Kaybetmeye o kadar çok alıştım ki. Gol atamadan maçı bitiricem galiba. Şimdi bu vapur penceresinden denize bakıyorum. Kalorifer bulunduğu ortamla ne kadar tezat dimi? Tezat ama işte bütün hayatı boyunca denize izliyor. İnsanlar bu denizi izlemek için yalılara para veriyorlar. O ise kendine bir köşe kapmış benimle birlikte izliyor. Ben kaybedenim. Kalorifer kadar bile olamadım. Hayat garip. Her gün yeni bir alan açıyor ve sen burada bir kere daha kaybedeceksin diyor. E oluur diyorum. Çünkü ya kazanırsam. Ama allah kahretsin ki yine kaybediyorum. Bir türlü tersine döndüremiyorum. Siktimin talihi dönmüyor. Vapurdayım. Belki de bir kaybedişe daha yol alıyorum. Ama ya kazanırsam?

Kalorifer sıcaklığını yayıyor. Soğuk kalbimi bir türlü ısıtmıyor. Yalnızlık. İhtiyacım olan yalnızlık. Kalbim soğuk. Isınsın istiyorum. Ama yalnızlık tutkum buna engel oluyor. Seviyorum. Ama neyi sevdiğimi bilmiyorum. Yalnızım. Ama yalnız olmak istemiyorum. Aslında neyi sevdiğimi biliyorum galiba. Ama hangisini daha çok sevdiğimi bilmiyorum. Kararsız kalmakta aslında birşeye karar vermek. Ama ben bunda karar kılmak istemiyorum. O zaman niye kararsızım? Aşk mı beni böyle yapıyor? Tanımadığım birine nasıl böyle tutulabiliyorum? Tanışmak için herşeyi denedim. Ama ulaşamadım. Elimden gelen uzaktan sevmek.

Çünkü Aşık

Garip. Sarsıcı. Çaresiz. Umutlu. Düşünceli. Siyah. Beyaz. Parıltılı. Yakın. Uzak. Soğuk. Sıcak. Hastalıkta. Sağlıkta.

Kar devrimi

2017'nin travmatik Türkiye'sinde bütün kötülüklere inat bugün kar yağdı. Hemde hiç yağmadığı kadar çok. Özgürce. Umursamadan. İnsanlar yolları açtılar. O bida kapadı. İnsanlar yolları tuzladılar. O bida yağdı. Çünkü kar diğer doğa olaylarının aksine devrimci bir eylem. Keşke her devrim onun kadar mutluluk verici sonuçlansa.

Amaçsızlık - Amasızlık

Amaçsız, başı belli ama nerede başladığı belli olmayan sonuysa deryaya uzanan boktan hayatımın 2 sene sonraki ilk günü. Daha doğrusu gecesi. Buraya yazmadigim onca vakitte kendime amaç buldum. Uğruna savaştım. Bugun zırhımı tamamen deldirdim. Bundan sonrası canımı acıtıyor. Bundan öncesi de aslında çok acıttı. Ama olsun benim zırhım vardı. Var mıydı? Sahi bana kim zırhım olduğunu söyledi ki? Benim gibilere o zırhı giydirip savaşa sürerler. Çünkü kral olmak hep başkalarının kaderi. Sonuç olarak zırhım varmış. Çünkü ben uğruna kan dökülecek savaşın kanı olmaya adayım. Benim kanım kimin savaşı? Ben galip gelmiyorum. Benim kanımla kim galip geliyor? Galip gelen biri elbet bulunur. Onlar seçilmişler. Galip gelmek için seçilmişler. E hani başlamak başarmanın yarısıydı? Ben inandım başladım. Ama benim yerime başkası başarılı oldu. Kuralına göre oynamak nerde? Hee o sadece kanını ortaya koyanların uyması gereken birşey miydi? Yanlış anlamışım kusura bakmayınız. Zaten bakmıyorsunuz ki. Sesimi duymuyorsunuz kusuruma niye bakacaksınız dimi ama? Zırhtan geçmiyordur belki ses oraya. E ama sesi duyurmak için bu zırhı giymek gerekmiyor muydu? Hani sağlam olucaktık yol meşakkatliydi. Benim yolum mu sadece? E ben uğraştım ama o niye kestirme yoldan gitti? Sen kimsin ki onu ordan götürüyorsun? Neden sen veya? Daha doğrusu neden o? Neden sen onu seçtin? Seni kim seçti? Ben seçici olamıyor muyum? Seçici olan sikici olamaz mı? Doğru diyorsun ben zaten seçilmiş olmak istiyorum. Ama sikilmiş olmak istemiyorum. O kadar zırhımız var zaten. Delikanlılığı bozmaya gerek yok. Neyse işte eylül ayının başlarında ben zırhımı çıkarıp köşeye koymaya karar verdim. Siz kazandınız. Daha doğrusu benim savaşa dahil etmediniz köşede uğraşımın verdim. Siklemediniz. Eyvallah.

Kalypso

Yağmurlu havalarda yapılan yolculukları sever misiniz? Sevenler elime mum diksin. Özellikle denizde yapılan yağmurlu hava yolculukları var ki aklımı allak bullak ediyor. Denizlerin tanrıçası “Kalypso” yu bilir misiniz? Evet evet Malta Adası'nda tek başına yaşayan. Hani “Odysseus” u 7 sene alıkoyup kendisiyle yaşamasına karşılık ölümsüzlük sözü veren. Sonra da serbest bırakan. İşte bazen öyle tutsak etmek istiyorum seni. Ama bunu söyleyemeden vazgeçiyorum. Çünkü tarih zindanlarda çürüyen tutsak aşıklarla dolu. Başka açıdan bakarsak da aşk zaten bir tutsaklık değil mi? Genelde kim kimi tutsak eder bilmiyorum ama bu sefer senin beni tutsak ettiğin kesin. Sadece bundan haberdar değilsin. Bulutlar sırf bu tutsaklığı ilan etmek için durmadan yağıyorlar aylardır. Sende aptal gibi şemsiye açıyorsun.

Başka arzunuz?

Hırs, istek, arzu, daha fazla hırs, daha fazla istek, daha fazla arzu. Olmaz bunlar yetmez. Hep daha fazlası. Zirveye oynamalıyım. Zirve benimle oynamamalı. Zirve tek kişilikte olmamalı. Ama iki kişilik olursa zirve olur mu bilmiyorum. Olmazsa da olduralım. Olur mu?

Ses

Kim olduğumu açıklasam beni yine sever misin? Dur yahu cevaplama kim olduğumu düşünecek kadar bile tanımıyorsun ki beni. Benim seni her saniye düşünmemse kim olduğunu bilmekten çok öte. Tek bilmediğim şu an nasıl olduğun. Bi zahmet onu da bilmiyim be kızım. Saat olmuş gecenin 23.53 ü. Farkında mısın burda ilk defa erkek olduğumu belli ettim. Belki de etrafının farkında olsan benim sevgimin çoktan farkında olurdun. Bazen diyorum bu reddedilme korkularıyla yaşanmaz. Sonra diyorum e yaşanmıyor da zaten. Sen olmadan yaşam ayda bulunan ufak yaşam formları gibi. Senin aklın tabi hâlâ eti formlarda. Hayata hep farklı noktalardan bakıyoruz. Ama hiç karşılıklı olarak bakmıyoruz. Çünkü yaşam çok yönlü. Benim yönümse hep gözlerin. Simsiyah gözlerin var ama sesinin güzelliği her yere yansımış. Önemli olan sana göre iç güzellikse mesela için sadece sesten oluşuyordur. Bana bir ses versen birlikte bir nefes oluşturabilir miydik acaba? Acaba…

Venom

Çok zaman geçmiş. Yazıya başlamak için baya çabaladım. Başlığı bir yere gelmek için böyle yaptım. Ama galiba Yazıya istediğim gibi yön veremeyeceğim. Hayatımda çok büyük değişiklikler olmadı. Ama en azından değişiklikler oldu. Çabalamak için bir sebebim var artık. Ama canlı bir sebep değil. Belki onuda bu yolda elde ederim. Yani yaşamak için canlı bir sebebi. Yaşamak için Spiderman'in vücuduna giren venom gibi. Onun kadar büyük değişim yapmayan, o olmadan da yaşanabilen ama çocukluğumdan beri sempati duyduğum kadar albenili venom. Yazı bok gibi oldu. Tekrar uğrarım hiç olmayan okurlarım.

Milenyumun 15i

Olmak istediklerimi olamıyorum. Yapmak istediklerimi yapamıyorum. En son ne zaman kaynayan çaydanlığın çıkardığı sesi dinleyebildim. Çift kişilik yatağımda ne zaman cama vuran yağmurun sesini dinledim. Aklımda kurduklarımı yaşayanlar var. Acaba onların kurduklarını da benim yaşadığım oluyor mudur? Nasıl olsun salak ben yaşamıyorum ki. Yaşıyormuş gibi davranıyorum. Ama aslında imkan olsa bu yaptıklarımın hiçbirini yapmam. Hayaller hayatlar gibi sosyal medya klişesine girmiş gibi hissettim kendimi. Mesela bende hayatı instagram filtlerindeki gibi görmek istiyorum. Noel fotoğrafları paylaşmak istiyorum. Yılbaşında sevdiğim insanlarla kendi evimde içmek istiyorum. En önemlisi beni terkedip gittiğin o geceyi unutmak istiyorum. Ama hepsinden önce mutlu olmak istiyorum. Yazıya bakılırsa seni pek hoş karşılayamadım 2015!

Tilt

Sıkıntılı cuma karanlığı. Tesisatçının gelip tamir edemediği elektrik tesisatı yüzünden karanlıkta oturulan bir gece gibi. (Suyla ilgilenene mi tesisatçı deniyordu?) Oturuyorum. Ama içime oturan duygular, düşünceler kadar inatçı değil. Ne yapacağımı bilmediğimden oturuyorum. Istediğim hayatı yaşayamadığımdan, kendime uygun birilerini bulamadığımdan oturuyorum. Hep imkansızı istediğim için oturuyorum. Elma hesabı açtırıpta bunalımdan kurtulamadığım için oturuyorum belki de. Pepsi max içip Aysun kayacı ile öpüşemediğim için oturuyorum belki de. Haftaya doğum günüm olduğu halde doğmamış olmak istediğim için hiçbir şey yapmak istemiyorum. Özlem duyduğum hayatı instagramdakiler yaşıyorlar en çok buna tilt oluyorum. Tilt olmak kalıbını cümle içinde kullanmak için yazdım zaten bu yazıyı da. Hadi size iyi partylemeler. İyi içmeler. İyi haftasonları. Hepiniz takılın. O bar senin bu bar benim aleme akın.

Esnaf

Sulu yemek yemeyeli 2 hafta oldu. Buna rağmen hâlâ delicesine pizza istememi hangi kelimelerle açıklayabiliriz? Hayatımdaki tek kadim dostum sabahları içmeden yapamadığım çayım. Oda muhtemelen demleme değil sallamadır. Bunun sebebi de sabahları gittiğim fırındaki dallamadır. Yine nerden baksan saçma sapan sallama bir yazı daha yazıyorum. Bunun tek sebebi de içinde esnaf olmayan önünden geçtiğim esnaf lokantası. Acaba girip çorba mı içsem? Bende de hiç esnaf tipi yok.

Öyle Yada Böyle

Hayat ordan oraya savuruyor. Bu koşuşturmacada kendini tanıyabilen insan başarılı değildir de nedir? Ben kendimi bir türlü tanıyamadım. Kendimi tanıdım daha doğrusu. Sistem yüzünden yeteneklerimi tanıyamadım. Olduğum yer olmam gereken yer değil. Çünkü mutlu değilim. Mutlu olmak için bir şeyde yapmıyorum onun bana gelmesini bekliyorum. Bekliyorum… Ama gelmiyor. Mutluluğum belki sensin. Ama sende farkında değilsin. Senin mutluluğunda belki benim ama bende farkettiremiyorum. Ne yapalım hayata baştan mı başlayalım. Tanrı’m başa sarabiliyor muyduk?

Sebep

Öğlen bile bitmek üzere. Ben hâlâ yatıyorum. Tembellikten değil yapacak işim olmadığından dolayı. Bana bir sebep verin kalkmak için hepinizden daha hızlı davranırım. Ama isteyeceğim bir şey olsun. Oturduğun yerden isteyerek olmaz diyenleriniz var. Duyuyorum. Olmuyor tabi. Elimden başka bir şey gelmiyor ama. Siz olsanız ne yapardınız?

Kırk Sekiz

48 7'yi geçiyor. Saat 8 olmamak için adeta direniyor. Aydınlanmayan hava yalnızlığıma biraz daha katkı yapıyor. Yalnız olmak karanlığı sevdiğimden yaptığım bir tercih değil. Çünkü karanlığı sevmiyorum. Küçükken çok korkardım. Ama karanlıktan değil. Karanlıkta ortaya çıkabilecek yabancılardan. Bazen kendimize bile yabancıyken nasıl oluyorda dışarıda ki yabancılardan korkuyoruz. İnsanın kendine yabancı olması hepsinden korkunç değil mi?