Ben onun gelebileceğine olan umudumu yitirdim.

Ve şimdi ellerimi toprak doldurdu baba. Böyle olsun istemezdim. Böyle çaresizce seni özlemek, senden mesaj beklemek ya da rüyama girmen için oturup saatlerde dua etmek istemezdim baba. Sen gidince anladım ki yanımda yokken gölgen bile yetiyormuş beni korumaya çünkü benim kanatlarım sendin. Şimdi kanatlarım yok ve ben korunaksız bir şekilde kaldım baba. Son görülmene bakıp belki... demekten vazgeçemiyorum. Özlüyorum çünkü baba, kimseyi özlemediğim kadar özlüyorum ve gelmiceğini bile bile özlerken seni bekliyorum. Hiçbir şey senin gittiğini içime inandıramıyor. Ben yetim olmayı kabullenemiyorum çünkü sen gidemezsin çünkü sen benim babamsın. Kırıp döker ama yine de arkamda dimdik destekçi olabilen bir dağsın. Peki nerde şimdi benim dağım. Nelerimi feda edersem geri gelirsin. Lütfen artık bu yaşadığım şey bir rüya olsun baba. Çünkü ben alışamıyorum.

Elimden tutmadın baba, bu yüzden gülmez oldum.

yere göre sığdıramadığımı bir tabuta sığdırdılar*

Morg koridorundaki pişmanlıkların altında yaşayamıyorsun.

Hastane koridorunda sevdiğiniz birini beklemeye başladığınız anda önemini kaybediyor dünya ve orada başlıyor bütün pişmanlıklar. 

Babanız hâla eli kalbinde ölmediyse bugün benim için babanızın kalbine başınızı yaslayıp sol elini tutun “25 Eylül 2020”

Soğuk yüzün içimi yaktı baba.

Baba gittin ve elimde ilaçlar da kalmadı...

“baba ben seninle sorunlarımı hep ilaçla çözmeye çalıştım”

güncel teknoloji blogu

Seni görememekten kafayı yiyeceğim.

Seni her gece bu pencereden düşledim...

Ne sen unuttun beni, ne ben vazgeçtim senden. Ama öyle bir haldeyiz ki ne sen arıyorsun beni, ne de ben yaşıyorum seni. 🌃

geçiştirildiğini hissettiğin o an

İkimiz de birbirimizin hayatından çıkamıyoruz bu bir gerçek ama aradaki bağ her neyse bizi de birleştirmiyor garip 🍃

Gerçekten senin olan, senden başkasına gitmez. İçin rahat olsun…

“baba ben seninle sorunlarımı hep ilaçla çözmeye çalıştım”