Yeni bir yenilgi ekledim hayatıma. 2. Kez anne ben nasıl dayanıcam moduna girdim. Dayanırım bu kez belki de sahip olduğun şeylerle. Ya o sahip olduğumu zannettiğim şeyleri de yitirirsem? Bu kez oturup en baştan her şeyi en taze haliyle tüm acılarımı sererim önüme. Sonra da oturur o acılarımızı tekrar tekrar düşünürüm. Tekrar tekrar her hareketim için pişman olurum. Değiştirmediğim şeylerin acısıyla her zerreme zararlar veririm yine. Bu benim hayat felsefem mi oldu?

Ben de istemez miydim çiçekli şeylerden bahsetmeyi? Mayısın tadını çıkarabilmeyi, koşmayı pikniklerde bisiklet sürmeyi…

Lütfen izin verilmesin bu kez bunları da kaybetmeme izin verilmesin. Belki de bitkisel hayatta olan bedenimin fişi çekilmeli miydi? Yoksa çekilecek miydi?

Körün gözü açıldığında kırdığı ilk şey bastonudur” ne güzel de denk gelen bir cümle. Tam anımda tam zamanında kucağıma düşmüş büyük bir mucize gibi. Tam da duymam gereken cümleydi. Kaçmam gereken yerdi. Kaçsana, durmasana, kalmasana daha fazla. Yorulmadın mı ya yorulmadın?

Sanki bir kopuşlar başlıyordu yine. Sessiz ve habersiz vedaların habercisi bu derin iç sıkıntısı. Yine aynı yerinden vurulmaya hiç hali olmayan bir kadınım, basit bir kadın.

Kimler görebilecekti aslında ne kadar hassas ve kırılgan olduğumu? Kim duyacaktı bakışlarımda o derin hüznü? Kim yer açıp gel biraz da sen dinlen çok bıkkınsın belli diyebilecekti? Kim görecekti beni? Şu basit kadını?

Kadınlar değil miydi asıl hassas olanlar. Niye ezip lime lime ettiniz beni? Neden üstüme basıp basıp geçtiniz? Hiç mi biraz insan değilsiniz?

Şu evde tekrar var olabilmeyi ne çok dilemiştin oysa ki. Şu an ordasın en çok kabul edilen halinle. En çok sevilen halinle. Ama yine bir şeyler eksik değil mi canım kendim? Ne zaman tamamlanacaksın? Ne zaman tamam işte doğru anda doğru yerdeyim diyebileceksin?

Sen de tıpkı şu yanındaki adam gibisin. Kolayı dururken, yaşamak gibi güzel bi seçenek varken ölümü dileyen şu adam gibi.

2024 yılında güzel şeyler yapabilmek adına.