Zeigarnik

Bugün bir şey öğrendim. Zeigarnik etkisi. Tamamlanmamış veya bölünmüş/yarıda kalmışların, tamamlananlara göre daha kolay hatırlanması durumu. Bir aşkın yarım kalması da buna örnek olabilirmiş. Durup dururken hatırlamak da yarım kaldığı içinmiş. Doğruluğu tartışılır ama kabul etmeliyim ki arada bir aklıma geliyorsun. Çok ilginç ama kötü hiç bir şey hatırlamıyorum hatta burda yazdığım şeylere göz attım biraz önce ve kendime şaşırdım. İnsan unutuyor. Yaşadığı şeyleri değil de hissettiklerini. Ama böyle bir yarım kalmışlığı da hiç gitmiyor.

Bu sayfa bana, senden çok kendimi hatırlatıyor. Kırılgan, hassas, özgüveni yerle bir birine dönüşmüştüm. Ama iyi ki de olmuş. Şuanki halimi o zamanlara borçluyum. O kadar güçlü hissediyorum ki sıfırdan dünyaları yaratırım gibi geliyor.

Gece uzun ama uykum var

Mesajları hiç silmedim. Başlarda kıyamadım, sonra açıp arada sırada okumaya ve o günleri kafamda canlandırmaya çalışarak vakit geçirdim. Uzun bir süre böyleydi. Her bir kelimede tekrar tekrar o anlara dönmek hem çok üzdü hem de mutluluktan havalara uçtuğum anları hatırlattı. Sonra yavaş yavaş azalmaya başladı mesajlar ile olan gece buluşmalarımız. Gözlerimi kapayıp unutmak istemediğim anları adeta çift dikiş yazdım beynime. Uç noktalarda yaşadığım tüm duyguları. Bir süre de böyle her gece gözlerimi kapayıp bu süreci devam ettirdim. Hatta kafamda senaryolar kurup şöyle olsaydı nasıl olurdu şeklinde yeniden yazdım. Ufacık bir şey değiştirip tekrar tekrar oynattım beynimde. Bir süre sonra yazacağım hikaye de kalmadı. Kafamda kurabildiğim tüm olasılıkları tükettim. Bir gece anladım ki artık seni en derine gömme vakti gelmiş. Uzunca bir zamandır fotograflarına bakmadığımı, mesajları açıp okumadığımı, hayal kurmadığımı ve artık eskisinden çok daha az üzüldüğümü fark ettiğimdeydi bu vaktin geldiğini anladığım an. Derin bir nefes aldım. Sanırım kurtuluyorum dedim. Gözlerimi kapattığımda burnumun dibinde biten silüetin artık yoktu. Yüz hatlarını unutmuştum. Tabiki de hatırlıyordum ama silik bir şekilde. 144p youtube videosu gibi. Şimdi buraya yazıyor olmam da aslında bir kaç anının beni buraya getirmesinden. Ne kadar derine gömsek de bir çatlak oluyor demek ki :)

Kendim için o an bir dönüm noktası oldu. Hayatımın iplerini tekrardan alma vaktim gelmişti. Her geçen gün daha neşeli, daha mutlu, huzurlu, cıvıl cıvıl oldum. Üzüntüden verdiğim kiloları tekrar aldım. Spora yazıldım, hem de hür irademle. Biri istedi diye değil ben istediğim için. O kadar keyif aldım ki. İsteyerek bir şey yapmanın hazzını yaşadım. Zumbaya gittim, pilatese gittim, cross fit yaptım. Sabah 8de uyanıp gün ışığı yüzüme vurmadan sahilde koşuya çıktım. Ve inanmazsın her gün 4 km koşup öyle geliyordum eve. Tabi tüm bunlar olurken bir iş bulmam gerektiği düşüncesi daha da ağır basmaya başladı. Şükürler olsun ki yine burnumun dikine gidip kendi istediğim şey olana kadar kimseyi dinlemedim. Bir iş bul devamı gelir, alan değiştirirsin, yükselirsin, bir yerden başlamak lazım hiç kimse işini severek yapmıyor ki diyenlere iyi ki aldırmamışım. Sen de böyle demiştin. İyi ki seni de dinlememişim. Çok ama çok sevdiğim, istediğim bir alanda çalışıyorum. Ve yine kendi düşüncelerime haksızlık etmemem, sıkı sıkıya bağlı kalmam gerektiğinin örneğini görmüş oldum. İnsan düşününce hayret ediyor. Ben nasıl o hallere girmişim, nasıl dayanmışım diyor. Nasıl gururunu hiçe sayıp onca şeyi sana yaşatmalarına izin verdin diyor. Ama sonra aynaya baktığımda tekrar kendini seven, vücudunu seven, kişiliğiyle gurur duyan, mutluluğu çok ama çok hak etmiş birisini görmek kadar iyi bir şey yok diyor insan. Ego yok, toksit ilişkiler yok, kendini ezdiren kalbini paramparça etmelerine müsade eden yok. Ama en güzeli de ne biliyor musun? Tekrar kendine güvenen bir Duygu var. Ve o Duygu'yu ben çooook seviyorum.

Canım kendim.

21.03.22

Kül olur kalbindeki zamanla

8.3.22

İnsan bir var bir yok.

Pişmanlıklar var, anılar var, keşke dediklerimiz var.

Ama bunlar bizi insan yapıyor.

Belki 2 yıl olmuştur sesini duymayalı. Belki de daha fazla.

Sebebi hoş olmasa da sesini duymak güzeldi.

04.01.22

Yanıyor yanıyor içerde kanıyor kalbim :)

Gitme kal

ya da beni de yanına al da

kalmayayım

bir başıma

Ne senle ne sensiz oldu, çıktığım yol yanlıştı ama o yola seninle çıkmam daha da yanlıştı. Kaç ay, yıl oldu yine de ufacık bir şey hatırlatıyor seni. Çok üzülüyorum. Hayatımda beni bu kadar etkileyen bir olay olmamış sanırım. Gözlerim öyşe doluyor kü ben de anlamıyorum neden. Atlattım ya aklıma bile gelmiyor derken birlikte dinlediğimiz bir şarkı çalıyor, giysilerimi düzenlerken senin aldıgın tişört cıkıyor. Tüm anıları sana verip kurtuldum sanmıştım ama aklıma kazınan anıları ne yapacağız hiç bilmiyorum. 2 yıldır bucaya gitmiyorum,demirköprüden babamla her geçişimizde bir ölüyü anar gibi anıyorum seni içimde. Sessizleşiyorum. Yasını tutuyorum hala.

Her bir parçamı dağıtmışım farklı sokaklara. Yarım kalmış hikayelerim. Ama her birinden bir parça almışım kalbime. Biri bir dizi izlerken çıkar digeri gülerken hatırlatır kendini. Birini tamamlamaya çalışırken bile eksik kalanlar acıtır kalbimi. Hep bir arayış içinde, yeniden bulmak için seni. Hayatlara dokunur izlerim yarattıkları hisleri. Bulur muyum sence o parçalanmış halimi? Yoksa başka bir parça bırakır gider miyim? Mavi gözlü bir dev çıkageldiyse, kim bilir bulur muyum kaybettiğim o hisleri, yoksa yine ben mi yaratırım kendi sonumu getireni.

Yıkım getiren bir tane midir? Yoksa getirmemesi gereken midir gelen? Bu sefer tahmin yok yaşanacaklar var

15.05.21 1:28

Ölüm de vardır yaşadığımız her şeyde. Bir bardak çatlarsa durduğu yerde, Bir aşk ansızın biterse, Ayna kırılırsa yüzünle birlikte, Zamanıdır konuşmanın ölümden. Bir çiçek olağanüstü güzellikte Açıvermişse bir sabah, Bir topal aksamadan yürümüşse, Hadi gel ölümden konuşalım; Yüzünü al basmış hasetçiden Ve onun elindeki kuru değnek bile Filizlenir sevgimizden.

Aklıma bir soru geldi, düşündüm.

Hani ben senin en güzel düşündüm?

Aklımda bir soru vardı, utandım.

Hani ben senin kalbini tutandım?

Değiştin sen. Sen artık o eski sen değilsin.

Değiştik biz. Biz artık o eski biz değiliz.

Bugün 19 Mart. Aslında 18 Martın gecesi henüz uyuyamadım ve saat 02:38. Doğum günümde yazmış. Yaşattığı mutsuzluklar için affetmemi istemiş. O gün yazdıklarını şöyle bir okudum ama işlememişti içime. Onu kurtarmamı beklemiş. Diyemedim ki seni kendinden nasıl kurtarabilirdim ki diye. Vicdansızlığını nasıl söküp alsaydım senden ? Affetmedim seni Berk. Ne affetmeyi istedim ne de bana yaşattıklarını unutmayı. Hayat dersi niteliğindeydi çünkü. Ama ara ara mesajlara girip sen bana inan diye ne kadar uğraştığımı görüyorum. O kadar çok istemişim ki seni nasıl berbat bir haldeymişim ki ve öylesine teslim etmişim ki kendimi sana, hala hatırladıkça seni içim titriyor. Sana ait tek bir şey kalmadı elimde. Hepsini o albüme koyup vermiştim. Ama bilemedim en büyük hatıran en içime işlemiş. Sevemiyorum kimseyi sen gibi. Gözlerin parlıyor bana bakarken demiyor kimse. İçim titremiyor, uğraşmıyorum, savaşmıyorum. Olmuyor mu tamam olmasın. İstemiyor mu tamam. Hayattaki inatçılığım bitti Resmen bitti. Olmayacak gibi mi tmm olmasın. Başka bir şey olur. Başkası gelir. Başka iş bulurum. 2014 de yarım kalan o hikaye keşke o şekilde yarım kalsaydı. Böyle gecelerde canım çok yanıyor ve evet sen af dileme benden, günaydın yazıp da eski günlere çekme beni. O kadar özlüyorum ki bazen. Keşke hiç olmasaydın

Yağmur

Sevilmek ne çok yakışır sana Adının yanında ne güzel durur adım Al cennetine kabul et sen beni Seni çok seviyorum güzel kadın

Ne güzel yazmış yazan, sevilmeyi ve sevmeyi basit bir şey gibi görenlere inat. Bazen aklıma geliyor. Keşke şöyle olsaydı ben şöyle yapsaydım, o böyle yapsaydılr ile kapanıyor kendi kendime açtığım muhabbetim. 

Aşkı aşk yapanın karşıdaki insan olmadığını onun tamamen bir metafor oldugunu düşünüyorum bu sıra. Derlerdi ki aşk onu sevmeyi sevmek. Aşkın tanımını yapabileceğimi hiç düşünmezdim ama o duygudan uzak kalınca insan hatırlıyor. Neydi ki derdimiz değil mi? Şu üç günlük dünyada mutlu olmak varken neden kavuşulmayacağın ardından koşar insan. 

Her zamanki istifçiliğimi hatırlayıp dün bana yazdığı eski şeyleri okudum. Sadece ben bağırıyorum sanarken aslında onun uzun süredir bağırdığını gördüm. Hatta bariz bir şekilde bizden olmaz demiş cümle de aynen bu şekilde. Ben niye anlamak istemediysem. Çok ilginç insan kör oluyor derler ya kör olmuşum.

Sonra uyumadan düşündüm bana bıraktığı ne vardı? Neyi taşıyordum hala üzerimde ondan kalan. Güldüm çünkü artık -de,-da eklerini ayrı yazabiliyorum. Sanırım ondan bana kalan en iyi şey bu. Bir de içimde bir boşluk bıraktı. Ama aşkın,sevginin,onsuzlugun boşluğu değil. Sadakatsizliğin, aldatmanın, vicdansızlığın boşluğu. Eskiden kolayca güvendiğim etrafımdakilerine artık güvenememe problemini bıraktı. Çünkü dibimdeki benim için ölen adamın yaptıklarından sonra herkes her şeyi yapabilir bana. Bunu aşar mıyım ve aşmak istiyor muyum hiç bir fikrim yok aslında. 

Buraya ara sıra girip kendimi nasıl iyileştirdiğimi görüyorum ve bu beni mutlu ediyor. Sayfayı kapatmayı düşünüyordum ama burdaki tüm anılar beni ben yapanlar geriye dönüp baktığımdaki yaşantım. O yüzden canım capital seni silmiyorum. Hatta belki burayı öyle severim ki yüzümde gülümsemeyle bakabileceğim günler de gelir belki.

Kim bilir

Belkiiiii de belllkiiiiğğğ

05.02.2021

00:30

♫ ♫ Kısacık bir aşk bu yaşadığımız, tatlı bir oyundu oynadığımız. ♫ ♫

https://soundcloud.com/m-zik/sinem-yagmur

I am here bitches 😄✌🏻

Sahil yürüyüşlerime tekrar başlayınca, bir an geçen sene bu zamanlar ne çok şey yaşamışım diye düşündüm. Burası aklıma geldi. Vay be baya olmuş. Neler hissedip neler yaşamışım. Aptallıklarım,çocukluğum,neşem,üzüntüm hepsi beni büyütmüş de haberim yok. Geri dönüp siler miydim geçmişi. Hayır. Çünkü bana yaşatılan her ne varsa şuan bu kadar özgüvenli,güçlü,mutlu,hayatta istedigi her şeyi elde edecek biri yapanlar tüm o yaşanmışlıklar. Kocaman 1 yılda ne çok değişmişim. Acizliği yaşayarak güçlü olmayı,üzüntüyü yaşayarak mutlu olmayı ve en önemlisi kendime vermem gereken değeri vermediğim o değeri verdiğimde ne de güzel olduğumu unutmak üzereymişim ! Hayatta karşıma çıkan her insanın bir tecrübe oldugu da aşikar. Şu hayattan tek beklentim arkadaş,eş,dost ne olursa olsun vicdan sahibi olanını karşıma çıkarması. Çünkü gerisini BEN HALLEDERİM 😄 Çünkü Duygu Ceren olmak bunu gerektirir. Pardon önceden birileri kendini EZİK hissetmesin diye üzerine durmadığım bir şeyi de eklemem lazım. MÜHENDİS DUYGU CEREN 😂 ve evet hayatıma girebilecek mükemmel ötesi insanlar var hem kişiliği hem kariyeri mükemmel. İyi ki bir kaç ayımı mahvedip beni kendinden kurtarmışsın 😂 Allah razı olsun. Ay hava pek güzel be bir resimle güzelleştireyim postumu

06.06.20

Hiç kimse yokken o vardı. Çocukluğum. İlk msn titreşimlerim. 2009 yılı. Bundan tam 10 yıl önce. Gözlerimi açtığım adam gelmiş şehrime. Tam 10 yıl sonra. Daha güçlü,daha hırslı,kendinden emin.ayaklarının üzerinde duran. Kalbi temiz,ruhu kirlenmemiş. En önemlisi VİCDAN sahibi adam. Hoşgeldin Hoşgeldin çocukluğum

Hoşçakal,

Her zaman burda olduğunu biliyordum. Blog maili  dygcrn93@gmail şifre duyguberk14

Ne işe yarar bilmem ama burası benden çok sana aitti.

Son 

10:00 29.09.2019

Çok ama çok kötü bir rüya gördüm o kadar kötü ki kendime bile anlatamayacagım kadar kötü. Uyandıgımda nefes alamıyordum. Gerçekten psikolojim yerlerde ama tabiki hiçbir şey olmamış gibi davranmak zorundayım yine Duygularımı içime atmak zorunda bırakan kim varsa yok olsunlar istiyorum. Yorgunum ayaga kalkamıyorum Biri beni şöyle dağın tepesine çıkarsa bağırsam bağırsam ağlaya ağlaya sesim kalmayana kadar anca öyle rahatlıcam sanırım. Yaşama sevincim söndü yemin ederim söndü

İçimde bir anda oluşan kötü bir his var. Gerçekten neden olduğunu bilmiyorum ama umarım bu sefer geçen seferki gibi olmaz. Kötü şeyler yaşamaktan bıktım cidden bıktım. Bazen yalnızlıgın o kadar da kötü olmayacağını düşünüyorum artık. Gerçekten seven kadın sevdigi adam için kendini değiştirir. Değiştiriyorum. Fakat gerçekten seven adam da sevdigi kadın için kendini değiştirmeli sanırım. Ama gerçekten sevmedigini artık algılabiliyorum çünkü bir gram değişim yok. Sanırım gerçekten seven biri yok karşımda zaten olsaydı süreçler beni yormazdı. Neyse İyi misin sorusunun cevabı hayır değilim Ve sanırım artık iyi olmayı bile istemeyecek durumdayım. Eskiden ses tonumdan bile bir şeyler oldugunu sezebilen biri artık kendi hayatına odaklanmıs ve tamamen ilişki yaşayıp yaşamadıgımız hakkında bile bir fikri olmayan biri haline gelmis halde. Umrunda bile değil. Sanırım insanlar sevdikleri halde neden bırakabiliyorlar karşısındakini anlamaya basladım. Şaşırıyordum seve seve nasıl bırakırlar diye. Bu raddeye gelinceymis demek. Cok garip ama dün uzun zaman sonra bir şeyler paylaştıgımızı hissetmiştim. Mesajlaşmıyoruz çoğunlukla bu sefer biraz uzunca yazıstık. İyi hissettirdi. Kötü şeylerden bahsetmek bile onunla konustugum için iyi hissettirdi. Neyse Sona geliyoruz gibi be günlük. Elimden tutan yok ben artık bir ilişkinin içinde yalnız hissetmek istemiyorum. Sanırım en iyisi daha fazla zorlamamak. Değişmedi değişmeyecek belki ben de değişim anlamında beklentisini karşılayamayacagım. Olsun yine de güzeldi onunla tekrar karşılaşmak bu hayatta. Belki duyar sesimi demiştim olmadı. Canı sağolsun. Belki de bensiz daha mutlu olacak koca bir yüküm ben sırtındaki. Attıgında bitecek herşey. Ve ben ona yardım edicem o yükü atması için,onun bana etmedigi yardımın cok daha fazlasıyla... Gözyaşlarımdan öpen bir adam yaratılmıstı Ellerimi avuclarımı öpen Her an böyle sevilir mi be adam nerden geldin kondun kalbime dedirten Ama artık yoksun. Yaşatacağım seni tek basıma anılarımda Bugün mü gömüyoruz seni sevgilim? Yoksa kendin mi karar vermek istersin gömülecegin yere kalbimdeki Sen söyle 02:15 uyuyamadıgım bir gün daha

Cok ama cok garip şeyler oluyor. Gerçekten cok garip.

Bugün ben hiç iyi değilim. :(

Gözümün önünde yavas yavas bitiyoruz. Yalana gerek yok, ona hak vermeye başladım. Bizden olmaz, olmayacak demişti. Beni dinlemiyor bile artık. Tek derdi kendi kabul gördüğü şeyleri kabullendirmek. Sanki hayatta bir şeyleri düzgün yapan tek insan o. Tek doğruları bilen herşeyin en iyisini yapan. Evet son 8-9 aydır kendim gibi davranmıyorum bir ortamım yok, gönüllü bir iş yapmıyorum. Ama benim hayatımda bu hep vardı ki. 11 yasında yaptıgı şeyleri anlatıyor takım ruhunu almaktan bahsediyor. Peki beni bir kez dinledin mi mesela biliyor musun ben ne yapıyordum 10-11 yasında? Ben ne yaptım üniversite hayatım boyunca. Beni bomboş biri görmesinin sebebi ne anlamıyorum. Benim hayatımı değiştiren nokta olarak gördüğüm bir şey ile dalga geçmesi gerçekten kırıcı ama tabi duygu için önemli bir şeyin onun için saçma olması kadar olağan ne olabilir ki değil mi. Dinlemiyor ki anlatıyım beni büyüttüğüne geliştirdigine inandıgım şeyleri. Derin uzayı bilmiyor mesela. Atcomu bilmiyor. Deydosu bilmiyor. Takım ruhuymuş takım calısmasıymıs. Benim okudugum bölüm bile başlı başına takım calısmasından ibaretken ben bunları zaten olması gereken bir şey olarak görürken adam gelmiş bana müdürcüsün diyor. Tamam sen en doğrusunu bilirsin sen haklısın herşeyin en iyisini sen bilirsin. İletişim sıfır. Yazmıstım ya buraya hiçbir şey anlatasım gelmiyor artık diye. Dün yine bir örnegini yaşadık neden çünkü benim yaptıgım şeyler her zaman yanlıs olanlar. Berkeyle kavga etsek, babamla tartışsam, sevdigim işi iş olarak görmemek adına istedigim işi yapmak için baska işe girmeyi reddettiğimde, herhangi bir konuda fikir mi beyan edicem aman yanlıştır neden çünkü Berk için doğrusu farklı. Gerçekten muhalefet diye adımı çıkardı kendince ama insan bir aynaya bakmalı. Ama demek ki böyle böyle soğutuyor yukardaki beni. Ben daha fazla üzülmiyim diye. Üzüle üzüle ağlaya ağlaya geçirdiğim dün geceyi bu sekilde kapatıyor. Kendi kendime sordum dün ne düşünüyordun ki? Hayatın boyunca yanında olabileceğini mi? Nasıl düşündün ah kalbim. Kapıldın gözlerine sıcaklıgına ne gurur kaldı ne doğruların ne değerlerin. Sen kişiliğinden vazgeçtin bu adam için. Karşılığı ne. Karşılığı ne ya karşılığı ne ne. Daha şunu bile diyemiyoruz biz, ben seni hayattaki yol arkadaşım olarak görüyorum. Yok biz resmen boşluğuna öylesine acabasına ilişki yaşıyoruz. Sıfır güven, kendini geri çekmiş aşk, şöyle böyle bir sevgi, milyonlarca darbe almış iki kalp. Başka ne var? Ya ne isterdim biliyor musun? Şuraya yazdıklarımı çıkıp karşına söyleyebilmeyi. Ama ne duygularıma inandın ne içimi bir gram rahatlattın. Bir ilişkinin içinde yalnızlıgı hissettirdin bana. Tek basına savas vermek zorunda kalan, tek basına o gözünü alamadıgın kadınlara bakışlarını kaldırmak zorunda kalan, ben sana sadık degilim gözüm dışarda bile diyebilen bir adamla birlikte olan biriyim ben. Ben kimim artık onu da çözemiyorum. Ben bu değerlerimi ne zaman yıktım ne zaman bu kadar yara almama izin verdim. Bir kere ya bir kere gelsin yanıma alsın beni karşısına duygularını açıklasın isterdim. Ne düşünüyor ne yapmak istiyor. Niye devam ediyoruz ki biz? Kanseri söküp atabilir misin? Kemoterapi alıyoruz da benim mi haberim yok. Biz mayoz bölünen yaraların üzerini kapatıyoruz baska bir şey yapmıyoruz. Herşeyi çözerim savasırım basarırım koştururum mücadele veririm. Açtığım yaraları da kapatırım önceden yaptıgım gibi onun açtıklarını da kapatırım derdim. Ama öyle bir şey yok artık. Ben yalnız basıma bir bok beceremedigimi anladım. Ne kendime iyi geliyorum ne ona. O da yardım etmiyor zaten salmış ne olursa olsun nasılsa baska bi kız gelir baskası gider. Önemli mi kim oldugu elbet bulur sevecegi birini. İşte bunu bile diyebilmek nasıl acı veriyor. İnsan sevdigi hakkında gözü dısarda beni artık sevmiyor baskalarına da bakar sever diyebilir mi? Dedirtiyorlarmış işte. Artık ben de senin gibi oluyorum sevdiğim. İçimden akıp gidiyorsun. Her gece ağlayarak akıtıyorum seni. Sanırım pes etmek üzereyim. İlk defa bunu hissediyorum. Pes ediyorum duy beni. Duy bir kere de sen bir şey yap. Ya da yapma zaten ne zaman yaptın ki 08:38