama beklenen gelmez cümlesi soyutlandığım gerçekliğe döndürdü beni. Beklenen neden gelmiyor günlük? Eskiden kahkahalarımın yankısı çarpardı duvarlara şimdiler de düşüncelerim. Zaman geçiyor ve ben onu bir daha göremeyeceğim düşüncesi hiç çıkmıyor aklımdan. Daha fazla yazamayacağım. Sende beni anlamıyorsun.

Sevgili Günlük;

Sıradan hayatımın anormal olmayan günlerinden birini yaşıyorum. Mevsimlerden kışı yaşıyoruz havada müthiş bir soğuk var. Bense bu soğuk havada ırmağın kenarına oturmuş dertlerimi suya anlatıyorum, kısmen de sana.. Yorulduğum şu günlerde hayatımda bir şeyleri değiştirmek için çabalıyorum. Çabalıyorum ama olduğum noktadan bir adım öteye gidebilmiş değilim. İçimde ölen umudumun yasını tutuyorum bu günlerde. Daha kaç gün kaç gece karalar bağlayacak ruhum, inan bilmiyorum. Sevgili günlük, geçmişi izi hiç silinmez mi hafızalardan? Ben nereye gidersem gideyim düşüncelerimle birlikte benimle ordan oraya sürükleniyor.. Yoruldum. Sana hep Ondan bahsettim biliyorum ama bu aralar insanlar da beni çok yoruyor. Zaten iki elin parmağını geçmeyecek kadar değer verdiğim insan var onlarda beni anlamıyorlar. Gülüyorum, samimi değilsin diyorlar. Ağlayamıyorum, duygusuzsun diyorlar. Onlar her gece gözyaşlarımın yastığımı ıstlattığını bilmiyorlar. Kimseyi sevmediğimi düşünüyorlar. Oysa ki... Onu görmeyişimin bilmem kaçıncı günü. Bir masada oturmuş çayımı yudumluyorum. Şu çayın verdiği sıcaklığı insanlardan da alabilmek mümkün olsaydı keşke.. Sana onun hiçbir fiziksel özelliğinden bahsetmeyeceğim. Lakin bir gülüşü var evlere şenlik, gönüllere huzur.. Bazen pişman oluyorsun. Neden böyle oldu dediğin şeyler yaşıyorsun ama olanı bir türlü değiştiremiyorsun.. of. Of. Of be olmuyor tam kalbimde umut filizleniyor. Tam yeşerdi aha büyüyecek diyorum. Olmuyor be günlük. Bir türlü olduramıyorum. Sevmek bu olmamalı. Acı çekmemeliyim..

Özlemle.

Sevgili Günlük;

Mutfak masasında oturup mutfak dolaplarını izledim bir süre. Neden izlediğime dair hiçbir fikrim yok. Öyle bir dalgınlık benim ki. Yürüyüşe çıkıyorum bu aralar belki bir ihtimal sana rastlarım diye. Kendime bile itiraf edemiyorum seni sevdiğimi. Kabullenemiyorum bir türlü. Hala nasıl kalbime düştüğünü bulamadım. Aşk dedikleri şey bu mu? Olup bitenin farkına varmadan insanı ele geçiren bir duygu mu? Eğer aşk böyle bir şeyse korkarım ki ben sana aşık olmuşum. Umarım böyle bir şey değildir. Kendimi kandırmakta ustayım. Başımı her yastığa koyuşum da aklımdan hiç çıkmayanımsın. Cancağızım yaşam beni öyle çok yordu ki.. Anlatamayacağım şeyler var sana. Hatırlamak istemediğim lakin bir türlü unutamadığım şeyler. Uyurken bile korkarak uyumama neden olan şeyler.. Belki dedim senin sevgin benim ruhumu iyileştirebilir. Belkilere sığındım, ihtimallere tutundum. "Yine gel akşam üstü, gece sabaha varmadan İzin olsun üzerimde olur mu?" Hirai zerdüş sanki benim için seslendirmiş bu şarkıyı. Benim seni seveceğimi ve geceler boyu hiç aklımdan çıkmayıcağını hissetmiş olmalı. Sevdiğim! Sana ilk defa böyle sesleniyorum. Yazarken bile heyecanlandım. Sevdiğim, kavuşmak yazılamadıysa kadere.. Düşüncesi bile kalbimi sızlatıyor... Özledim!

Sana geç kaldığımı hissediyorum cancağızım.

Sevgili Günlük;

Sana kızgınım..

Hozan Beşir'in " Elfida sen hep aklımda kalacaksın.." dediği yerdeyim. Biliyor musun bu gün sana çok kızgındım. Beni dün çok kırdın ama sen bunun farkında bile değilsin. Gün geçtikçe daha çok yıpranıyor yüreğim. Neden olamıyoruz bana bir anlatır mısın? Mutlu olmayı haketmeyen hangimiz?

Biliyorum bu hikayede mutluluğu haketmeyen kişi benim. Seni sevmeyi ben istemedim ki, inan nasıl olduğunu bile anlamadım. Bir gün bir baktım seni seviyorum. Nasıl oldu nasıl bitti hiçbir fikrim yok. Zaten sevmekte böyle bir şey değil mi aniden plansız gerçekleşen bir olay. Off beni yoruyorsun. Bu gün senden tarafa bakmamakla cezalandırdım seni. Hoş cezalandırdığım kişi benmişim de sonradan anladım bunu. Az bir zamanımız kaldı. Ondan sonra seni bir daha göremeyeceğim. Sen beni görmek istemezsin zaten. Hiç istemedin ki cancağızım, sen beni hiç tanımak istemedin..

Kalbim ona yenildi

Sevgili Günlük; Bu gün O'nun tebessümüne şahit oldum, mutluydu. O'na bakmak tarifi mümkün olmayan bir kıpırtı oluşturuyor yüreğimde. O'nda umutsuzluğumu ve yenilmişliğimi görüyorum. Kalbim onu çok sevdi. Biliyorum ki onunla olamayacağım. Gülümsemesi çok güzeldi. O hep gülmeli..

Yorgundu düşlerde yürekler gibi.

Ve birgün herkes kendi romanını yaşarken bulur kendini.