Last Seen Blogs
lachiesadispychology
Senza titolo
fffelpe
S U R F I N G T H E V O I D
onlyserenityy
'Naz
daniilune
dani lune ☾
supermakerstranger
كوت (تحاضير غصن المعرفة)
Text
Babam...
Senelerdir Babam’la konusmadim. En aci verici sey o meshur senelerden sonra gene onunla konusmakti.
Babam hem hayat hem nefesimdi. Onunla konusmak, bana güc verirdi, onun yaninda durmak ve onun benim yanimda durmasi.
O meshur senerlerden önce her gün konusurduk, telefonlasirdik. Kirvemin yaninda calisirdim o seneler. O hep derdi “kapat artik su telefonu, is yogun” - ama ben, Babamla konustugum icin kapatmazdim, ‘bana ne’ derdim kendi kendime, Babam isden daha cok önemli.
Derdini anlatirdi bana, bende hep dinlerdim. En güzel baba-kiz konusmalarimizdi. Yoksa gercekten güzelmi idi? Babamin derdine hep derman bulurdum, bulamadigimda bile derdini dinlerdim ve onu sakinlestirirdim. Fakat bir gün farkina vardim...
Ben, Babamin derdini dinler iken O beni hic dinlememis. Yani sanki dinliyormus gibi, ama aslinda öyle degilmis. Seneler sonra onunla gene konustum, ve evveldeki olan her sey ona viz gelmis. Mesela annemin bana yaptiklari hic birine inanmamis gibi konusuyordu artik. Halbuki kendisi de cogu seylere sahit olmustu, biliyordu yani. Belki de annemin dirdir’ini dinlemektense, ‘Kewê’yi bos veriyim, daha iyidir’ düsünmüsdür?
Simdi düsündükce, gencligimde kendimi kurtarmaya calistim, ve bu nedenle de kendimi onlardan uzak tuttum. Senelerdir.
Bu meshur yanliz senelerin icinde de sunu fark ettim, Babamsiz bir hayat, beni eksik hissettiriyordu, lakin beni de dinlememesi, ve yasadiklarimin yalanlamasiyla birlikte, beni hayalkirikligina ugratiyordu.
Bir kac gündür/haftadir sunu diyorum kendime, ‘sonucta Babam, üzülürüm’. Zannederdim ki beni dinliyor, cünkü ben onun kiziyim, ve her ihtiyacinda ben kosardim. 200 km uzaklikta kalsam bile, gene gidiyordum ona yardim etmeye. Kirvemin yaninda calisirken, onlar bile sahit oldu. Bazen isi ekip gitmezdim, Babama yardim edecegim diye gitmezdim kirvenin dükkanina calismaya.
Adi üstünde ailem olan kisiler, hep ‘Kewê, gel derdime derman bul’ derlerdi. Hizir gibi yetismeye calisirdim, ailem’dir diye kosarak ellerimi acardim onlara. Senelerdir böyle idi, ama o senelerin icinde de kendimi cok sinirli bir insan olarak buluyordum artik, ve harbiden de öyle idi. Sinir problemleri yasiyordum. Cünkü fazla geliyorlardi. Elimi uzatirken kolumu alirlardi, senelerdir hep derdim kendi kendime “olsun, alsinlar, helal hos olsun hepsine. Onlara uzatmayacam da kime uzatacam?” diye söylenirdim kendi kendime.
Hep veriyordum, ama alan insanlar hep nankör olurlar.
Ben hic almadim, hep verdim. Artik biri bana gelip dese “al, bunu al” alamam, cünkü alisik degilim.
Biri bana sevgi verse, onuda alamam, inanmam cünkü.
Biri bana elini uzatsa bile, alamam, inanamam cünkü.
Allah’im ben hep böyle güvencsiz mi kalacam insanlara?
Sagima baksam tutarsizlik, soluma baksam tutarsizlik, nereden baksam tutarsizlik - Ahmet Baba’nin sözü dogruymus.
Insanlar beni bu güvencsiz hale soktu, ama artik sinirli de degilim. Komik degil mi? Sadece üzülüyorum... Bari bir mutlu anim olsun, sona denk.
Yeniden güvendikce, daha cok koyar insana. Cünkü kendini zaten o kadar yipratmissinki insanlara inanmakla, artik birine güveneceksen, onunda bu güvencsizligini asmasi lazim. Bazi insanlarda o kadar serefsiz ki, hayatina sican gibi girip o güvencsizligini asarlar, yeniden güvenirsin safligindan, ama o pic - pardon o sican - arkandan o kadar sert vururki, diz üstüne düsmeyi birak, dört ayak üzerine düsersin.
Belki bu safligim, aileme olan zaaflarimdan, geliyordur?
8 notes
·
View notes
Text
Bu ne, yaw?..
Hakkinizi helal edin dediklerinde hangi anlama geliyor? Hangi hak, ve hangi helal? Hayatimiz bu dünyada gecmiyor mu zaten? Hakki nerde ve helali nerde?
Bak bir arkadasim vardi, dayi sözü gibi sayarim onun sözlerini. Saygi duyarim. Bir gün sunu demisti: “Inaniyorum ki yaptigimiz hersey bize geri gelir, bende dahil. Yani dogru buldugum seyler bile yanlis olabilir. Hepimiz kendimizce hakliyiz. Dolayisiyla da yaptigim hersey bence beni cennete gönderir”. Yani demek su ki, sirf gördügümüz. Evet hakli, cünkü biz hep, insan olarak, hakli buldugumuz seyleri yapariz, dinleriz ve yasariz. Cogu zaman sarsiliriz, yolumuzdan sasariz hatta. Hatta ve hatta hayatiniza giren insalar sizi o yolunuzdan sasirtir. Sallanir bütün dünyan, lan.
Bu güne kadar dogru bildigin hersey birden belki yanlis cikar? Saskinlikta yasarsin hayatini kac sene; ancaa ta kendini bulana kadar. O gün uzakta veya yakinda da olabilir, bilmezsin, ama geri o yola yol bulmalisin. Yeniden yeni bir sayfa veya yol cizmelisin bunu bile gerektiriyorsa. Kendini bul. Yoksa Kewê gibi 25 seneni calar :)
0 notes
Text
Ve evet...
Bböyle bölük bölük, parca parca daha iyi geliyor. Konsantre ve imkan veriyor. Her seyi satirlara yazmama yardimci oluyor.
0 notes
Text
Dinlemek zorundasiniz, Efendim...
Evet öyle, cünkü ben bir sey soylemezsem, kimse söylemez. Hep kayiplarda kalacak onlarin hükmü ve zalimligi. Kewê’den haric, bunu yasayan daha cok cocuk, genc ve insalar var. Bilmeleri lazim, biri söylemeye baslarsa, onlari da güclendirsin diye söylüyorum. Anlattiklarimin hepsi, Kewê gibi hayat yasamis insanlara güc versin. Dedigim gibi ha cocuk, ha genc ha yetiskin. Agzinizi acmazsaniz, hep boyun altinda kalacagiz.
Bilmeniz gerekir ki, Kewê’nin hikayesi milyonlarca hikayelerin icinden biridir. Yani hepimiz bir yerden geliyoruz, ama bazilarimiz daha baska bir fakirlikten geliyoruz. Bu maddi düsüncede bbir fakirlik degil, ilgi, sevgi ve ask fakirligi. Bunu her bir insan yasamis olabilir, cebbi zengin olsun veya olmasina ragmen.
Benim görevim size anlatmak. Kulaginizi acin, belki bir gün kitap da yazariz.
1 note
·
View note
Text
Dedigim gibi...
Dedigim gibi uzun süredir anlatamadim hikayeyi. Kewê’nin hikayesi. Sürekli psykolojikmen baski altinda, ama gene basariyor. Lakin basarini sirf simdi görmeye basladi. 26 sene sonra. Halen baski altinda iken.
0 notes
Text
Biliyorum...
Biliyorum size anlattiklarim vardi.. Uzun zamandir da bir türlü satirlarimi bitiremedim. Uzun bir yolculukdayim. Her sey kapkaranlik, sirf isik görüyorum. Nasil olur sorarsin, cevabi pozitif kalmak.
Sürekli seni ezenler olursa, rencide olsun tehdit olsan, herhangi yöntemi kullansalar kullansinlar, Sen sensin, hep de sen kal, istedigin ol. Kimse’ler seni gücsüz halde birakmasin, cünkü Kewê bunu yasadi. Her ne olursa olsun, o yolunu birakma, sasma yolundan yani. Hic kimse gelip seni tekrar o yola koymayacak cünkü. Evet, bu böyle.
1 note
·
View note
Text
Bir dilegim var...
.. O da, bütün tehtitlerde güclü kalmak. Allah’im bana ne verdiyse onu yasarim. Bir yolum var, onu yürürüm.
1 note
·
View note
Text
Bir dava...
Bugün cok garip bir sey oldu. Eskileri hatirladikca kendime kapaniyorum. Ne yapsam ne etsem, geri geliyor bütün anilar. Pozitif düsününce veya düsünmeye calisinca, sürekli geri gelip illa düsümemi istiyor kafam.
Istemiyorum anilari düsünmek. Kötü kötü seyler aklima geliyor. Gecmisim. Annem. Bana yaptiklari ve baskalarin gözünde kücük ve mahcup kaldigimi.
Seneleri önce bir sevgilim vardi. Ilk sevidgim. Yasim 16. Anneme anlatmistim ki baskalarindan duymasin ve mahcup kalmasin diye. Annem onaylamisti, ve ona kendim anlattigim icin onaylamisti. Dikkat et demisti.
Bir arkadasim vardi, cok yakinimdi. Kizkardesim gibi onu saymistim. Yanimda ablam yoktu. O uzaklardaydi, ve yanimda olamiyordu. O dönem arkadaslarimin ayrica yerleri vardi bende, ve bu sevdigim saydigim arkadasimin yeri ayriydi. Ona herseyi anlatabiliyordum.
Gün geldikce sevgilimle kücük tartismalirimiz basliyordu. Saydigim arkadasimin haberi vardi bundan. Hem benden hem sevgilimden. Anlayacaginiz, sevgilimle arkadaslik ve kuvvetli bir bag kurmustu. Sevgilime karsi hakkimda kötü seyler diyordu, ve ben bunu sonradan ögrenmistim.
Aramiza hep karisirdi bu degerli arkadas. Hep fikrini söylerdi, ve sevgilimin düsüncesini degistirirdi.
Bir gün geldi, ve sevgilime ‘neden “Kewê” ile birlikte olmuyorsun?�� - yani neden benimle yatmiyor diye sormustu. Devamli soruyordu bu soruyu ona. Bu düsünceyi ve sonradan istek olarak sevgilimin kafasina ekmisti. Sevgilim bu konuyu bana acmaya baslamisti. Ben utaniyordum, ve dilim kilitleniyordu. Bu konulari konusamiyordum. Aile serefi diye bu konu bana uzak düsüyordu. Zaman gectikce, arkadasim ‘neden olmasin? neden yapmiyorsunuz, alin benim evin anahtarini, yeriniz yoksa bende yaparsiniz’. Ikimiz utanmistik, yani sevgilimle ben, arkadasim bunu dediginde. Lakin bu istek sevgilim kafasina ekilmisti artik, ve o’da istemeye baslamisti. Arkadasim sunu demisti bana ‘neden yapmiyorsunuz “Kewê”? Zaten nisanlanacaksiniz, herkes yapiyor artik bunu’, diye kafami oynatiyordu.
Annemin destegi yoktu hayatimda, ve bunu kimseyle paylasacagim yoktu. Dogru veya hayir mi diye kimseye de soramazdim. Nolurdu sanki yapsam? Kafami oynatmistim, ve kendimde degildim. Istek baslamisti, manipulasyonla. Inaniyordum arkadasima tabii ki.
Aradan zaman gecti, ve sevgilim ile benim aramizda birseyler yasamistik. Artik birbirimizindik. Bu zamanlarda degerli arkadasim beni kücük düsürmeye basliyordu sevgilime. Sevgilim safligindan dinliyordu onu. Zaman gectikce de o da beni artik istemiyordu.
Hakkimda nasil kötü konustugunu biliyorum? Sevgilimin hesabina girmistim, üc kez kodunu kirmaya calistim, ve ücüncü kez girebildim. Bütün mesajlarini okudum aralarinda. Arkadasim beni nasil sevgilimin gözünde kücük düsürmeye calistigini, ve nasil kendi hakkinda pazarcilik yaptigini okumustum. Okudukca kötü oluyordum, biliyordum sevgilime karsi birseyler hissettigini, ama sevgilim beni seviyor, koz vermez diye inaniyordum ona.
Annem nasil bu isin icine karistigini bilmek istiyor musunuz?
2 notes
·
View notes
Photo
I lost cultures, I lost a whole language, I lost my religion. I lost it all in the fire that is colonization so I will not apologize for owning every piece of me that they could not take, break and claim as theirs.
686 notes
·
View notes
Quote
Sen beni sevmekten gidince ben bana borçlu kaldım
Ya sen bana fazla geldin ya ben sana az kaldım
Gitme bir adım öteye gülüm bir adımda gurbet olur
Gitme bir nefes öteye gülüm her nefes hasret olur
Yilmaz Erdogan
0 notes
Text
Eee... yasadik?
Yasadik, evet. Sevgisiz bir hayati. Kiz cocugu olarak.
Sokaklarda büyüdüm dedim ya? Sevgiyi ordan gördüm, saygiyi ordan ögrendim, aileyi ordan bildim.
Sokak kötüdür derler, ama bana gelince, en mutlu günlerimdir. Önceden hep Istanbul’a gittigimde, ara sokaklara girerdim gündüzleri. Kendimi sicak bir yerde hissederdim; sanki burasi, benim evim. Mala min! Malbata min, hêja min!
Arkadaslarim oldu. Sokakdan tanidim.
Ailem oldu. Sokakdan bildim.
Hayatim oldu. Sokak yasatti.
Aslinda, ailemin yaninda kalmis olsaydim, ben bugün yasamazdim. Ölü gibi yasardim. Yani cansiz, isteksiz bir hayat. Herkesin beni dövmesine göz yumardim. Evli bile olurdum suan, ve muhtemelen 3-4-5 tane cocugum da olurdu. Ev kadinlari gibi yasardim. Anlamsiz bir hayat! Sirf cocuklarim kiymetlim olurdu. Ama gene o annelik de isteksiz olurdu.
1 note
·
View note
Text
Bir hikaye...
Size cok seyi anlatirdim suan.. Hepsini, bilmek istediginiz herseyi, satir satir yazardim. Ama bazi seyler var ki, sirf satira yazilamaz, yasanmasi gerekiyor, yoksa anlayamazsiniz. Yüzde yüz BENIM hissettiklerimi anlayamazsiniz.
Eee yasamak da ayri bir sey? Her sey yasanamaz ki, bu sebeple de anlatabildigim kadar anlatmaliyim satirlara.
Annemin evladina ihaneti. Hatta babamin ihaneti. Seneler sonra önüme cikan ihaneti. Ben ise, naif ve saf kisiligimden dolayi, sirf sans verdim, aile dedim, kan dedim, beni cigneseler bile, ‘benim’ dedim. Lakin fark ettim ki, onlar beni silmis bile. Sirf safligimdan dolayi kullaniliyordum. Her seyini yapiyordum. Bir dediklerini iki etmezdim, ve etsem bile, argüment olarak anlatirdim kendimi konusurdum. Bana hep ‘yanlis misim’ gibi hissettirdi annem. Her seyi dogru yapmaya calisirken, ve dogru yaptigimda, cekememezligi yüzünden, basarisizliklarimi ortaya atardi. Hangi konularda kötü oldugumu. Bir bok beceremedigimi. Iste bu tür seyler yüzünden, kendime hep soruyordum, acaba erkek dogsaydim, farkli olur muydu? Olurdu - evet. Cünkü o sene, herkesin erkek cocugu olmustu. O’nun ise bir kizi. Hani dünya hep ona karsi ya? - bir sebeb daha cikti.
Kendi ailesiyle yasadigi savas (ic savasi), artik sanki ailesi üstüne üstüne geliyordu. Aslinda ailesi belki de hic de bile üstüne gelmiyordu, ama sirf onlara en kücücük sebeb vermemek icin, savasi kendi kafasinda üretmeye basladi. Yeni dogmus bir bebek, dünyadan haberi yok, o gün idama atildi. Dogdugu gün onun aslinda idam günü oldu. Büyüyünce, sevgisiz bir hayat yasayacagini bilemezdi bu kiz cocugu. Sirf görerek anlayabilirdi, yasayarak...
0 notes
Text
Dedem..
Dedemden hic hoslanmazdi, sevmezdi de, ha bide babaannemi sorarsan, nefret ederdi ondan.
Ben dedemin torunuyum diye, dedeme toz kondurmazdim. Dedemi hep gözlerdim. Hic kimse ona dokunamaz, ve sözüne söz geciremez diye hayran gözlerle bakiyordum dedeme. Dedem benim gücüm, benim aslanimdi. Ac kaldigim sevgiden cok verirdi bana.
Sanki biliyordu, bana daha cok sarilacagini. Sanki hissediyordu, sevgisiz birakildigimi. Sanki herseyin farkindaydi.
Ama genede hic bir gün, O’nun hakkinda, kötü bir laf etmezdi. Dedem fazla birsey demezdi. Aciksözlü ve dürüst bir adam idi. Dedem küfürü basardi birine haksizlik yapildiginda. Dedem konusunca, biz susardik.
4 notes
·
View notes
Text
Karisik...
Bak gene herseyi karistirdim.
Bir yerden baslayip, hemen baska bir yere gectim.
Ama onu anlamaya calisiyorum...
O’nda, O’nda psikolojikmen baska bir durum var. Diyagnozu yok. Yani var da tani yapilmadi. Borderline semptomlari.. Siz bilir misiniz böyle bir kisiyle yasamayi?
Ve böyle bir kisiden sebepsiz yerden nefredilmeyi?
Ben sebebini bilmiyorum, lakin düsündüm. Cok düsündüm hemde. Acaba erkek dogmadigim icin mi? Sürekli icinde kendisiyle bir savasi var. Sürekli dünya ona kötülük etmis, dünya ona karsi, millet hep ona kötülük yapiyor. O bir melek, anlamiyor neden dünya ona kötülük yaptigini. Bunu düsünmekle mesgul iken, baskalarina kötülük yapiyormus. Bilmeyerek, belki de bilerek.
Onun icdünyasinda belki sende/bende kötüyüz? Evlatlari, onu sevmeye calisirken veya sevgiye ac iken, o onlari unutur, ve kendi icdünyasiyla mesgul kalir. Sevgiyi aradim, 12,5 yasindayken kendimi tuvalete kitlemistim. Dayak yememek icin. Yere yattim. Ayaklarimi duvara karsi, kafami ve kollarimi da kapiya karsi tuttum. Kapiyi dövmeye basladi, nerdeyse kiracakti. Yüzde yüz emin olmak icin de, kapiya kendi agirligimi verdim. Korkuyordum cünkü. Icimde o korku, o igrenc his hâlâ var. Kapiyi acamayinca, daha cok sinirlendi, ve kizdi.
Ardindan devamli tehtitler ve bagirmalar. Tehtitler de korkutuyordu, cünkü ‘bu harbiden yapar’ diyordum, ve gözlerim korkudan büyüyordu. Tehtitlerle birlikte isigi kapatip acti bir kac kez, derin derin kalbimin icinde, bir korku basladi o gün. Allah’a sükür ettim. Isik halen kapali. Tuvaletin kapagini indirip oturdum üstüne. Cok sessiz hareket ettim. Iki elim her bir dizimde. Oksamaya basladim dizlerimi, tesfik etmek icin, cesaret bulup ve korkuyu dindirmek icin. Gülmek istedim, sirf pozitif kalayim diye, ama gülemedim. Cok ciddi idim, ve birden bir ilham geldi. O gün farkina vardim, O’nu aslinda hic seviyorum. Sevgim yok oldu o günden ibaret.
1 note
·
View note
Text
Sokakta büyümek..
Belki TR’nin sokaklarinda büyümedim. Belki Hindistan’in en igrenc sokaklarinda cocuklugumu yasamadim, ama sokakta büyüdüm.
Cocuklugumdan gencligime kadar. Hepsini gördüm. Kötüsünü, iyisini. En pisligine bile sahit oldum. Gördüklerimle büyüdüm. Sokak beni büyüttü.
Aileme sorarsan ‘hayir’ derler, ‘ne sokakta büyümesi? Ne sacmaliyor bu?’ ve ardindan ‘evde yemek yokmuydu? Hic acsiz biraktik mi seni? Senin karnin tok, gözlerin ac’ vs. vs...
Bu laflari cok iyi bilirim. Her defasinda anlatmaya calisirken, devamli bir tepki, ve karsi cikmalar. Benim karnim tok, yemekde yedim. Evimde yemediysem bile, disarda karnimi doyurdum. Ama benim acligim baska seyden ibarettir.
Hani saydim ya az önce, aile nedir diye? Iste o saydiklarima karnim ac, gözüm ac, elim ac. Asûre bile yetmez buna. Hizir gibi, meded gibi yetisen kimse olmadi bana. Oysaki ben hep yetismeye calistim, yetistim de insanlara.
O yetismemi bile sorgulardi ‘neden yardim ediyorsun bana’ diye soran gözleriyle bakardi bana. Istememezlik. Cocuklugumdan beri bunu hissederdim. Kardeslerimle esit görmezdi. Ben erkek dogmadigim icin mi? Gözlerim yasariyor. Anlattikca gözlerim yasariyor. Cok düsündüm bunlari. Muhtemelen fazlasiyla. Takintilik basladi.
Aslinda takintilik bile degil, sadece dogrularin cevabini istiyorum, o yüzden ariyorum böyle.
0 notes