“Victor Hugo'nun dediği gibi: “Yerini vaktinde terk etmeyi bilmek gerçek olgunluktur; sadece âcizler kalmakta ısrar eder.””

— Evde doğal cilt bakımı (via cute-vintage)

Etrafımda o kadar zarif kızlar var ki bazen kendimi tır şöförü gibi hissediyorum.

Rihanna for Fenty Puma SS18

“I’m not gonna sit around and waste my precious divine energy trying to explain and be ashamed of things you think are wrong with me.”

— Esperanza Spalding

İnsanlar var..

Bilir misin.

Sokaklar var içimde bitmek tükenmek bilmeyen ,

Zamanlar var kördüğüm

Ve inan;

Düştüğüm yerden kalkamayanlar var,

Hapsolmuş hayallere ufacık tebessümler var,

Sebepsiz kaçışlara ağır bahaneler var..

Hep koşmak istiyorsun bazen herşeye,

Ama yürümeye bile tenezzül etmeyeceğim şeyler var..

Kendimden özür diliyorum.Yaşadığım süre boyunca hep merhametimin arkasından yürüdüm, beklentilerimi arkada bıraktım. Kimseden bir şey beklemedim, doğrusu bu sanıyordum çünkü. Yaşadıklarımı yaşayamadıklarımı içimde sakladım, sustum bastırdım olsun dedim insanlık bende kalsın. Ben en iyisini yaşatayım ki istemeye yüzüm olsun dedim. Verdim, hep verdiim karşılığını alıp alamadığıma bakmadan, aslında güçlü olmak değildi istediğim, ama olmak zorundaydım ve bırakıldım. Kendimi hep erteledim. Kimsenin beni anlamadığını bildiğim halde hayatıma girenleri bana verilmiş bir görev olarak gördüm. Herkesi mutlu etmek zorundayım sandım. Benimde mutlu olmam gerektiğini unutmuşum meğer.. Görevim neyse en iyisini yapmalıydım ki vicdanım rahat etmeliydi. Birilerinin de bana karşı görevleri olduğunu hiçe saymışım oysa… Ne yazık ki; Bana verilen rolleri en iyi şekilde oynarken onların rollerini iyi oynayıp oynamadığına hiç bakmadım. Karşımdakilerin eksiklerini tamamlamaya çalışırken, onların hatalarını görmeye vaktim kalmamış sanki. Beni üzmelerine bakmadan, karşılığında ne aldığıma ne hissettiğime aldırış etmeden hep verdim.. Kendimi nasılda unutmuşum.. unutturmuşlar aslında. Paramparça olmuş kalbime, cayır cayır yanan içime doğruları söylemeye çalışan beynime, mutsuz yüzüme hep sus dedim. Sen sus… Kendime haksızlık ettim, kimseye etmediğim kadar. Herkesi dinledim kendimi dinlemediğim kadar. Kimse benim yüzümden mutsuz olmasın diye, hiç bir şeyin sebebi ben olmayayım diye mutluluk oyunlarımı oynadım.. Yetmedi yeni oyunlar buldum. Ama bir gün bir bakmışım ki paramparça olmuşum. Tutunacak tek duygu bırakmamışım kendime. kendimi teselli edecek tek şey yokmuş hayatımda. Allak bullak olmuşum.. Kendimi aramaya çıktığımda yorgun, yılgın, bitkin bir köşede saklanıp ağlayan bir çocuk olarak buldum. Ve ona elimi uzattım diyebildiğim tek şey ‘GEÇTİ, bir daha seni kimse üzemeyecek.’ Ve sonra aynaya döndüm dedim ki; “Şimdi senden özür diliyorum. Seni bu kadar hiçe saydığım için, insanların seni bu kadar üzmelerine müsade ettiğim için, seni hiç bir zaman dinlemediğim için, üzerine bu kadar sorumluluk yüklediğim için, hakkın olan bütün duyguları sana yaşatmadığım için… Şimdi tekrar söylüyorum. İnsanlığından, kalbinden, duygularından, çocukluğundan, hislerinden çok özür diliyorum..

“I chose to love you in distance, to create a place in empty space; loneliness could not fathom us, it could not recognize our silence; deep in my heart, deep in the corner of my lips– you knew so far, I was trapped in your lashes.”

— Chuck Akot, pris au piège dans vos cils

Beni kulaklığımla birlikte uzay boşluğuna fırlatsanıza ya ben çok bunaldım artık satürnün halkalarına oturup müzik dinlemek istiyorum