Hayat Başladı

Az önce mama içirdiğim 7 aylık bebeğimin ağzını üstümdeki tişörtün koluna sildim. Uykusu o kadar hafif ki eğer mendil aramaya kalkmış olsaydım yine uyanacaktı. Annelik bana sunulan en kıymetli hediye olmalı. Anne olduğum şu son iki yılda çok değiştim. Bu değişikliği zaten yazarım o yüzden blog yazmamaya başladım ve kızlarımı çok seviyorum. Ama anneliğin bir standardı varsa ben o standart kabul edilen ideal annelerden olamayacağım sanırım.

Aslında bundan 7 yıl önce bir kedinin hayatımıza girmesiyle başladı herşey. Bir varlığı sahiplenip korumak ve onun yaşayabilmesi için gerekeni yerine getirmek ile anneliğe ilk adımı attım . Ondan 3 yıl sonra bir kedi daha hiç hesaplamadığımız bir zamanda ailemize katıldı. İkinci kedimizin bizde kalmaya başladığı ilk akşamki korkumu anlatamam kafamdaki en büyük soru ya ikisine de bakamazsak olmuştu. Neyse ki korkum yersizmiş ama tabi geçen zaman unutuluyor ne özverili zamanlardı ... Hep o günlerden bu günlere gelirken içimdeki endişe çocuk sahibi olmuş varlığımın yeterli olup olmayacağı ile ilgiliydi. Kedi de olsa çocuk da olsa can. İnsan yeterli sevgi ve şevkati vermemekten değil de ebeveynlik müessesesinin gerekliliklerinde sınıfta kalmaktan korkuyor. Ben korkuyordum. Derken yıllar geçti 2017 ve 2018 yılları geldi ve bana iki küçük kız dünyaya getirme bahşedildi. Bana,ailemize, bize bu iki küçük kız katıldıklarında biz tam olduk. Eksiğimiz tamamlandı, aile olduk.

Aile olduk ve ben aile ile ilgili tüm kavramları tekrar tekrar idrak edip düşünürken kızlar hızla büyümeye başladı. Aylar birbirini kovaladı yıllardan 2019 oldu birinci kızım Maya 2 yaşına girerken ikinci kızım Ada 7 ayı bitirdi.

Annelik nasıldı, nasıl bir anne olurdum, kaç çocuk isterdim, ne zaman çocuk düşünürdüm, ne zaman büyürdüm? Ya kariyer nasıl olacaktı? Çoçuğa kim bakacaktı ? Kedi değil ki çocuk kumunu mamasını eksik etmesen kendi kendine büyümez ki !!! Biri olmalı birileri bu işleri üstlenecek ben buna hazır mıydım? Tüm bu sorulara cevap veremeden anne olmuştum ve hayat başladı...