'Al twee jaar en nog steeds gelukkig'

- grootste liefde

Zonder te delen waren ontdekkingen nooit ontdekt.

Zo kaars als ik

Als ik een kracht kon uitzoeken dan koos ik voor telekinese, niet voor onzichtbaarheid, of teleportatie. Dan zou ik met mijn kracht de kaars recht in zijn standaard duwen. Alsof de standaard daar ook echt voor bedoeld was. En dan zou de kaars zich op zijn plek voelen binnen een standaard die hem eigenlijk niet past, maar geforceerd kan laten branden.

Soms is het

makkelijker

Als de sneeuwvlokken

Gevormd als tunnel

Waarin wij getrokken

Worden als actiefiguren

De reden zijn tot

Simulatie

Want pijn vanbinnen

Zal dan ook

Nep zijn

en blijven

Ik heb echt weken lopen weken voordat het begon te dagen. Al zit ik maanden in die jaren dan durf ik nog steeds geen hulp te vragen.

Stress is an alarm clock that lets you know you’ve attached to something not true for you.

Byron Katie

Het 'alles is altijd prima en ik accepteer het wel' programma lijkt perfect te zijn geprogrammeerd. Ik lijk zelfs niet anders te kunnen. Alle kinderziektes die je vaak terugziet in programmas vers van de pers waren hier niet eens te vinden. In volle perfectie hield het zichzelf draaiende. Ik had zo'n kinderziekte nooit als iets waardevols ingeschat. Maar met liefde had ik iemand nog een keertje naar het programma laten kijken, want was dit wel wat? Met overtuiging gericht op 'zo wordt het gewild en zo houd ik het goed' sijpelt het leven tussen de vingers door. Als een schoorsteen zonder hout, want warmte gaf genegenheid moed. Anders willen was gerust aan de orde, maar een optie leek dit niet te kunnen worden. Volledig gereset was de enige mogelijkheid, maar daarvoor geeft het programma natuurlijk niemand de tijd.

Missing someone makes it harder to fall asleep at night.

Kies een weekend datum uit, dan plan ik een date activiteit 😉

'ben je niet zeker van ons' ' nou weet ik niet'. Aldus een indirecte stille 'nee'.

Zo hard als iedereen schreeuwt dat je iemand verdient die zeker van je is, zo hard als ik fluister dat dit het ook waard kan zijn.

Het zijn me niet de kinderen, het huis of de vakanties die ik perse wil. Het is de verzekerdheid van jouw aanwezigheid dat al die opzichzelfstaand heden met zich mee brengen.

Dus mocht je nog opzoek zijn naar een spontaan cadeautje...

Wederzijds?

[28-3 22:12] Mam: Best raar denk ik nu?

[28-3 22:12] Ik: Heel raar ja

[28-3 22:12] Ik: Voelt best ongemakkelijk bij haar thuis nu

[28-3 22:13] Ik: Merk je toch dat het aan de persoon ligt en niet aan de plek

“I don’t know where I am. At times I plunge to the bottom of the sea, at times, rise up like the sun.”

Rumi, Hush Don't Say Anything to God (1999)

Empathie tonen en empathie krijgen lijkt soms dezelfde ontwikkeling te hebben gemaakt als de verhouding tussen de verhoging in huizenprijs en loon.

Silliness

'ik hou van jou. Ik hou van jou. Ik hou van jou.' of ik dat minder vaak kon zeggen. Hoe vaker het gebruikt wordt hoe minder waarde het heeft vertelde mijn moeder. Alle waarde was vergeven aan de 'ik hou van jou's van mijn moeder. Zo vaak herhaald in de hoop ze even vaak terug te krijgen.

Nu slik ik ze in en wacht ik totdat ik ze terugkrijg, want ik ben er zo veel kwijt. En soms vergeet ik het inslikken en geef ik ze zelfs zonder dat ik ze heb. Zoals het lenen van mijn eigen spaarrekening, maar dan zonder spaarrekening. En zo gaat alles vaak wel een beetje.

Jij, zo kostbaar als een koe voor Gelukkige Hans, een ja tijdens een gespannen aanzoek, onze vitrage wanneer het recht hangt, een roze tas van een Instagram influencer, een bloedonderzoek bij 100 klachten en een oplader bij 2% halverwege een Google Maps avontuur.

En dan nog een tikkeltje meer.