STROOM

In zijn nieuwste boek, Live the Let Go Life (Nederlandstalige titel:'Laat los en leef') vertelt pastor Prince over een beeld dat hij had. Hij zag een aantal gouden buizen uit de hemel komen, waaruit gouden olie stroomde. De olie was voorziening, die vanuit de hemel rijkelijk stroomde in het leven van de gelovige. Uit de ene buis kwam voorziening voor werk en inkomen, uit de andere zegen voor relatie en huwelijk, uit weer een ander stroomde gezondheid. 

 Onder deze buizen met de niet aflatende hemelse stroom, stond iemand die de Heer kende. Op één van de terreinen waarvoor olie beschikbaar was, begon deze gelovige zich zorgen te maken en kneep krachtig in één van de buizen. Hoewel de stroom vanuit de hemel niet ophield, kneep deze persoon zó krachtig dat op dit terrein de olie niet langer stroomde.

 We zien in dit beeld een plaatje van hoe onze zorgen de stroom van hemelse voorziening kunnen blokkeren. Willen we dat? Nee natuurlijk niet. Wil God dat voor ons? Zeker niet: zijn voorziening en zegen blijven beschikbaar. 

 Hij is de Heer van hemel en aarde die sprak “Er zij licht” - en licht plantte zich voort tot op de dag van vandaag. Hij is de God die Zijn volk door de zee leidde om te ontsnappen aan hun vijanden. Hij is de God die in Jezus een mensenmassa voedde met een paar pistoletjes en wat visjes. Hij is de God die geneest en de stormen tot zwijgen brengt. Zijn voorziening in jouw leven is niet ‘geknepen’ of half. Jezus zegt van zichzelf: Ik ben gekomen opdat zij leven hebben, leven in alle volheid, 

Zijn liefdevolle zorg voor jou is beschikbaar vandaag. Jouw zorgen voegen daar niets aan toe, sterker: ze verhinderen jou een zorgeloos leven in Zijn volheid te ontvangen. Geen veroordeling voor ons, wanneer we onszelf toch op zorgen betrappen. Wel de hartelijke aanmoediging om Zijn zorg te laten stromen en los te laten wat toch niet kunnen vasthouden!

 Mooie dag!

Het boek Laat los en leef van pastor Joseph Prince is verkrijgbaar via internet of op de boekentafel in jouw lokale Jong en Vrij.

THUIS

Toen de jongen, die wij in het Nederlands de verloren zoon noemen, thuiskwam, vond hij geen andere vader dan hij had achtergelaten. In het verhaal van Jezus in Lucas 15 lezen we, dat de vader hem ontvangt met dezelfde generositeit waarmee hij destijds de helft van zijn vermogen aan zijn zoon had meegegeven. 

De vader geeft hem bij thuiskomst, opmerkelijk genoeg, precies die zaken waarnaar hij in de grote wijde wereld zo op zoek was. Eten -in overvloed-,  erkenning, een liefdevolle omarming, feest, het is er allemaal. 

Beetje gekke naam hebben wij aan deze gelijkenis gegeven. De verkwistende zoon, zeggen de Engelsen zelfs.  Toch speelt niet deze jongen de hoofdrol in Jezus’ verhaal. De schijnwerpers zijn gericht op de vader. Een beeld van de Vader die Jezus bekend kwam maken. Misschien moeten we besluiten het verhaal vanaf nu De Royale Vader te noemen. Verkwistend bijna, in hoe hij zijn genade en liefde over zijn zoon uitstort. 

De Vader is niet veranderd, ook niet wanneer jij vandaag thuis komt. Je vindt bij thuiskomst Zijn overvloed van genade en Zijn gave van rechtvaardigheid (Romeinen 7:17). Hij wijst je op het offer dat gebracht is door die andere Zoon, die Zijn leven verloor om het jou te geven. Vader verzekert je van jouw kindschap: je bent Zijn zoon, Zijn dochter. 

Nee, het probleem was in het verhaal van Jezus niet de vader. De verandering begon, toen de zoon tot de ontdekking kwam dat hij zoon was. Vandaag mag je thuis komen en opnieuw ontdekken, dat jij in de eerste plaats Zijn geliefde kind bent.

Dat wordt genieten. Vader richt een feest voor je aan. Hij geeft je die zaken, waar je zo naar op zoek was. De verlangens van je hart, zagen we gisteren. Hij kent ze, Hij vervult ze. Aan Hem zal ’t niet liggen! 

Mooie dag!

 Share

ZELF

“Hoe komt het toch,” vragen mensen wel, “dat jullie zo’n nadruk leggen op rechtvaardigheid in Christus en het evangelie van Gods genade?” De eerste reden is simpel: er is geen ander evangelie - zegt Paulus in Galaten 1:7. Is dat te kort door de bocht? Dan gaan we even wat dieper. 

Een inhoudelijker antwoord heeft twee belangrijke kanten. Ten eerste: door Jezus’ plaatsvervangend offer ontvangen wij wat Hij voor ons aflegde: Zijn rechtvaardigheid, Zijn compleet Zoon-van-God zijn. In de Bijbel wordt dit beschreven als: door hem konden wij rechtvaardig voor God worden (2 Korinthe 5:21). 

Een sterk bewustzijn van deze identiteit, van mijn kind-van-God zijn, maakt dat mijn identiteit sterker wordt. Ik ben niet een optelsom van mijn goed-gelukte en minder-succesvolle acties. Ik ben niet een product van mijn opvoeding vermenigvuldigd met veel goede wil. Ik ben - door genade - Gods geliefde kind geworden. Rechtvaardig (acceptabel, geaccepteerd, aanvaard) door Hem op basis van wat Jezus heeft gedaan. 

De andere dimensie van het antwoord heeft te maken met wat deze status (rechtvaardig, kind van God) te ‘zeggen’ heeft in de geestelijke wereld. Want even eerlijk: er komt nogal wat herrie op ons af in het dagelijks leven. Op school, op werk, in het gezin ligt zomaar de vraag op de stip: ben ik wel OK? Hoor ik er wel echt bij? Vragen als: kan ik door sympathie bij mensen te verliezen, mijn kansen in het leven in rook zien opgaan? 

De waarheid over jouw identiteit keert zich nu niet naar jou (dat was gesetteld), maar naar de geestelijke wereld om je heen. Kijk eens: hier staat de geliefde dochter, zoon van de Allerhoogste. Hij of zij is ‘recht’ voor God, mag ‘rechtop’ staan en mag rechtmatig niets anders dan een liefdevolle glimlach van de Vader verwachten. 

Zo. Machten of krachten in de wereld die iets anders roepen, vallen stil. Dat is wie jij bent. Recht voor God. Recht in de spiegel. De vrijspraak van de grote Rechter voor jou bij iedere aanklacht! 

Mooie dag!

TE VERTROUWEN

Wanneer een rechtgeaarde Nederland besluit iemand te volgen, te reageren op iemands oproep, moet er iets gesetteld zijn. Dan moet de ander ‘te vertrouwen’ zijn. “Je loopt niet zomaar achter iemand aan”, is dan de uitleg. 

Grappig, dat dat met Simon, Andreas, Jacobus, Levi en nog wat mannen anders ging. In de evangeliën lezen we, dat ze stuk voor stuk ‘opstonden en met Hem mee gingen’. Netten, boten, een goed lopend geldkantoor werden achtergelaten om te volgen. 

Dit zijn geen verhalen van naïeve jongens die hun business achterlieten om een nieuwe hype of een goeroe te volgen. Het gaat niet primair over hen. Het gaat hier over de aantrekkelijkheid, de aansprekendheid, de vertrouwdheid waarmee Jezus naar hen toe komt. Hij IS te vertrouwen. Dat proefden deze mannen, dat maakte, dat zij hun spullen lieten liggen en achter Hem aan kwamen. 

Hij was zó te vertrouwen, dat voor deze (stuk voor stuk robuuste) mannen zichtbaar, voelbaar was, dat Zijn liefde voor hen tot het uiterste zou gaan, dat Hij hen uitnemender zou achten dan zichzelf… Hij zou alles voor hen loslaten, opgeven, zich zelfs onder hen plaatsen!

Om opnieuw onder de indruk van Hem te raken, helpt het regelmatig naar Hem te kijken. Op aarde werkt dat door het gesproken, verkondigde woord te beluisteren. Een dikke aanrader vandaag, om Vision Day 2016  (nog eens? opnieuw?) te beleven. Op die zondag,  twee jaar geleden klonk “Follow Him” met hemelse kracht. Misschien was je al ‘opgestaan om achter Hem aan te gaan’ - mooi, laat je dan opnieuw inspireren door de woorden die over onze gemeente en het komende jaar werden gesproken. Misschien had je de preek nog niet gehoord. Ook mooi: dan is nu je kans: je kunt hem bekijken viahttps://vimeo.com/153464611 . 

Geniet ervan!

ZOALS JE BENT

‘Je mag bij Jezus komen zoals je bent’ leerden we - misschien al op jonge leeftijd. Valt het je ook op, dat wanneer Jezus bij mensen komt, dit gegeven voor Hem vanzelfsprekend lijkt te zijn? Hij vraagt de vrouw bij de bron niet een opgepoetst leven te laten zien. De melaatse die bij Hem komt, hoeft zich niet eerst te wassen of zijn wonden te verbinden. 

Interessant, want stuk voor stuk liepen deze mensen met issues rond, waarvan ‘religie' zou zeggen: die moeten eerst even worden opgelost. Zulk gedrag, zulke problemen in de aanwezigheid van de Allerhoogste - dat heurt niet. 

Wanneer Jezus mensen ont-moet, gaat alle ‘moeten’ er af. Hij komt bij je, precies waar en hoe je bent. Dat is meer dan een vriendelijk idee, dat ons ontslaat van de verplichting om onszelf beter voor te doen dan we zijn. Omdat Hij al-wetend is, bestaat er geen enkele reden (excuus?) meer om Hem voor het lapje te houden. Tegelijkertijd is Hij vol van genade: iedere dreiging die zou kunnen bestaan op basis van jouw onvolkomenheid, is verdwenen.

Misschien is dat wel de essentie van ‘een nieuw leven’: in jouw leven (soms een beetje puinhoperig, soms een drama), zomaar midden op de dag (of nacht), is Jezus daar met Zijn genade, met Zijn God-zijn. 

Jij mag rusten in die wetenschap: Jezus kwam - en komt vandaag om jou te ontmoeten op de plek waar je écht bent. Niet in jouw leven zoals dat er op Facebook uit ziet, niet in de opgepoetste variant van jouw bestaan, maar in het echt. Hoe die werkelijkheid ook is, Hij staat naast jouw met Zijn bovennatuurlijke arsenaal van LEVEN met hoofdletters!

ONDERSTEBOVEN

Paulus en zijn vrienden waren in Tessalonica - op zendingsreis. Het ging nogal lekker: Paulus deed wat hij goed kon, preken. Met resultaat, lezen we in Handelingen 17: Sommigen lieten zich overtuigen en sloten zich aan bij Paulus en Silas, evenals veel Grieken die God vereerden, en een groot aantal vrouwen uit de hogere kringen.

Wat was de boodschap die Paulus daar bracht? Hij toonde aan dat de messias moest lijden en sterven en daarna uit de dood moest opstaan. 'Deze messias,' zo zei hij, 'is Jezus, die ik u nu verkondig.’ Hij bracht het evangelie van Gods genade, een boodschap die 1500 jaar later door de hervormers werd uitgelegd met de term ‘plaatsruil’. Jezus betaalde met Zijn dood, zodat mensen nu Zijn kwaliteit van leven ontvangen! 

Genade, zo stelde Paulus’ publiek in die tijd vast, staat haaks op het denken van de wereld - zelfs op de systemen van religie. Genade zet eigenlijk alles andersom - niet meer: jij betaalt voor je fouten, maar iemand anders heeft de rekening al voldaan. Niet meer: jij moet iets doen om te ontvangen, maar Hij heeft alles al gegeven!

Genade is soms een beetje wennen: het religieuze establishment kon dit onverdiende geschenk niet ontvangen en veroorzaakte een opstootje. Het verwijt dat zij de evangelisten maakten, wordt beter weergegeven in de Engelse vertalingen: “These who have turned the world upside down…” - deze mannen, die de wereld ondersteboven hebben gekeerd… 

Genade zette ook mijn wereld op z’n kop. Ik ga vrijuit, omdat Jezus zelf de rekening heeft betaald. Ik hoef niet meer te presteren om Gods gunst te verdienen. Dat is even andersom denken: voor altijd in de liefdevolle omarming van Vader God, omdat Jezus verlaten werd. 

Ontspanning, rust en dankbaarheid groeien, wanneer je mediteert op deze waarheid. Geestelijke prestatiedrang verdwijnt, waar Vaders gunst het mag doen. Waar ik tekortschiet, wordt Zijn kracht zichtbaar. Wat afbreekt in mijn handen, maakt Hij compleet. 

Ja, genade zet alles andersom. Deze keer wel met de goede kant boven :) 

Mooie dag!

JEZUS

Heb jij nog scherp op je netvlies waarom je ook alweer gelooft? De meesten van ons hebben wel eens een dag dat het zo gewoon is dat je een gelovige bent. Je eerste reactie op de vraag zou wellicht zijn: ‘Ik weet niet beter.’

Als we iets langer nadenken, dan komt het natuurlijk snel weer omhoog. Dankzij Jezus zijn al onze zonden, dus gisteren-heden-toekomst vergeven. Het kruis is Gods bewijs van onvoorwaardelijke liefde. De opstanding is het eeuwige, blijvende bewijsmiddel van deze liefde en vergeving.

Heb je nog scherp op je netvlies waarom je naar de kerk gaat? Dat wordt soms ook een gewoonte?

Het is zo goed om te beseffen dat Jezus elke week klaar staat en er naar uit kijkt om iets aan jouw leven toe te voegen. Hij geniet van een samenkomst, waarin mensen Hem beter leren kennen. Als iedereen naar de kerk gaat om iets nieuws over -het hart van- Jezus te ontdekken, dan is het elke zondag feest. Het hoogtepunt van je week waar je bijna niet op kunt wachten? Zo is het echt in Singapore en dat mag bij ons ook zo zijn of worden!

Dan nog iets voor alle medewerkers, van bestuurders doordeweeks tot en met koffieschenkers na een samenkomst. Door onze drukke leventjes en door de hoeveelheid ‘gedoe’ die het runnen van een kerk met zich meebrengt, vergeten we wel eens waarvoor we het allemaal doen.

Jij zorgt samen met alle andere medewerkers voor de setting of omstandigheden, waarin Jezus datgene kan doen wat Hij graag wil. Alles draagt bij, direct of indirect bestaat niet.

We maken met z’n allen mogelijk, dat mensen Hem voor het eerst of beter leren kennen op zondag of door andere activiteiten of uitingen. Wat een eer. En een gezegende plek.

Vandaag willen we opnieuw één Persoon en Zijn verlangens voor ons in het centrum: Jezus.

Tot morgen!

KIJK OMHOOG

Er zijn globaal gezien drie soorten mensen: terugkijkers, om-zich-heenkijkers en vooruitkijkers. Terugkijkers leven in het verleden. Ze besteden een groot deel van hun leven aan vroeger. Soms omdat ze het missen, vaak omdat ze erdoor gekweld worden. De pijn en de herinneringen zijn zo sterk, dat vroeger nooit meer voorbij gaat.

De om-zich-heenkijkers hebben dat hoofdstuk afgesloten. In principe omdat ze niet zoveel met vroeger hebben. Stiekem speelt vaak ook mee dat ze het veel te confronterend vinden. Indirect heeft vroeger meer invloed dan ze laten blijken. Maar dat merk je niet aan ze. Ze leven nu. En hoe. Als je aan hen vraagt hoe het met ze gaat, zeggen ze steevast:  ‘Druk’.

Dan de vooruitkijkers. Voor hen komt het beste nog. Dat het er nooit was en ook nu nog niet is, is eigenlijk ook wel best. Vooruitkijkers leven namelijk van hun dromen, verwachtingen en uitdagingen. Hoe het nu gaat, is eigenlijk al passé. En vroeger? ‘Pfff, mag het raam even open? Ik ga even een rondje lopen hoor.’

Wat nu als je het beste van alle drie kunt nemen? Dat zou echt volmaakt zijn. Hmm, dat zou dan dus gewoon Jezus zijn. Hij is namelijk de Koning van ons verleden, heden én toekomst. Als je met Hem terugkijkt, zie je dat het oude voorbij is. Je kunt het loslaten. Kijk je met Hem vooruit, dan krijgen je dromen een flinke upgrade. En Hij overtuigt je ervan dat ze wel degelijk werkelijkheid worden.

Kijk je met Hem om je heen en zie je alles wat er speelt en nodig is, dan leert Hij je het geheim van de nieuwe mens: Hij richt je hoofd omhoog. Je wordt er stil van en ziet hoe Zijn aanwezigheid je verleden, heden en toekomst verbinden. Mediterend hoor je Zijn geruststellende stem in je hart: ‘Papa zorgt voor je. Maak je geen zorgen. Kijk maar naar Mij.’

Mediteer vandaag op: Papa zorgt voor mij. Hij heeft mijn verleden, heden en toekomst in Zijn hand. Ik leef nu, met Hem.

WAT JE ZEGT...

Als je op het schoolplein iemand uitschold, had de ‘tegenpartij’ als wapen: “Wat je zegt, ben je zelf!” Best goed gevonden eigenlijk. In Spreuken staat dat jij degene bent die je in je hart denkt te zijn. Paulus legt uit dat dit hartsgeloof realiteit wordt als jij het woorden geeft. Je kunt het in je hart bewaren, maar het wordt pas een krachtbron als jij erover gaat spreken.

Wat je zegt, heeft grote impact. Praat maar eens met iemand die gepest is. Zo iemand heeft aan den lijve ondervonden hoe woorden in zwaarden kunnen veranderen. Zonder dat wij het doorhebben, gebruiken wij onze woorden soms onverstandig. We spreken leugens uit of negativiteit, soms subtiel verpakt in leuk bedoelde grapjes. Het legt bloot wat er werkelijk in ons hart leeft.

Groeien in genade is daarom zeker ook groeien in bedachtzaamheid. Wanneer jij leeft in het besef dat je een kind van de Koning bent, verandert dat je manier van spreken. Niet ‘omdat het zo heurt’, maar omdat jij vanuit waardigheid en kracht leert te spreken, ook over en richting de ander. Je neemt dan automatisch afstand van zinloos gezwets, geroddel en kwaadsprekerij.

Je kunt je hart hier een handje bij helpen. Zeker als je merkt dat daar nog ‘oude gedachten’ rondhangen of als je last hebt van pijn, frustratie en boosheid. Zeg dan tegen je hart: ‘Het is niet aan jou om te oordelen, jij mag leven van liefde.’ Je verandert dan vanzelf van een ‘fault finder’ in een ‘love giver’. Er komt gewoon iets nieuws uit dat er al wel zat, maar nu ruim baan krijgt.

Paulus zegt in 2 Korintiërs 5:16: “Wij beoordelen niemand meer volgens de maatstaven van deze wereld.” De wereld is aan de wet onderworpen en zet alles en iedereen in het beklaagdenbankje of voor gek. Jij bent echter niet meer onder de wet, maar onder de genade. Jouw maatstaf is liefde en die laat vanuit jouw hart een rivier van leven uit jouw mond stromen.

Mediteer vandaag op: Mijn hart is vrij van oordeel en vol van de liefde van Jezus. Mijn woorden zijn een zegen.

HET IS GOED

Zaterdag was het een drukte van jewelste rondom het huis van pastor Paul en Annemarie. Maar liefst 18 mannen en vrouwen hadden zich verzameld om de huisraad in een grote vrachtwagen te laden. In een lange, menselijke ketting werden de dozen doorgegeven van binnen naar buiten. Met een hoop plezier, grappen en hard gelach verdwenen zo alle meubelstukken van de familie Van Laar in de verhuiswagen, klaar om verscheept te worden naar Hongarije.

Dit zou een prachtig stuk kunnen worden over de menselijke schakels in het geheel, het samenwerken en de verbinding. Maar binnen waren Paul en Annemarie zelf een beetje weemoedig. “Het is goed”, klonk het steeds, maar wel met een diepe zucht en af en toe een klein traantje. De Jong en Vrij gemeenschap om hen heen snapt dat. Toen het nieuws kwam dat ‘onze’ pastor Paul en Annemarie definitief gaan vertrekken, moesten velen even slikken. Het is zo dubbel. Iedereen gunt dit gezin zo het avontuur, de kans om de roeping te volgen en nóg meer zegen op hun leven en dat van de mensen in Oost-Europa te zien. Maar tegelijk gaan we Paul en Annemarie (en natuurlijk niet te vergeten: Anna) verschrikkelijk missen.

Zoals pastor Paul verzuchtte: “Het is niet zomaar een huis, we hebben het hier zo goed gehad.” En dat geldt net zo hard voor al die mensen die in dit huis aan de prachtige, grote, handgemaakte tafel mochten aanschuiven. Paul en Annemarie mochten met hun gezin echt een hemels instrument zijn. Altijd met Jezus centraal. Want dat was de eerste en de enige boodschap: Jezus doet het. Hij is er. Hij zorgt voor je. In hun huis was iedereen welkom: gebroken of juist niet, alleen of juist met veel, in de diepste put of in de zevende hemel. Levens veranderden in dit huis, bij dit gezin. Harten die in duizend stukjes waren gebroken, werden hier weer samengeraapt en vol liefde gelijmd.

Jezus werkt in hen door, Hij gaat mee naar Hongarije om daar door hen heen fantastische dingen te doen. En Hij is hier in Nederland, bij de achterblijvers. Uiteindelijk zijn we alleen van Hem afhankelijk. He is enough for me. Als we afscheid nemen, weten we dat we door Hem heel dicht bij elkaar blijven. Hoewel de Van Laartjes zo ver zijn, blijven we 1. Voor pastor Paul en Annemarie is het een sprong in het diepe, het onbekende. En dat is best even pittig. Wij zegenen hen vanuit deze Everyday met de woorden: The eternal God is your refuge, and his everlasting arms are under you. He drives out the enemy before you (Deut 33:27)

 De komende periode lees je hier eerder verschenen Everydays.

OP WEG

Terwijl ik dit schrijf, zijn we nog volop aan het inpakken. Het huis een wirwar van dozen, rollen tapijt en opgestapelde meubels. Wanneer je deze blog leest, is de vrachtwagen met daarin onze spullen al vertrokken richting Hongarije. 

Vandaag nemen Annemarie en ik ‘afscheid’ van de gemeente in onze thuislocatie Amersfoort. Da’s natuurlijk een beetje gek, wij blijven immers de komende weken nog in Nederland, tot alles in ons nieuwe huis in gereedheid gebracht is. Het voelt ook wat raar, omdat we ons met zoveel mensen - en niet alleen in Amersfoort! - verbonden weten. Dat gaat niet voorbij, ook niet wanneer we wat kilometers naar het oosten verder wandelen in wat de Heer in ons leven begonnen is. 

Onze harten zijn vooral vol van dankbaarheid. Voor de afgelopen jaren in de gemeente: vanaf de start van de locatie Amersfoort, waar ons leven radicaal veranderde, onze harten herstelden, ons gezin werd samengebracht. De jaren dat we met leiders en voorgangers mochten optrekken, geleerd hebben samen kerk te zijn. Samen met onze senior pastor de gemeente zien groeien en zijn bediening in Nederland en over de grenzen vleugels zien krijgen. Niet in de laatste plaats, koesteren we de verbinding met alle kostbare broers en zussen in de verschillende locaties van onze eigen gemeente en in de kerken waarmee we de afgelopen jaren in contact zijn gekomen. 

Met die dankbaarheid stappen we een nieuw seizoen in. Los van de gemeente - en tóch verbonden. Een nieuwe tijd waarin we vooral benieuwd zijn naar wat de Heer ons gaat laten zien, naar de plekken waar Hij ons gaat brengen. Hoe Zijn beweging van onvoorwaardelijke liefde en gunst Europa overspoelt. Op weg, terwijl we nog niet precies zien waar de weg loopt. Vertrouwend, dat Degene die ons roept, onmetelijk trouw is en wegen maakt, waar geen weg lijkt te zijn. 

Ruim twee jaar Everyday sluit ik hier ook af, dankbaar voor de eer om dagelijks voor zoveel mensen te mogen schrijven. Rest mij je te zegenen met deze keer niet alleen een ‘mooie dag’, maar met alle moois wat Vader voor jouw leven heeft! 

Tot ziens! 

Met het oog op hun vertrek naar Hongarije hebben Paul en Annemarie beschreven, hoe hun weg daar naartoe is geleid en wat ze daar gaan doen. Hun verhaal lees je hier: http://mailchi.mp/9bfa8b64b0a6/paul_en_annemarie_012018

In de komende periode lees je een aantal eerder verschenen Everydays. 

VADER

Deze week begon het International Film Festival in Rotterdam. Voor de openingsfilm Jimmie trok de Zweedse regisseur Jesper Ganslandt als vluchteling door Europa met zijn eigen zoontje van vier. 

In de Volkskrant vertelde Ganslandt, dat het maken van de film niet eenvoudig was. Een zomer lang was hij op reis met de 4-jarige Hunter, van Oostenrijk over de Alpen tot diep in Kroatië. Dat ze een film aan het maken waren over een jongetje dat met zijn vader moet vluchten, drong tot het kereltje maar moeizaam door, laat staan dat het kind begreep dat hij de hoofdrol speelde. 

Uit de film blijkt niet precies wat er is gebeurd in Zweden, maar duidelijk is dat vader en zoon het land moeten verlaten om aan een lange, onzekere reis door Europa te beginnen. “Hunter was nog zo jong dat hij tijdens het maken van de film weleens dacht dat hij echt op de vlucht was,” vertelt de regisseur. “Natuurlijk verkochten we niet echt zijn moeders juwelen, maar hij dacht op dat moment van wel. Het was soms hartverscheurend.”

Uit artistiek oogpunt belooft dit een bijzondere film, die raakt aan diepe gevoelens van ouders. Ik voelde mijn maag al omdraaien bij het lezen van het verhaal. Op deze plek niet per se een aanbeveling dus om de film te gaan zien, daar gaat deze blog ook niet over. 

Dankzij het artikel in de ochtendkrant wel stof tot mediteren op mijn wandeling deze week. Een Vader brengt Zijn Zoon in deze onveilige wereld, als baby wordt Hij door Zijn ouders meegenomen op hun vlucht. Hij groeit op in een land dat gebukt gaat onder de grillen van een bezetter om uiteindelijk te sterven na een schijnproces waarin bezetter en religieuze macht wedijveren om de gunst van de publieke opinie. 

Dit was niet zomaar een script. Vader deed dit om ons zo compleet te redden. Zijn Zoon nam onze plaats in. Bracht ons daarmee voor altijd op een veilige plek. Zijn dood voor ons leven. Dit scenario - onze redding! 

Mooie dag!

PRAKTISCH

Het is makkelijker dan je dacht - en toch kan het lastig zijn. Op die - voor het oog misschien kromme redenering - mediteerde ik vandaag, nadat ik pastor Cees beluisterd had. Terwijl ik zondag in Sliedrecht was, had hij het goed naar zijn zin in Amersfoort. Kan ook niet anders, alleen maar leuke mensen daar :) 

Hij vertelt over een lastige situatie die te maken had met zijn zakelijke activiteiten. De andere partij deed behoorlijk lelijk en dreigde een flinke deuk te slaan in de financiën van zijn zaak. Hmm… interessant, ook ik werk naast mijn werk ‘binnen’ de gemeente als ondernemer ‘buiten’. De ‘pastor van het hart’ zoals we hem liefkozend noemen, vertelt van een gesprekje dat hij met zijn hemelse Vader had over deze kwestie. Terwijl hij ver weg in het buitenland was, besloot hij de situatie aan Vader voor te leggen. 

Het antwoord dat hij kreeg, kan ons allemaal helpen. “Verneder je onder mijn machtige hand,” leek de Heer te zeggen. We herkennen de woorden uit 1 Petrus 5:6. In de Statenvertaling lezen we: Vernedert u dan onder de krachtige hand Gods, opdat Hij u verhoge te Zijner tijd. 

Hmm… ‘ik sta toch in mijn recht?’ zou vriend Cees boos gedacht kunnen hebben. “Jep, maar dat is niet Mijn punt,” lijkt hier het antwoord. Hier wordt het interessant voor iedereen die wel eens in een (dreigende) conflict-situatie komt, in werk, school of privé. Het gaat niet om jouw gelijk - het gaat erom, dat jij je toevertrouwt aan Vaders ‘krachtige hand’. 

Die hand is geen bedreiging voor jou, die is er om jou te zegenen, je te beschermen. Beter doet Hij dat, dan dat je dat zelf probeert… Zijn kracht is vóór jou! 

Klinkt eenvoudiger dan je dacht - en toch kan ’t lastig zijn - maar daarom mag je hiermee oefenen. Je bevindt je op veilig terrein, namelijk onder Zijn machtige hand van bescherming, van zorg van liefde. Lees het volgende vers maar: Werpt al uw bekommernis (zorgen) op Hem, want Hij zorgt voor u.

Mooie dag! 

De preek van pastor Cees Bots is te beluisteren via de tab ‘preken’ in deze app, ga naar ‘Amersfoort’ en kies ‘gebrokenheid / verbrokenheid’

VERANTWOORDELIJK

Vanaf dat we jong zijn, leren we ‘vasthouden’. Kleine Anna is er goed in. Als je iets vasthoudt, is het van jou - tenminste, zo lijkt het. De doos met hagelslag? Die houd ik vast, dan maak ik er mooie geluiden mee. Houd ik ‘m niet meer vast, dan ruimt mama ‘m op… Welkom in mijn wereld. Na de hagelslag de muisjes, de pot met macaroni - als het maar rammelt. 

Wanneer we groter worden, proberen we steeds grotere zaken vast te houden. De gedachte is zelfs, dat dit een goede eigenschap is: vasthoudendheid wordt als een deugd gezien. Wanneer we proberen iets zwaars vast te houden of ons vast te klampen aan iets dat boven onze macht hangt, komen we er achter dat vasthouden tot zere spieren kan leiden. 

Wanneer grote mensen heel veel dingen vasthouden, spreken we van ‘verantwoordelijkheidsgevoel’, van ‘ballen in de lucht houden’. Vinden we het eigenlijk best stoer als we ‘veel verantwoordelijkheden’ hebben. Wanneer iemand niet vasthoudt, kan dat als ‘onverantwoordelijk’ worden gezien. 

Een ouder familielid drukte mij deze week nog op het hart toch vooral zelf goed mijn best te doen om alles rond onze verhuizing zorgvuldig en goed te regelen. Daar is niets mis mee, beaamde ik van harte. “Ja,” ging het familielid verder, “want het is bid en werk!” Nu was het blijkbaar nodig om mij met die krom geciteerde Benedictijnse wijsheid te confronteren - want, zo bleek later in het gesprek: op de Heer vertrouwen… dat kan toch niet zonder je eigen verantwoordelijkheid te nemen!

Nee, lekker verantwoord, als ik zelf oplossingen poog te bedenken voor problemen die ik nog niet eens kan zien. Mijn geploeter, mijn vasthouden (met mijn mensenhandjes!) of Zijn liefdevolle Vader-armen? Mijn gedut tegenover Zijn nooit sluimeren noch slapen… Mijn liefde die opraakt of Zijn voortdurende liefdevolle zorg?

Heel verantwoord, om Hem voor mij en mijn huis te laten zorgen! Zal ik dan loslaten wat ik tóch niet kan vasthouden? Heb ik mijn handen vrij vandaag, bijvoorbeeld voor een goed boek! 

Mooie dag! 

Tip: het nieuwe boek van pastor Joseph Prince, ‘Laat Los en Leef’ ligt deze week in de boekhandel!

NYUSZI

Jaren geleden, toen grote dochter nog klein was, moest er een konijn komen. Het was kort na de start van de gemeente in Amersfoort, dus ons leven was inmiddels vol van Gods genade en gunst. Het konijn dat aan ons gezin werd toegevoegd, profiteerde duidelijk van deze flow. 

Hij groeide op in zijn mooie buitenhok, rende in het rennetje en mocht (wanneer het koud werd) voor een nachtje naar binnen. Het beest moest natuurlijk een naam hebben, een Hongaarse naam zelfs, zo besloot zijn bazinnetje. Nyuszi (spreek uit: Njoesie) werd het: simpelweg het Hongaarse woord voor konijntje. 

Nu het bazinnetje is grootgegroeid en naar een ver en warm buitenland is vertrokken, valt Nyuszi vooral terug op de liefdevolle zorg van Annemarie. Klein puntje: in de verhuizing van Nyuszi was door het bazinnetje niet voorzien… 

Arme konijntje weet niets van de inspanningen die mijn lief zich de afgelopen weken heeft getroost om voor hem een goed plekje te vinden. Haar dierenliefde werd flink op de proef gesteld. Neem nu de harteloze reactie van een medegelovige: “had je niet een week of vier geleden kunnen komen, zo kort voor de Kerst?” Oei… 

Enkele ouders had ze ook aangezocht, in de overtuiging dat dieren- en kinderliefde leuk combineert. Geen van de ouders voelde zich geroepen… Ik stelde gemeen voor dan maar stiekem de kinderen van die ouders te benaderen, Nyuszi zou dan wel gauw een plekje hebben… 

Deze week deelde ik ons konijnendilemma met goede vrienden. “Maar wij hebben hier konijnen, voor de kleinkinderen. Daar kan ie wel bij,” was de reactie. Hoera! We waren ervan overtuigd, dat ook voor Nyuszi alle veranderingen helemaal goed zouden zijn. Toch: blij om zelfs in dit ‘kleine’ detail tijdige voorziening te zien. 

Kan ik dat geestelijk duiden? Ik kon zo gauw de tekst zelfs de konijnen hebben hokken niet vinden… :) Ik vond mijn bevestiging in Deuteronomium 28:11: de Heer zal ook uw vee overvloedig zegenen… 

Wanneer het belangrijk is voor jou, is het dat ook voor Vader, zagen we al eerder. Hij zorgt voor jou - tot in het kleinste detail! 

 Mooie dag!

OVERWINNING

Een huis inpakken om op reis te gaan… waarom? Een vraag die ik mezelf regelmatig stelde de afgelopen weken. Toch gaan we door, omdat we grote verwachting hebben van de bestemming. Niet omdat we precies weten hoe die eruit ziet, wel omdat Vader beloofde dat het goed zal zijn. 

’t Voelt een beetje ‘onderweg naar het beloofde land’. Zuiver overdrachtelijk bedoeld natuurlijk: we verhuizen niet naar Israël :) Ook het volk Israël kreeg een belofte: het zou goed zijn, heel goed, dat land waarheen de Heer hen leiden zou. De obstakels op de weg? Hm, soms voel ik wel mee met hun gemopper tegen Mozes. Ook zij vroegen zich regelmatig af: waarom wilden we dit ook al weer?!?

Naast allerlei begrijpelijke moeilijkheden in de woestijn (zo slecht heb ik ’t niet!) ontmoette het volk ook regelrechte tegenstand. De Amalekieten, symbool voor verwoesting en roof, binden de strijd aan met het volk. Over symboliek gesproken: de aanval komt bij Rephidim - een plaatsnaam die ‘rustplaats’ betekent. Juist wanneer ze even uitpuffen van hun tocht, wordt de aanval ingezet.  

Terwijl Jozua de vijand te lijf gaat, klimt Mozes op een hoogte. Hij houdt zijn arm met daarin zijn staf hoog opgetild, een voorafschaduwing van Jezus en Zijn kruisdood. Wanneer Mozes’ arm moe wordt, zien we iets bijzonders. Zijn helpers zetten hem op een steen en ondersteunen zijn armen. Zo overwint het volk in de strijd tegen de aanvallers. 

Kijk, we leren elkaar ‘kijken naar Jezus’ - en dat is goed. Toch kan het ‘optillen’ van Jezus een ‘klus’ worden waarin je vermoeid kunt raken. De symboliek in dit verhaal laat ons zien, dat de overwinning op geen enkele manier van ons afhangt: wanneer we gaan zitten, nemen we plaats op de rots - beeld van wie Jezus voor ons is!

Toppunt van symboliek in deze geschiedenis? De namen van Mozes’ helpers: Aaron, de lichtbrenger en Chur, wiens naam verwijst naar wit linnen. Wie of wat houdt onze blik op Jezus? Het licht waarmee Hijzelf ons verlicht en het besef van onze rechtvaardigheid in Hem! 

Zo je eigen uitdagingen vandaag? Jezus is hoog opgetild - en gezeten in Hem, mag jij de overwinning van Hem verwachten! 

Mooie dag!

HULP

Een bezoek aan de markt is vast onderdeel van mijn rondje zaterdagse boodschappen. Tegenwoordig natuurlijk samen met Anna, zeker als mama (geheel rolmodel-conform) het huis bezemt en poetst. Ik grap dan altijd, dat het kleine meisje in haar buggy een goeie sjouwhulp is. Wees gerust: ik plaats de boodschappen niet op haar, maar onder haar in het daarvoor bestemde mandje!

Wanneer we samen in de auto zitten, zet papa steevast muziek op. De concurrentie in liedjes is groot, zeker sinds we speciaal voor het kleine meisje een dozijn oude kinderalbums in de mediaspeler hebben geladen. 

Zo klonken vanmorgen vrolijk Elly en Rikkert door de luidsprekers van de auto. Anna swingt in zo’n geval opgetogen mee, allicht want deze twee kinderhelden zijn samen met hun muzikanten Dick le Mair en Jan Borger écht goed in aansprekende ritmes voor kids. 

Bij het laatste liedje, bijna thuis, hoor ik ineens een klein, hoog stemmetje op de achterbank. Het klinkt als “laaaaaaaaa”. “Dat doet ze alleen als ze het heel mooi vindt,” denk ik nog en focus dan even op de tekst. 

De Elly en Rikkert versie van Psalm 121 is het, die dit kleine meisje mee-lalaat. Wow, met deze teksten groeide een hele generatie op, bedenk ik dankbaar. Muziek en gezongen woorden hebben effect, weten we. Ontelbaar veel kindjes hebben deze woorden meegezongen, over evenzoveel levens  strekt deze Hulp, deze Beschermer zich uit!

Vandaag dus al weer een Psalm om op te mediteren. Mag ook met de woorden van het versje van dit beroemde kinderduo. Hij is ook jouw Beschermer, dat staat vast als een berg!

Ik kijk omhoog naar de bergen Wie zal mij helpen steeds weer Dat is mijn Schepper, mijn Beschermer Mijn hulp is van de Heer

Hoog als de bergen Diep als het meer Is mijn Beschermer Jezus mijn Heer

Want jouw Bewaarder zal niet slapen Waar jij ook gaat Hij zal je voeten bewaren Voor alle kwaad

Mooie dag! 

Benieuwd geworden naar het versje? Luisteren kan via deze link: https://youtu.be/v69b1bDsw7I