Sahi benim suçum neydi ? Bunları yaşamak her acının tarifsizce olanını yaşamak. Hiç istemezdim böyle olmasını diyenlerin yüzünden oldu bütün bunlar hiçmi duygunuz yoktu? hiç mi düşünmediniz cidden ? Bu kızın duygularını bu kızın acılarını artık yutkunamıyorum ,dayanamıyorum yeter benden gerçekten ne istedin neden yaptın bana bunları artık sana bile kızamıyorum sahi kime kızmam gerekiyor sanırım en çok kendime.

Hiç bir yerde yoksun sahi ne zaman geldin ne zaman gittin ? Geldin mutlu ettin gittin yıktın geçtin. Hiç düşünmeden yanlış kararlarla birbirimizi mahvettik …

Buralarda Huzur bulduğum kadar keşke başka insanların yanında da huzur bulsam… Belki bu kadar çökmezdim bu kadar üzülmezdim cıvıl cıvıl yaşam enerjisi olan ben artık kendimi bile tanımamıyorum dönüşüyor gibiyim ama neye ?

Hangi çiçekten çalıntı bu güzel kokun hangi çiçeğin ömründen çaldın.

Keşke beni üzdüğün kadar birileri seni üzse. Ne çok isterdim biliyormusun yaşadığım , taddığım acınınn aynısını seninde yaşamanı. Asla görmiceğin ve bilmiceğin yerden yazıyorum sana ne yakın ne uzak ne gelebileceğin kadar yakın ne gidebiliceğin kadar uzak umarım gelmezsin mesafeler koyduğum bir aralar evim sandığım o kalbine. Seni özlicem ama giderken seni ve anılarını bırakarak gitmek zorundayım ne sen üzül ne ben üzülim kendine iyi bak senin olmadığın yerde olmadığın şehirde kendimi bulmak ümidiyle hoşçakal.

Genelde insanları kırmak çok kolay iki kelime ile insanların kalplerini tuzla buz edebilirisiniz. Ama hiç birzaman sizi çok seven her zaman yanında olabilicek kızların kalbini kırmayın kırdığınız kadar kırılırsınız mutlu ettiği kadar çok ağlarsınız unutmayın ağlayan her kızın gözyaşları sizden daga değerli bunları süistimal etmeyin.

Deliriyorum tanrım. Bu kadar acıyı kaldıramıyor artık omuzlarım.

Bir zamanlar bir hastalık varmış hayal dünyamın en derin köşesinde. Bir maddenin yoksunluğunda ortaya çıkıyormuş. Bir yere kadar o hastalık o maddeyle tedavi edilebiliyormuş; ama o maddenin yoksunluğuyla oluşan o hastalık bir yerden sonra o maddeyle bile tedavi edilemiyormuş. Sen ve ben gibi. Senin yoksunluğun beni hasta etti ,gelseydin iğleşirdim. Gelmedin , şimdi gelsen bile iğleşmem.

Ya çok yanlış zamanda karşılaştık ya da hiç karşılaşmaması gereken iki insandık. Biz neydik bilmiyordum. Sevgili desem değil aşk desem değil bildiğin rastlantıydık işte ondan öteye gidemedik.

Nasıl berbat ettik her şeyi bazen aklım almıyor. Öfkesi geçince insan herşeyi güzel hatırlıyor.

Beni yeniden yaşamam ,insanların arasına karışmam gerektiği söyleniyor ! Peki ama kırık dal nasıl meyve taşıyabilir? Rüzgarların kopardığı ve tozların sürüklediği yaprak nasıl yeniden yeşerebilir ? Peki bu genç yaşta bunca kader niye ? Ne bileyim ! Böyle yaşamak belkide kaderimde vardı... Yükü taşımadan bezmek ,koşmadan nefes nefese kalmak ...

Sana ömrünü verebilecek birini kaybettin. Sen ,seni kurtarmıyacaksa bile ,seninle yanacak birisini kaybettin. Sen seni kaldıramasa bile,seninle düşücek birini kaybettin. Şunu unutma;ben üzüldüm,geçer! Sen kaybettin. ‘

Bunu istesende unutmazsın...

“Güzel seven bütün insanlar yine yanlış kaplere kanacaklar. “

-rope

İki kalp arasında kısa yol:

Birbirine uzanmış ve zaman zaman

Ancak parmak uçlarıyla değebilen

İki kol’

Beni burdan kurtar gidelim,yolumu kaybettim güzelim.