Bundan 7 sene önce 2016 yılında Tumblr’a onun acısıyla gelmiştim. Bugün 7 sene sonra doğum gününde yine onun acısıyla buradayım ancak bu defa başka.Ölmüş.Ne kadar zor söylemesi, ölmüş.Memleketim Hatay depreminde ailesiyle birlikte enkaz altında ölmüş. Hayatım film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor dedikleri bu olsa gerek.Kulaklarım uğulduyor, kafamın içinde her gün benimle konuşuyor benimle görüyor her yeri düşünebiliyor musunuz benimle yiyor benimle uyuyor benimle yaşıyor.Nasıl anlatılır bu yaşadıklarım bilmiyorum bilemiyorum.Yüzü gözümün önünden silinmiyor.Öyle apansız yanımda beliriyor, işte bakın sanki şu yatağa benimle uzanıyor sanki şu yastığımın eşiğinde oturmuş soluk alıyor ve beni izliyor. Deliriyorum. Aklımı ölesiye kaçırıyorum ve kimse farkına bile varmıyor. İkimizin tek ortak noktası bu kaldı işte değil mi ? Bizi hiçkimse görmüyor benim atan kalbimi ve senin artık atmayanınkini. Aramızdaki bu farkı kıskanıyorum biliyor musun? Artık huzurlu olduğunu biliyorum bak işte nasıl da gülümsüyorsun bana. Oysa benim ne ruhum ne kalbim azabından sıyrılmıyor. Kendimi bildim bileli her gün yalnızca erdiğin huzura varıp buralardan göçmek istediğimi iyi biliyorsun,şimdilerde çok daha fazla anlarsın biliyorum…Gençliğimin ilk aşkı ilk nefes aldıranımdın. Bu hayatta anne babamdan dahi göremediğim sevgiyi bana sen tattırdın.Sanırım bu hayatta beni gerçekten sevdiğine beni bir zamanlar fazlaca inandırdın. Oysa senden sonra sanki beni sevmek dünyada bir sana düşmüş de onu da kendinle birlikte alıp götürmüşsün gibi geliyor bana.Bu hissi sen bıraktın bana. Sevmenin ve sevilmenin verdiği cüreti kalbime bedenime ruhuma sen aşıladın. Şimdiyse hepsini yanında götürdün.Bana ise bu dünyanın keşmekeş kahrı kaldı…Bu hisle başa çıkamıyorum, eğer beni görüyor bunları okuyorsan rüyalarıma gel yalvarırım nolursun olur mu ? Daha fazla dayanamıyorum…

Kendine zarar vermiş bir insana niye diye soruyorsunuz. Zaten birilerine anlatabilseydim, zarar vermezdim kendime..

İncelik göremediğim insanlara aşamayacakları kadar kalın duvarlar örerim. Tek taraflı olan hiç bir hissin oluru yok.

Çiçeklerin bir tabutun üzerinde ne anlamı olabilir ki?

Değer verdiğin ve sonuna kadar önemsediğin şeyleri karşındaki insanın umursamaması. Genel olarak yaşadığım ve hissettiğim an oradan uzaklaşmamı sağlayan boş vermişlik.

keşke bu fotoğrafı bloguma sabitleyebilsem…

Sanırım duygularından emin olmayan insanlar için çaba sarf etmeyi bıraktığımdan beri verdiğim emeğin bir parça da olsa boşa gitmediğini fark ettim. Sanırım hayatı belirsiz olan insanlardan uzak durarak kendime bi’ parça iyilik yapmış oldum. Sanırım kendi kendimi kırdığım anlar için kendime çok özür borçlandım. Kendimden çok özür dilerim her şey için.

Zihnimde birikenlerle artık baş edemiyorum.

Sürekli bir depresyon içinde değilim, sürekli somurtmuyorum. Sadece gerçeklerin farkındayım ve bu beni duygusuz birisi yapıyor.

Ceplerine taş doldurup suların derinliklerine gitmiş Virginia Woolf. İnsan gitmek ister bazen. Herkesten, her şeyden.

Kütüphanede tanışıp başlayan ilişkiler var abi fena kıskanıyorum

Birine kırgınlığını anlattığında, benzer durumu yaşamamışsa eğer, seni bir yere kadar anlayabiliyor. Oysa aynı yerden yara almış insan aynı mı, sadece anlamıyor, hissediyor seni. Biliyorum ben de oradaydım der gibi bakıyor. O bakış insanın sırtını yasladığı en güvenli yer işte.

Benim bu hayattaki en büyük sınavım kendimim ya.

“yoruldum, kendi enkazıma yaslanmaktan usandım”