Ο ήλιος μπήκε κρυφά από τις χαραμάδες των παραθύρων κι εμφάνισε το γυμνό σου σωμα. Χαϊδεύω κάθε σημείο του κορμιού σου δίνοντας υγρά φιλιά στο λαιμό.

Σηκώνομαι δύο τοστ κι ζεστό καφέ έτοιμο σε ένα δίσκο. Η φασαρία σε ξυπνά κι βάζεις μια μπλούζα για να καλύψεις το σώμα σου.

Το μπαλκόνι μας έτοιμο μας καλοδέχεται και μου στρίβεις ένα τσιγάρο μέχρι να φέρω το πρωινό. Καθόμαστε απέναντι κι καλωσορίζουμε την ζωή που γλυκά μας παρασέρνει στο έρωτα.

Απλό, λιτό και ζεστό... Αυτό είναι η ευτυχία μου. Εσύ είσαι η ευτυχία μου!

Μετά από καιρό ένιωσα κάτι. Καθόμασταν στο παγκάκι, με έχεις αγκαλιά κι έχω στραμμένο το κεφάλι μου στη θέα.

Τσιγάρο, μουσική κι μια ηρεμία στην καρδιά μου.

Μετά από καιρό ένιωσα κάτι. Βρισκόμασταν στην καφετέρια κι με χαϊδεύεις στα μαλλιά όσο εγώ έπαιζα με την φίλη μου.

Τάβλι, καφές κι γέλια αντηχούσαν στο μέρος μας.

Μετά από καιρό ένιωσα ένα χτύπο νέο στην καρδιά κι φοβάμαι να στο πω έτσι απλά. Είμαστε φίλοι, σκέφτομαι ξανά, δεν θέλω να χάσω αυτή τη ηρεμία. Μα αυτή η ριμάδα η καρδιά δεν σε ρωτά πριν χτυπήσει την πόρτα.

Άλλωστε δεν ξέρω εσύ τι σκέφτεσαι για μένα, μπορεί να μην το θέλεις καν αυτό. Μετά από καιρό ένιωσα κάτι νέο να χτυπάει μέσα μου, μα φοβάμαι μην χαθεί πρώτου καλά καλά το πιάσω.

Τέρμα οι σκέψεις οι πολλές, αυτή τη φορά θα αφήσω την ζωή να με οδηγήσει εκεί που θέλει αυτή. Μου δίνεις ηρεμία κι αυτό μου αρκεί μέχρι στιγμής.

Σήμερα είδα το πιο περίεργο όνειρο.

Ήταν λέει βράδυ κι είχα όλους τους φίλους μου στο σπίτι μου. Γελούσαμε, χορεύαμε κι λέγαμε αστεία. Για κάποιο περίεργο ήσουν κι εσύ εκεί, είχες μια δουλειά-ειδα κι δικούς σου φίλους να δουλεύετε μαζί κι να φτιάχνετε κάτι όπως κάνετε πάντα. Όσο ήμουν στο σαλόνι κι ήξερα πως είσαι έξω στο πίσω μπαλκόνι μια ανώτερη δύναμη με έσπρωχνε να έρθω να σε βρω.

Βγήκα έξω κι μιλούσαμε με τις ώρες, ένιωθα όπως τότε - εγκλωβισμένη-. Δεν ήθελα κατά βάθος να είμαι δίπλα σου, αν ήσουν άλλος δεν θα ήμουν. Όσο η ώρα περνούσε εγώ έψαχνα τρόπο να βρεθούμε κάπου οι δυο μας, καθώς οι φίλοι μου μπαινοβγαίνουν διαρκώς κι μας παρατηρούν.

Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι, μόνο το τέλος μου έμεινε. Λίγο πριν όλα σβήσουν είμαστε μαζί στα σκαλιά κι εμφανίζεται η κολλητή μου με μια ιδέα "θα πάμε για βραδινό μπανακι" κι τώρα που είμαι ξύπνια θυμήθηκα πως το ίδιο είχε πει κι όταν γνωριστήκαμε στα αλήθεια εμείς εδώ. Προχωρήσαμε κι βγήκαμε στο μπροστινό μπαλκόνι, εκεί που ήταν όλοι. Κάθισα απέναντι σου κι έβγαλα την αλήθεια μου. Σου είπα πόσο σε λυπάμαι γιατί τουλάχιστον ο,τι έκανα το έκανα από αγάπη, ενώ εσύ απλά για να περάσεις καλά. Σου είπα ο,τι μπορεί να με κορόιδευαν όλοι τότε που έκανα σα μικρό παιδί αλλά ήμουν μια γυναίκα ερωτευμένη, ενώ εσύ που φέρθηκες ανόητα δεν είχε δικαιολογία.

Τέλος, σου είπα να φύγεις, σε έχω ξεπεράσει πια κι τότε πρόσεξα πίσω μου στον ουρανό πως είχε βγει η ανατολή του ηλίου. Ένα κύμα περίεργης ελπίδας με ξύπνησε κι άρχισα να γράφω. Δεν ξέρω αν μπορέσω να σε ξεπεράσω ποτέ, ξέρω σίγουρα πως θα μου λείψει ο τότε χαρούμενος εαυτός μου μόλις σε γνώρισα. Για εμένα όλα τελειώνουν εδώ.

no bare minimum, i want the moon and the stars. maybe even a planet at this point.

Δεν ωφελεί...

Και οι μέρες περνούσαν αδιάφορα ώσπου εμφανίστηκες μπροστά μου ζητώντας να με δεις.

Αλήθεια; Και εγώ σε σκεφτόμουν!

Έχεις κάτι διαφορετικό, κάτι αλλόκοτο και θα ψάξω να το βρω…

Και ξεκινήσαμε έναν βραδινό περίπλου. Πες μου, τι σε έφερε ως εδώ; Όχι, εγώ δεν είμαι σαν και αυτήν αν σε είχα δικό μου εγώ, θα σε κράταγα σφιχτά κοντά μου μια ζωή…

Περπατούσαμε για ώρες μιλώντας για θέματα αδιάφορα όμως η στιγμές μόνο αδιάφορες δεν ήταν.

Και όταν έφτασε το τέλος εκείνης της διαδρομής ένιωθα σα να είχαμε πάει οι δυο μας μακρινό ταξίδι ο ένας στο παρελθόν του άλλου ο ένας στην ψυχή του άλλου ο ένας στο παρόν και το μέλλον του άλλου.

Μια μέρα έτσι όπως χαζεύω την θέα στο παράθυρο μου ξέρω πως θα χτυπήσεις το κουδούνι μου και θα έρθεις να με βρεις.

Θα έχεις παρκαρισμένο το νέο σου αυτοκίνητο κι θα με τραβήξεις μακριά από όλους.

Η ώρα λίγο πριν τα χαράματα, άδειος ο δρόμος, η μουσική πιο δυνατά από ποτέ και παλμοί των καρδιών μας θα χορέψουν τον ίδιο ρυθμο. Οι δυο μας θα φεύγουμε σε ένα μέρος χωρίς προορισμό. Ίσως κάποιο νησί ή χωριό.

Δεν σε ξέρω ακόμα, δεν ξέρω την μορφή του προσώπου σου, το όνομα σου ούτε το παρελθόν σου. Το μόνο που ξέρω είναι πως θα έρθεις. Εγώ θα σε περιμένω. Γιατί ξέρω πως κι εσύ με περιμένεις. Ζούμε τώρα άσκοπα εφήμερες στιγμές περιμένοντας να έρθει η στιγμή που θα μπει ο ένας στο κόσμο του άλλου.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν εγώ και εσύ μένουμε μαζί στο ίδιο σπίτι. Τρώμε το μεσημεριανό στην καινούργια τραπεζαρία. Εγώ σου λέω για ακόμα μια φορά πόσο με έχει ενοχλήσει η στάση σου κι εσύ αδιαφορείς κοιτάζοντας το κινητό σου.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι αλλά δεν κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον. Έχουμε τις πλάτες γυρισμένες από την αντίθετη πλευρά, εγώ ψάχνω διέξοδο στον τοίχο κι εσύ κοιτάζεις στο παράθυρο ένα τρόπο διαφυγής. Οι ψυχές μας βράζουν στον εγωισμό.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν εσύ οδηγάς το παλιό μου αυτοκίνητο κι εγώ είμαι δίπλα σου. Για ακόμα μια φορά μου λες πως σε πνιγώ με την συμπεριφορά μου κι αδιαφορώ γιατί μου φαίνεσαι υπερβολικός.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν βρίσκουμε κι οι δυο συντροφιά αλλού, σε ξένα χέρια και φιλιά. Κι κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή μεταξύ μας, ο ένας έχει πολύ καιρό να αγγίξει τον άλλον πραγματικά.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν με πονάς. Σε ένα παράλληλο σύμπαν σε πονάω.

Δεν υπάρχει καυγάς, δεν υπάρχει μίσος.. υπάρχει μόνο παγωνιά κι κενό.

...Όπως κι να έχει σε αυτό το σύμπαν ήμαστε δύο ξένοι. Κι αν με ρωτούσε κάνεις τι θα προτιμούσα από τα δύο, θα έλεγα αυτό που ζούμε τώρα. Γιατί χίλιες φορές να μην σε βλέπω αλλά να σ' αγαπώ από μακριά παρά μια μέρα να μισήσω την ύπαρξη σου.