POV - Fitheid

Ik liep de supermarkt uit en stond bij mijn fiets. Ik had boodschappen gehaald en wilde de boodschappen in de fietsentas stoppen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een vrouw bij een kleding-container staan om een zak met oude kleding in de container te stoppen. Maar ik zag dat het soepel ging. Ze kon de zak niet met 1 hand vasthouden, want anders valt de zak op de grond en ze kon de hendel van de container niet vasthouden, want die ging automatisch terug. Ik kon het niet laten en liep naar de vrouw toe. Mevrouw heeft u (ik vousvoyeer) hulp nodig (ik denk dat ze jonger is dan, ze oogt jonger dan ik)? Ze wilde de zak met kleding weggooien, maar dat lukte niet omdat de klep automatisch dichtging en ze niet snel genoeg de zak in de kiepvak te leggen. Ik hield de kiepvak open voor haar, zodat ze met 2 handen de zak in het vak kon leggen. Ze bedankte mij en liep weg.

Het enige wat ik dacht: is dat total body slapte of ben ik nu echt zo fit? Ik kon met gemak die zak met 1 hand vasthouden en met de andere hand de kiepvak openhouden. Ik ben fit!

Avonturen

Dit was hoe deze ‘ride’ voor mij is geweest: 

We zijn beide stellen nog redelijk onervaren. Jullie hebben een mooie mindsetting en wij ook (vind ik) en met die combinatie hebben we samen veel gedeeld met elkaar. De openheid, de eerlijkheid die we hebben gecreëerd met elkaar. De mooie gesprekken die we hebben gevoerd, heel veel gesprekken....  Wat ik erg fijn vond was dat ik geen belemmering voel om alles, maar dan ook alles aan jullie te mogen vragen. Ik voel me vaak belemmerd, mag het wel, kan het wel? Ik vond het erg fijn om helemaal mezelf te zijn zonder belemmeringen.  Mooie en eerlijke antwoorden die ik van jullie kreeg, er ontstonden bij mij mooie gespreksonderwerpen om over na te denken.  Verder onze openheid voor elkaar en we hebben ons kwetsbaar opgesteld, zo mooi en fijn #zucht.  Ik heb van te voren voor mezelf bedacht om jou te voelen (Angelieke) en erachter te komen wat het met mij doet. Ik vond het een leuke avontuur om te exploren. Een vrouwenlichaam is echt een heel mooi lichaam, het voelt zacht, minder haar (sorry manlief). Ook vond ik het spannend om een andere vagina te voelen dan alleen de mijne. Ook dat voelt anders, zacht. Maar verder geen idee hoe dat ding aangaat naar een hoogtepunt, misschien ooit voor later. Voor nu nog te spannend. Verder zie ik hoe Jurryt Angelieke neukt. Ik zie hem genieten met haar en ik zie Angelieke geniet met hem. En ik gun die sexavontuur voor jullie beiden. Maar ik gun mezelf die sexavontuur ook heel erg. Ik zou daar wel meer van willen. Dit alles bij elkaar, maakt het zo mooi om erachter te komen waar mijn behoeftes liggen. Ik heb mezelf beter leren kennen op dit vlak, wat ik zeer interessant vind en vind het heel fijn om dat met jullie te doen.  Verder heb ik wel heel veel liggen vertellen over het ander stel haha - zo ging dat in mijn hoofd. Dit was wel mijn ride met jullie. 

Ik ben maar een mens, ook op dinsdag

Ik heb een moment met disfunctionele gedachten. Zo worden ze genoemd door mijn coach. Het ging zo....

Dinsdag had ik een dagje kantoor, mijn bedrijf bestaat 20 jaar en dat willen ze vieren door onder ander een filmpje te maken. Die dag is mijn man altijd vroeg naar werk. Dus die taken liggen bij mij en ik heb de verantwoordelijkheid om de meiden klaar te maken voor school en opvang en mezelf natuurlijk ook klaar te maken voor een dagje kantoor, wat natuurlijk heel lang geleden is dat ik make-up voor het laatst heb aangeraakt. Ik wist dat dit mij veel tijd ging duren hoewel ik het (in mijn hoofd) tijdig gepland had, kwam ik enorme gebrek aan tijd. Van binnen liep ik mezelf op te jagen, ondertussen zat ik de meiden ook op te jagen. Uiteindelijk waren de meiden 5 minuten te laat op school en opvang. Dus was ik ook wat later op kantoor. Mezelf opjagen naar kantoor probeer ik niet meer te doen, maar inmiddels was al zo opgejaagd van binnen dat ik geen tijd meer had om te ontspannen.  Ik zat de tijd af te tellen wanneer de shoot zou beginnen en probeer ondertussen het werk van 8 uur in die 5 uurtjes vol te proppen. En nog was ik niet ontspannen.  Ik implodeerde en had ineens hoofdpijn. He wat gek, dacht ik bij mezelf, waarom heb ik hoofdpijn. Ik had deze signalen niet door dat ik teveel van mezelf had gevraagd.  Eindelijk een filmshoot, ik was aan de beurt. Tijdens de filmshoot moest ik uit de comfortzone komen, ook dat moest er nog bijkomen.  Al met al heb het los kunnen laten en ging uit mijn dak, anders werd het geen leuk filmpje. Nog even afwachten of het echt een leuk filmpje is.  Na de filmshoot kon ik weer even gaan werken en moest aan iets werken aan externe partij, want het deed weer eens niet goed. Het uitzoeken kostte veel werk en helemaal zonder een developer. Toen ben ik alleen maar daar bezig mee geweest dat ik uiteindelijk niet meer toegekomen ben om avondeten te halen. Aan mijn man heb ik niet gevraagd om avond eten te halen. 

Eenmaal thuis was mijn Man thuis met de meiden, maar het huis was niet helemaal opgeruimd toen ik weg was gegaan, hij ontplofte net zo hard als het huis is ontploft. Voor mijn beeldvorm was hij bezig met het geven van een speech die ik heel erg kan gebruiken (NOT). 

Ik krimp ineen en nam nog meer verantwoordelijkheid op mij en ging boodschappen halen zodat we alsnog avondeten, wat wel aan de late kant wordt, maar ja het is niet anders.  Ik word gerustgesteld en ik kreeg enorm het gevoel dat alles wat deed fout was.  Tijdens dit soort momenten moest ik vragen stellen om mijn disfunctionele gedachten functioneel te maken: 

1. Is het jouw enige verantwoordelijkheid om voor het avond eten te zorgen?  Nee, het is mijn eigen verantwoordelijkheid, het is een gedeelde verantwoordelijkheid 2. Als ik mijn man vraag of hij avond eten wil halen, ben ik dan een zwak persoon of heb ik dan iemand teleurgesteld? Nee, het is juist goed om je man te vragen of hij avond eten te gaan halen. Hij vraagt mij ook zo vaak iets als hij het niet redt. Hij staat altijd voor mij klaar, net als dat ik altijd voor hem klaar staat.  Ik mag best toegeven, zelfs op een dinsdag dat avondeten niet alleen door mij gebeurd, maar het kan ook door mijn man gebeuren. Ik haal regelmatig de meiden van school terwijl dat normaal zijn ophaalbeurt is. Het is niet erg dat ik dat niet aan toe kom.  Het is geen teken van zwakte als ik er niet aan toe kom Ik ben maar een mens en kan niet aan alles denken. 

Ik ben maar een mens ook op dinsdag. 

Eten en drinken zou toch gezellig moeten zijn

Afgelopen vrijdag hadden we bezoek. De beste vriend van mijn man waren op bezoek. Ze hebben samen gestudeerd en veel meegemaakt. Dat was een ander leven. Waar ik niet bij was. Maar zoals vaak wat er gebeurt, als ik voor hun kook, schransen ze aan tafel en eten ze alsof hun leven ervan af hangt. En dat geldt ook voor hun levenselixer met cola. Dat gaat in een hoog tempo naar binnen. Daar schrik ik wel van. 

Er gebeurt iets met mij van binnen. Ik voel het gewoon opkomen en heb er geen controle over om daar iets aan te doen. Dat is niet waar, want ik kan er wel iets aan doen. Ik ga proberen uit te schrijven waardoor het komt. Ik denk dat het met het verleden te maken heeft. 

Als ik zie dat er disrespectvol met eten omgegaan wordt, wordt ik stiller in gezelschap. Van binnen keur ik hun gedrag af. De modi: meedogenloos, overmatig kritisch wordt getriggerd bij mij. 

Ik kan me herinneren dat ik vroeger in het restaurant ging eten met een kommetje en met stokjes. Ik help mijn ouders in een restaurant en ging voor het eerst achter de bar werken. Ik voelde me toen zo stoer, stapje dichterbij richting volwassenheid. Het was etenstijd voor ons en we gingen eten. Wat ik deed was dat ik het kommetje naar tegen mijn mond aanzette en met de stokjes het eten naar binnen schoof. Het is vergelijkbaar als je het bord naar je mond toe zet en met een vork het eten naar binnen schuif. Ik werd daarop enorm aangesproken dat het niet netjes is om te eten met stokjes het eten van kom naar mijn mond binnen te schuiven. Ik voelde een enorme schaamte destijds, alsof ik iets verkeerds had gedaan. En denk nog aan die herinnering, want ik heb een lange tijd gehad dat ik het niet begrijp en alleen maar schaamte heb opgebouwd rondom die gedachten. 

Je bent wie je bent, de vriend van mijn man is zichzelf en eet op zijn manier. Hij geniet op die manier van het eten.  Hoe hij eet, is niet mijn verantwoordelijkheid. Ik bepaal niet hoe andere mensen moeten eten. Het is een compliment dat ze het eten lekker vinden. 

Ik laat het los hoe mensen eten en drinken, dat is niet aan mij. 

New goals 2021

Nieuwe rondes, nieuwe kansen

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn gedachten los op papier heb gezet. Altijd heb ik ze voor lange tijd bij me gehouden en vooral voor mij gehouden. Dit werkte op een gegeven moment niet meer en het kostte mij veel energie. 

Met 2021 het nieuwe jaar in, hoop ik nu meer mijn gedachten hier kwijt te kunnen om hier meer rust te vinden in mijn hoofd. Daarnaast zal ik de leuke anekdotes die ik mee maak zoveel mogelijk hier vast leggen. 

Wat is er in 2020 gebeurd in mijn leven: 

1. Wintersport Laatste keer wintersport in Saalbach-Hinterglemm. Op het nieuws las ik dat er corona-besmettingen waren vastgesteld in een hotel vlakbij ons (het was ook in Oostenrijk). Ik besefte toen niet hoe ernstig de situatie was en ging nog lekker elke dag snowboarden. 

2. Club van Morgen Ik heb me opgegeven voor de Club van Morgen. Ik heb een filmpje van mezelf opgenomen (op wintersport) voor de aanmelding. Het was echt een mega stap voor mij om dit te doen. Ik wilde aan mezelf werken (klinkt raar en vooral suf), maar ik zat vast in mijn bepaalde structuur en ritme. Helaas was ik het niet geworden, maar heb hiermee wel een persoonlijke coach gekregen om aan mezelf te werken. Dit is de reden dat ik nu deze dingen hier op wil schrijven en wil delen (of niet)

3. Corona - Corona - Corona (Lockdown 1.0) Ik (en de rest van de wereld ook) moest mijn leven aanpassen. Alle verplichtingen weg, alle “moetjes-gevoel” in mijn hoofd bleef nog wel. Ik noem het maar afkickverschijnselen. Het duurde even bij mij voordat “opgejaagde gevoel” weg was. Ik voelde me eerst sober en wist niet waar het vandaan kwam. Ik was ook heel erg moe en lag soms al om 21.00 uur in bed. En dan ook nog de combinatie met thuiswerken, privé, geen sport (door een stomme voetblessure) ik stikte erin. 

4. Zomervakantie 1.0 We hadden vliegtickets geboekt om mijn zusje (die in New York woont) op te zoeken. Maar de Corona gaf roet in onze leven en we hadden nog gehoopt om toch naar Amerika te kunnen gaan. Maar helaas, het mocht niet baten. The trip was gecanceld! Over de hele wereld heerst corona. Echt hoe erg was dat! Het heeft mijn leven behoorlijk beïnvloed. Ergens keek ik wel tegenop om mijn zusje op te zoeken. Ik was soort van wel bang voor een reactie ergens. Allereerst omdat Amy in Singapore zit, Allert in Australië en hun wilden wij ook bezoeken, maar wie als eerst? Het zit vooral in mijn hoofd, kromme gedachten (kom ik later op terug). Bang voor haar reactie, ik zie haar gezicht en reactie al: nee hoor, ik ben niet boos. Ik ben teleurgesteld. Ik ben jouw zusje, ik kom elk jaar naar Nederland om jullie bezoeken. Dus jullie moeten nu mij bezoeken. Maar toen uiteindelijk er een negatief reisadvies werd gegeven, kan ik die argument gebruiken en antwoordde ze dat het heel erg jammer vond, maar heel erg begrijpelijk. Ik raakte opgelucht omdat ik zo tegenop zag tegen de andere reactie die heel erg geprent zat in mijn hoofd. 

5. Zomervakantie 2.0 We zijn 2 weken op vakantie geweest naar Frankrijk. De 1e week was met mijn schoonouders en met mijn moeder. Dat was een huge mile-paal voor ons. Want wie neemt nou je ouders mee op vakantie? Nou, wij dus. Ik denk niet dat mijn broers dat zullen doen met de zomervakantie. Aan de ene kant vind ik het wel sneu dat mijn moeder elke zomer haar vakantie (nu gepensioneerd) in Zaltbommel doorbrengt en van verjaardag naar verjaardag hopt om ons te zien. Maar door de Corona viel een hoop verjaardagen af en kon het niet doorgaan. Uiteindelijk was het een leuke vakantie met de schoonouders en mijn moeder, maar het kost mij wel wat energie omdat ik niet zo goed weet wat mijn moeder denkt en wilt. Het zijn hele lieve mensen en uiteindelijk was het allemaal goed gegaan. Geen verplichtingen in die week. De 2e week waren we op vakantie geweest met de Wijnmaalens en Karin en Renzo. Dat was een hele leuke vakantie. Achteraf had ik nog wel een weekje met zijn viertjes willen gaan. Ik merkte achteraf dat ik toch een beetje rekening hield met andere mensen. De gehele ontspanning kwam niet helemaal uit. En 2 weken vakantie was toch aan de korte kant. 

6. Lockdown 2.0 Weer werden de regels weer verder aangescherpt. Hebben we net onze vrijheid terug. Moeten we een stukje van onze vrijheid inleveren. Gelukkig zijn we nog op tijd op vakantie geweest hebben we toch kunnen genieten van de vakantie. Weg uit de sleur, weg thuis werken. Maar toen dacht ik, ik laat me niet weer pakken als toen in Lockdown 1.0. Ik heb hier ritme aangebracht, thuis hebben we een werkplek ingericht. Privé en werk zijn gescheiden en ik heb een crossfit-abonnement gekregen van Jurryt en sporten is toch mijn enorme uitlaatklep. Zonder sporten, zonder endorfine kom ik de dag lastig door. 

7. Coach De laatste half jaar heb ik samen met een coach, psycholoog, aan mezelf gewerkt. Een reis in mijn gedachten gemaakt, het begon (het begint altijd) bij mijn jeugd, mijn ouders, hoe ik gevormd ben, waarom ik zo reageer op bepaalde situaties, welke triggers er zijn als ik me in een bepaalde situatie kom. En hoe ik nu eruit ben gekomen. Daar wil ik mij het komende jaar op focussen en die gedachten en daar meer over schrijven. Dat is waar ik over ga schrijven! En hopelijk kan ik dit vasthouden!