Elini tutasım var, duy duy..

Akşam üzeri rüyamda gördüğüm o küçük kız çocuğunun yanaklarından öpüp saçlarını okşadım. Gülümsedi kocaman bana. "İyi olacağız" dedi.. Konuştu benimle. Minicik elleri ellerimi tuttu. Ben. beş yaşındaki kendimle konuştum. Canlı canlı sesimi duydum. Ona sarıldım. Gerçek gibi. İnanılmazdı..

Ruhumda bir ağrı var. Dinmiyor.. Tam geçti diyorum, başa sarıyor her defasında. Durduğum yerde sayıyorum. Hani yok herhangi bir çıkış yolu, bir çözüm? Ben ciddi anlamda bittim. Kafamın içindeki gürültüde kayboluyorum. Nasıl bir acı bu, hiç geçmiyor?

biraz üzgünüm. özür dilerim saçlarımdan, ellerimden, boynumdan tırnağıma kadar. hepsinden ve her şeyden. halledemiyorum. ama şimdilik. söz, şimdilik.

Lütfen bi' işaret..

Çok saçma ve garip bir alışkanlık edindim. Nasıl ve neden oldu bilmiyorum. Biri görüp de dalga geçecek diye ödüm kopuyor. Off

Bir kez daha anladım ki ben haklı olmak değil, anlaşılmak istiyorum. Ya görsün biri artık yoruldum

Geçenlerde okudum. Bir baba, yenidoğan bebeğini ilk kez kucağına aldığında aralarında duygusal bir bağ oluşurmuş. Zamanla daha güçlü olur, kopamaz hâle gelirmiş. Yarım olan o kalp tamamlanırmış bu sayede ..

Bizim bağımız hiç olmamış baba, nerede koptuk diye düşünürken ben.. Aylarca yanıma bile yaklaşmaya tenezzül etmemiş, İstememiş olman, annemin bunu normal karşılayıp gülerek anlatıyor olması en acı tarafı.

Yarım başlamışım bu hayata.. Parçalara ayrılımışım zamanla.. Etrafa saçılmış her bir parça farklı yerlerde. Arıyorum fakat bulamıyorum..

Ben kendimi bulamıyorum. ne acı.

Asıcam kendimi az kaldı

Babama benzemek, bu hayatta isteyeceğim en son şey bile değil. Her şeyimi veririm sırf bunun için. Olmaktan kaçtığım şeye dönüşmek istemiyorum.

-ölmüş abi.

-sen de yaşamıyorsun zaten.

-abi o ölmüş.

-sen yaşamıyorsun.

-sıkayım şu kafama desem kurşun patlamaz. urgan bulsam boynumdan geçmez. ilaç içsem mideme varmadan geri çıkar. bak abi. sana diyorum o ölmüş. sen bana yaşamıyorsun diyorsun. ya abi, sikeyim yaşamını. o öldü. ben şimdi iki metre toprağın altına girip onu arasam yine bulamam.

-küllüğü ver.

-tamam.

Yorgunum. Ama bu yorgunluğu anlatabilecek herhangi bir kelime veya cümle yok. Hissediyorum. İçimde bir şeyler oluyor ve bu beni boşluğa sürüklüyor. Kocaman bir boşluk. Ucu bucağı olmayan ıssız, soğuk ve sessiz. Tükeniyorum. Ama bunu da ifade edebilecek herhangi bir cümlem yok. Ben. Bittiğimi. Hissediyorum.

Dün öldü, bugün acı çekiyor...Yarın ise tekrar yaralanacak yarasının üstünde yeni bir yara açılacak. Yara yaraya kanayacak ve sonraki yarınlarda tekrar ölecek.

Her gece ölüp sabaha tekrar gözlerini açacak. O yaralar derinleştikçe ölüme biraz daha yaklaşacak. Yavaş ve sakince.

"Değiştin. Çakmak tutmayı bilmeyen bu ellerin, sigara yakıyor artık. Geleceğini düşlerdin. Bugünü bile zor yaşıyorsun. İlk sayfasından son sayfasına kadar, tek solukta okuduğun kitapların vardı. Şimdi yarısında soluksuz kalıyorsun. Tekrar tekrar dinlediğin şarkıları, şimdi duymaktan korkuyorsun. Çocukluğundan kalan bir battaniyeye sarılırdın geceleri. Şimdi sarılma düşüncesi bile ürpertiyor. Uyumak için tek bir sesi duyman yeterdi. Şimdi gün ağarırken göz kapakların acıyor."

Birilerinde kendime ait bir şeyler görmek iyi hissettiriyor