Aklımda öldürmüş olsam bile kalbim ağlamaya devam ediyor günün sonunda..

Aklımdan çıkmıyor.

Aklım çıkıyor,

O çıkmıyor.

Gerçekti gözleri, gerçek bir oda gibi.. Tutsak etmişti beni içine, yarım santim bile dönemiyordum bu küçücük odanın içinde.

Ben yine şarkı söylerim, sen kapat gözlerini..

Düşünceler getirir miydi bu kadar ölümün kıyısına?..

Şarkı söylemek gözlerim kapalı, tek hissetme yolum sanırım şu hayatı.

Karşıma geçip gözlerime baksan aslında yeterdi, sen canımı acıtmayı seçtin..

Çünkü müziğin sesini kısarsam, kalbimin çığlıklarını duyarım'..

Fazla anlamlı yaşadım hep, her şeye anlam kattım kendimce, küçük anlamlı hayatımda yaşadım, ağır geldi, yük bindirdiler üstüne, çöktü daha sadece küçücük olabilmiş hayatım..

Düşün şimdi soğuk bir kaldırım taşını, karnına yasladığın dizlerini, yüzüne, gözlerine yağan o damlaların hissettirdiği huzurda yanında çalan şarkının hissettirdiği ağır hisleri, beynine iyi gelen alkolün kokusunu, kalbinin atışındaki acılığı düşün..

Çıkan her nota, yazılan her söz zaten bir yangın sonucu oluşmuyor mu? Oluşan her eser, yaşam ve ilham ile pişip, bazen de kül olmuyor mu?..

Ölürüm yerine yaşayamam diyerek bile kandırdınız kendinizi..

Hayatımdaki cevapları herkese yönelttiğiniz sorular aracılığıyla bulmanıza izin vermiyorum.. O yüzden evet aynı hala hayatım ve evet iyiyim ben hala.

Bestelerinize ahenkle dahil olamadım, özür dilerim..

Düşünüyorum ağır geliyor, düşünmüyorum hiçlik gibi geliyor, bazen düşünüyorum anlamsız geliyor..

Ne yapsam yapayım bazı şeyler yerine oturamıyor..

Bedenlerimizi yaşatmak uğruna ruhlarımızı öldürüyoruz biz

Sağır olana kadar dinlemek.. Anlayamazsın. Oksijen değil, melodi solumak istiyorum.