tahir olmak da ayıp değil, zühre olmak da. hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil, bütün iş tahir'le zühre olabilmekte, yani yürekte. meselâ bir barikatta dövüşerek, meselâ kuzey kutbunu keşfe giderken, meselâ denerken damarlarında bir serumu ölmek ayıp olur mu? tahir olmak da ayıp değil, zühre olmak da. hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil. seversin dünyayı doludizgin ama o bunun farkında değildir. ayrılmak istemezsin dünyadan ama o senden ayrılacak. yani sen elmayı seviyorsun diye, elmanın da seni sevmesi şart mı? yani tahir'i zühre sevmeseydi artık yahut hiç sevmeseydi, tahir ne kaybederdi tahirliğinden? tahir olmak da ayıp değil, zühre olmak da. hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil.

hep seni düşünmek için kimsenin yüzüne bakmadım.

oysa bahardı gelen, ağaçlar çiçek açmıştı. bu en güzeliydi mevsimlerin, sen olsaydın. bahçeler dolup taşacaktı hazdan, her doğan günün ayrı bir değeri olacaktı seninle. bakışlarının değdiği her şey, bambaşka bir anlam kazanacaktı. pırıl pırıl bir güneşin altında kıyılar boyunca uzanacaktı güzelliğin. gitmeseydin.

bir şey var, adını koyamadığım. kırılmaktan öte, parçalanmak gibi. toplamaya çalıştıkça dağılıyor, dağılıyorum. bir şeyler var, halledemiyorum.

h.g.

birbirine yakın düşen yağmur damlaları gibiyiz ama biliyorum, asfaltta patlamadan beynimiz kavuşamayız biz.

necdet bekledi, geçmesini bekledi. güzel şeylerin olmasını bekledi. bekledi de bekledi. yeri geldi beklemeyi bile bekledi de, gelmesi gereken bir türlü gelmedi.

gitmesi gerektiğini o zaman anladı necdet.

adam, kadından uzaktaydı. mesafeyle ilgili teknik bir problem, bir şekilde üstesinden gelinebilecek bir şey. kadın ise adama uzaktı. coğrafi uzaklıkla ilgisi olmayan, metafizik bir problem. kolay kolay üstesinden gelinemeyecek bir şey.

ömrüm, sana karşı boş bulunmakla geçiyor. seni her ziyaretimde, tabancamı emanete bırakıyorum. gözlerin uçaklarla bombalarken bağrımı, kendime affından gayrı sığınak bulamıyorum. beni affetmelisin! bunu yapacağına inanarak başlamalısın işe. biliyorum, yaptığım gaflar boyumu geçti. şimdi elimi her belime attığımda, bana doğrultulan tabancanın aslında benim tabancam olduğunu anlıyorum. elimi her beline attığımda, bir müzik kutusu infilak ediyor gibi başlayan bir şarkı.. yok hayır, seninle dans etmek için değil bütün bu arbede, tüm bu devranın efsunlu çarkı! seni dansa kaldırmam için bir çocuğu hıçkırık tutsa, kâfi! dünyanın bütün bahaneleri bir araya gelse, yaşadıklarımızı berkitemez. birimiz neden bahsettiğimizi unutmalı! neden bahsettiğimizin ne önemi var? hem neden bahsedebiliriz ki biz? bahsettiklerimizin ne kadar ötesine geçebiliriz? mesele şu; biz bir şeyden bahsederken, bir şeyden bahsettiğimizin her daim farkındayız! susup, sadece birbirimize baksak? ve bu sıra gözlerimiz dahi konuşmasa… sanki o vakit, gerçek bir suskunluk koyabiliriz aramıza. başımıza ne geldiyse, hep konuştuklarımızdan! tabi bir de anladıklarımız var. oysa ne varsa, konuşamadıklarımızda. ne varsa, işte o anlamadıklarımız var ya, hepsi onlar! oraya gitmenin bir yolunu bulmalıyız. konuşmadan ve anlamadan, insan neyin farkında olabilir ki? ey senin farkında olmamla başlayan maceram, bana borç ver biraz. ey sırrın bir işe yaramadığı açıklık. ey sen ve ey sen olmayan ve ey sen olmakla olmamak arasında salınan! bütün yazmadıklarım beni bulsun, böylece yazmayabilirim. sana dönünce lunaparkta bir çocuğun ölümünü seyreder gibiyim azizem. ben artık biraz uyumalıyım. biraz kiraz yemeliyim ve ey su içmek, beni boşver! ölmek gibi sevmek… asıl bu eksik aramızda.

elini koyduğun zaman; dizime, omuzuma ya da belime, duruşunu değiştirirdi dünya.

deli gibi uykum var, nermin. bir mengene ile şakaklarımı yeniden sipariş ettim kendime. urlarımı cellâdıma bahşiş bıraktım, zaten nereye uzansam ölüm. içime bir gardiyan kaçmış gibi ben koğuşlarımdan sana daraltılmışım. ipin koptuğu yerden boşanan bir çığlığınsın. iki el sıksan havaya, iki kuş düşer, verir kalbini ama beni bir bahane bulup da… kurbağaları tartmaktan dönen bir yılgınlığınsın. deli gibi uykum var, nermin. gözlerimi tankerler boşaltıyor, gözlerini gözlerimden al. beraber bir şeylere bakalım. elimden hiçbir şey gelmiyor, inan. elimi çabuk tutman lazım. ben ki böbreklerimle hayata bağışlanmışım. anlamak istemediğim bir şey var gülüşünde. istimlak edilmiş gövden, ne kadar da kanlı duruyor sermayenin dişinde. böyle ru be ru, böyle eli belinde müteyakkız, sittin sene geçse anlaşamayız. beraber bir şeylere bakalım, nermin. bakmayalım hiç birbirimize. deli gibi uykum var, nermin. gövdemi söküyor şafak, ipliğim çözüldükçe içimde ağırlaşan bir ittifak. cebimde marx, boynumda dükkan kapatan esnaf. dünya elindeki aynayla açı kuruyor omuzlarımın ortasına. uyumuyorum nermin. kustuğum kükürt, soluduğum azotla akraba. birbirini bulan iki açık pencere gibi cereyan yapıyoruz seninle hayata. artık kabullendim: beni karşılamıyorsun burada! ben senin uyuduğun yerlerde geziyorum. sen benim sürülerimi sürüyorsun bozkırlarına. deli gibi uykum var, nermin. elimden hiçbir şey gelmiyor, inan. ben nasıl uyurum sen uyanmazsan? allah biliyor, hiçbir şeyim yok. sevilecek şeyler ağaçların arasından geçip gidiyor, seni sevmek de öyle orman! yanınca bitiyor her şey, yanınca bitiyor. kalanlarla avunmuyorum nermin. sen yoksun, her nasıl olmayacaksan; bu imtihan, bu debi, o terli atın külündense bu kalp çok sevinirim ya rabbi, beni her yerimden kapatırsan.

deli gibi uykum var, nermin. gözlerimi yumsam mayınlar patlayacak çobanlarımda. kuzular geceye kırık bir kaval gibi dizilecekler. elimden hiçbir şey gelmiyor, inan. dünyasız kaldıkça böyle aklıma seni düşürüyorum. karnıma bir tank giriyor gibi seni düşünüyorum. alnımda harp, kaşlarıma basa basa yürürken çehreme çalınmış hilal. kalbimden küllerle fışkıracak neredeyse. dönüp baksan ölümün elimden olacak. bir terazi bozacak eski bir teraziyi, morga mor çalacak pıhtılaşan kan, terlemeyen bir at patlayacak koşarken, dönüp baksan şeddad’ı indirecek kıyamet! tül, rüzgarla değil artık. güneş bile battı. savrulan balyoz içinden geçiyor buharın tutan el, yarıyor suyu kan zerk aleminde seninle dolanırken kuyumu. kıyıldı nikah, ölsem de durur nişanı. ben bir tek damarımı bilirim, onun da adı şah! deli gibi uykum var, nermin. şuramda sen. gecenin üçünde çevirmeme girmişsin, o dakika telsizime ela gözlü türküler çalmışlar ve devletin dinlenmeden dinleyen dinlileri, dillerimi işkenceye sağmışlar. anlatamıyorum nermin. bu dudak öpemez deyince bana inanmıyorlar. kimin içine değebilmiş bir dudak? mühür verilmiş ateşe ve erimemişse mühür, bülbül ne için ölsün ki güle? o çekiç gözlü, bahçıvan mı sanıyormuş kendini? bizi elindeki çivilerle mi döndürecekmiş çöle? deli gibi uykum var, nermin. elimden hiçbir şey gelmiyor, inan. ben her gün bir emevi asıyorum içimde, azalmıyorlar nermin. omzumda bir gülünç ağrısı, nereye gitsem varır varmaz arıyorum seni kendime. yapacak bir şeyim yok. çok sağanak yağdın zarlarıma, beni içime kadar ıslattın, nermin. zührevi bir felçsin arlarıma, şuramda sen, şuramda… son sürat kan kaybediyorken devrilen bir ambülansın içinde kadar şuramda… açıp gösteremiyorum, nermin. yasal tedbir koymuşlar gözyaşlarıma.

hoşuma gidiyor. herkesten duyduğum şeyleri bile bana söylemesi, hoşuma gidiyor. çünkü küçük kızım gibi, çünkü harikulade yüreği ve o yürekten çıkmış sözleri var. çünkü o ve onun yüreği benim hayata daha sıkı tutunmamı sağlıyor. çünkü o çok güzel ve bu güzellik bana fazla geliyor.

herkese bahsettim seni, ben ölsem onlar unutmaz.

- nedir bu çektiklerimiz?

- alın yazısı.

- kim yazmış bu yazıyı?

- tanrı.

- tanrı nerde?

- gökte.

çektim tabancamı, üç el ateş ettim gökyüzüne. bir yıldız vurulup düştü, kanlar içinde.

bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne. "o olmazsa yaşayamam." demeyeceksin. demeyeceksin işte. yaşarsın çünkü. öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki. çok sevmeyeceksin mesela, o daha az severse kırılırsın ve zaten genellikle o daha az sever seni, senin onu sevdiğinden. çok sevmezsen, çok acımazsın. çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem. hattâ elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin. senin değillermiş gibi davranacaksın. hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın. onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın. çok eşyan olmayacak mesela evinde. paldır küldür yürüyebileceksin. ille de bir şeyleri sahipleneceksen, çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin. gökyüzünü sahipleneceksin. güneşi, ayı, yıldızları... mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak. "o benim." diyeceksin. mutlaka sana ait olmasın istiyorsan bir şeylerin... mesela gökkuşağı senin olacak. ille de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın. mesela turuncuya ya da pembeye. ya da cennete ait olacaksın. çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yaşayacaksın. hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi, hem de hep senin kalacakmış gibi hayat. ilişik yaşayacaksın. ucundan tutarak...

sen şimdi yanımda yepyeni bir türkü gibisin. hiç görmediğim yıldızlar gözlerine doğmuş. bir büyüklük duygusu dağlar gibi yüreğinde. ah, biz mutluluğu böyle aranıp duracak mıyız? yağmur hep böyle yağacak mı hatıralara? eksik olan bir şey var; sana, bana dair. belki bir rüzgâr, belki rüzgârdan da hafif ama kalbimiz yine uzak bir deniz gibi boş, heybetli gurupların belirdiği saatlerde.