fionainfrankrijk - Tumblr blog

fionainfrankrijk · 8 months

Text

Good girls

Onze labrador meiden zijn ‘Good Girls’ met hoofdletters. Het is nog steeds een cadeautje om iedere dag mijn leven met hen te delen.

Zelfs de kleinste meid Pommetje-horle-piep, is een echte Good Girl aan het worden. Ze komt als een kanon aangesjeesd als ze buiten geroepen wordt en doordat ze zo’n aanhankelijk blij ei is vergeef je haar puberstreken. Als je met je 9 maanden je eigen ijsbeer knuffel onthoofd of op de bank springt als we er niet zijn dan valt het mee toch?!

Inmiddels zijn we terug in Nederland en is de zomer voor ons in Frankrijk voorbij. In Frankrijk zijn ze Good Girls want daar zijn het de enige honden in ons dorp die niet blaffen, op de lange autorit op weg naar Nederland zijn het Good Girls want ze geven geen kik, en terug in ons piepkleine huisje ook want daar pakken ze de draad van hun leven probleemloos op. Alles is best en alles is goed wat hen betreft.

In Frankrijk hebben ze geleerd om tijdens de wandeling met de neus op de grond overheerlijke hertenkeutels of zwijnendrollen te vinden en de lekkernij op te eten. Ja, het zijn heuse stofzuigers! In Nederland zouden ze dit missen. Nederland is een schoon land en wild en de sporen ervan vind je niet in de Randstad. Althans, dat was mijn gedachte.

In de week van aankomst was het in Nederland erg warm. Daarom wilde ik m’n Good Girls tracteren op een uitje naar het hondenstrandje in Scheveningen. Samen met ome Frutsel de Norfolk terriër van dochterlief trokken we er op uit. Even later keek ik met lede ogen hoe Biba op het volgeladen strandje een groot stuk plastic met inhoud naar binnen werkte. Hap slik weg! Haar getrainde neus had deze tractatie heel snel in het zand weten te vinden. Wat een knappie he?!

Maar dit was foute boel. Niet lang hierna zat ik met Biba bij de spoedeisende hulp van de Dierenarts. Het stuk plastic moest eruit gebraakt worden en ze had hiervoor een prikje gekregen om de braakneiging op te wekken. Wat was ze misselijk en wat was ik opgelucht toen de boosdoener, een enorme plastic bal, eruit kwam. Haar darmen hadden het niet gered, nee Biba had dit voorval zeker niet overleefd. Ik was dankbaar dat ik het had gezien ondanks het feit dat ik het niet verwacht had op het ‘schone’ Nederlandse strand!

Maar onze grote Good Girl was de volgende ochtend weer volledig zichzelf en gelukkig hebben we op 14 september haar 3e verjaardag kunnen vieren. Een dag ervoor hebben we in Maastricht haar halfzusje Nova gezien en hebben 4 Good Girls heerlijk samen kunnen ravotten, wat werkelijk een genot was om te zien!

Je leven delen met 2 van die kanjers betekent voor mij Geluk. Bij het slechte familie nieuws van laatst hielpen ze me er doorheen en lieten ze me weer lachen. Ik zou niet zonder mijn Good Girls willen zijn!

0 notes

fionainfrankrijk · 8 months

Text

Een weekendje weg

Als je een weekend weg wil, waar ga je dan naar toe? Juist! Naar je Franse huis! En zo geschiedde het. We waren net een week thuis of we pakten een vliegtuig terug naar het zuiden. Zo gepiept! Sommigen verklaren ons voor gek, maar we doen het gewoon, omdat het kan.

Britse dorpsgenoten hielden een barbecue en zoonlief zijn vakantie was er begonnen. Uiteindelijk ging de bbq niet door maar dat vonden we niet erg. Het was een erg heet september weekend dus het zwembad was een godsgeschenk. Een koele duik nemen onder een strak blauwe hemel met alleen het geluid van de vogeltjes om je heen is toch wel zo een geluksmoment!

Al die jaren zwom ik in andere oorden in andere zwembaden en nu trek ik m’n baantjes in m’n eigen zwembad! Ik ben trots op ons eigen blauwe watertje en het is ook zo fijn als je het genot kunt delen. Zoonlief en vriendin hebben er flink profijt van gemaakt en het zij ze gegund.

We bezochten op zondag de lokale markt waar ik altijd erg van geniet. Ik vind het heerlijk om alle kraampjes af te struinen en het aangeboden lokale waar te bewonderen. Manlief kijkt uit naar z’n hapje oesters met een glaasje witte wijn bij het lokale oester boertje. Daarna doen we een kopje koffie en is het mensen kijken geblazen. Je pikt de Nederlanders en Britten er zo uit! En die waren er nog genoeg!

S avonds genoten we van de overheerlijke culinaire maaltijd van zoonlief waarna we een uitdagend nieuw spel speelden die we met een punt overheerlijke tiramisu van vriendin verorberden. Het verwen weekend is voorbij gevlogen.

Ps: de 1e foto is van de fazant geschoten door onze Franse buurman op de 1e dag van het jachtseizoen. Een beauty!

0 notes

fionainfrankrijk · 8 months

Text

Zomer 2023 part 3

0 notes

fionainfrankrijk · 8 months

Text

Zomer 2023 part 2

0 notes

fionainfrankrijk · 8 months

Text

Zomer 2023 part 1

0 notes

fionainfrankrijk · 8 months

Text

Ik ben voor het eerst van april tot september in Frankrijk geweest. Het persoonlijke experiment was of ik het langere tijd in m’n eentje zou redden in la douce France.

Ik ben 2x een weekje terug naar Nederland gegaan vanwege de verjaardag van dochterlief en het North Sea Jazz festival in Rotterdam, waar we o.a. Seal en Lizzo gezien hebben. Dat was geweldig maar lijkt alweer een eeuwigheid geleden.

De zomer was lang en heet in Frankrijk. In het begin was het wennen om alleen te zijn en dan is ons huis best groot. Ik ging heen met plannen om te schilderen en te schrijven.

Gek genoeg is daar niets van terecht gekomen. Ik besloot de plannen uit te stellen tot in het najaar in Nederland, overigens zonder schuld gevoel!

Ik was immers druk met m’n Franse huis en haard en de dagen vlogen voorbij. Project tuin was gestart, de honden moesten uit, de boodschappen moesten worden gedaan (dat duurt best lang in Frankrijk), de was en ook het schoonmaken, nadat ik mijn fijne werkster helaas kwijt raakte aan dorpsgenoten. En dan is zo’n dag snel om. Niet te vergeten het entretien (onderhoud) van het zwembad en het water geven aan de nieuwe tuin plantjes. S avonds als manlief belde was ik vaak te moe om lang te praten. En hij andersom ook want bij hem in Nederland ging het werk gewoon door.

Tijdens de hele hete weken liet ik project bibliotheek verven ook maar varen en deed ik mijn best het huis koel te houden door de luiken dicht te houden en de fans te laten draaien. In de woonkamer bleef het door de dikke muren aangenaam koel gelukkig maar op de slaapkamers bleef de warmte hangen waardoor je s nachts bijna je bed uit dreef. Volgend jaar toch maar een mobiele airco aanschaffen, da’s met 38 graden overdag, dalend naar 30 graden s nachts echt geen overbodige luxe!

Het was een andere zomer dan de anderen. Mensen waren veel op- en neer aan het reizen en drukker dan anders met bezoek van familie en vrienden. We zijn niet zo veel als in de andere zomers gezamenlijk naar de zondag brocantes geweest, maar dit jaar zijn we wel een aantal keer naar de avond gourmet markten gegaan die bijna in elk dorp gedurende juli en augustus gehouden worden. Typisch Frans; met z’n allen eten aan lange tafels. Erg leuk, maar niet echt ‘haute cuisine’!

Er waren een aantal dorpsfeesten in ons dorp waaronder het ‘fete de chasse’ (jagers feest) waar we wild zwijn aten wat in de bossen rondom ons dorp is geschoten. Misschien gruwel je ervan als je vegetariër bent. Op 1 van de andere fetes heb ik portretten gemaakt die goed in de smaak vielen. Zittend voor ons huis vroeg ik 4 euro voor een portret. Op een gegeven moment stond men er zelfs voor in de rij!

We hebben best wat boxen afgevinkt deze zomer. Echtgenoot besloot op een gegeven moment te komen om zijn vakantie te houden en heeft wat kleine mankementen opgelost. Fijn dat de voordeur niet meer aanloopt bijvoorbeeld! Ook hebben we het dak laten reinigen en een traploper op de trap laten plaatsen. Dat staat leuk en is een stuk veiliger.

Als klap op de vuurpijl hebben we het laatste weekend van augustus onze trouwdag (38e!) in Bordeaux en in le Cap Ferret gevierd. Bordeaux is een heuse charismatische stad en le Cap (een schiereiland bestaande uit verschillende vissersdorpjes) erg pittoresk. Heerlijk om even uit het roddel circuit van het leven in een klein dorp te zijn! Voor manlief een droom om zoveel verse oesters en zulke heerlijke Bordeaux rose te kunnen drinken!

Morgen staat in het teken van ons vertrek terug naar het kikkerlandje waar het andere leven op ons wacht. Familie en vrienden zullen we weer zien en ik kijk er naar uit. Maar het is altijd een dubbel gevoel want ik zal m’n huis en alles wat ik hier achter laat missen. Het Franse leven. Zit. In. M’n. Hart.

0 notes

fionainfrankrijk · 1 year

Text

Pomme

Dit is een loflied voor mijn pup Pomme. Straks gaat ze voor het eerst mee naar Frankrijk. We genieten ervan haar verwondering te zien.

Dit weekend is haar 1e Pasen en naar ik hoop de 1e van velen. Maar weet zij veel? Als ze een haasje ziet zal ze er vast achter aan gaan dat wel! Net zoals ze eenden, ganzen en meerkoetjes weg jaagt. Zelfs de dikke brutale duif die frequent de tuin aan de Tulpentuin bezoekt is voor Pomme niet veilig!

Met haar 4 maanden geniet ze met volle teugen van het leven. Zelden heb ik zo’n blij ei meegemaakt! Wat dat betreft is Pasen wel haar feestje! Nu weet iedereen dat ik stapeldol ben op onze bovenste beste brave Biba. Ook wel door een dorpsgenote bestempeld als ‘saai’. Hoe verzin je het?! Iedereen wil toch een Biba in zijn of haar leven? Een hond die geen stap verkeerd zet en die aanhankelijk is (een grote kwispelaar is ze niet) op haar eigen manier. Buiten is ze een actieve hond. Tijdens de Jachttraining op zondagochtend gaat ze gemotiveerd haar dummy opsnorren en terug brengen en in huis snurkt ze tevreden in haar mand.

Maar dan dochter Pomme! Het tegenovergestelde van haar mama, ik denk dat ze op haar even enthousiaste papa lijkt. Haar staart valt bijna van haar mollige lijfje af tijdens het kwispelen. Zo koddig om te zien. Alles vind ze goed en leuk. En de emoties gaan diep bij haar. Als echtgenootlief naar z’n werk gaat staat Pomme te huilen achter de deur. Elke superlatief die van toepassing is op een labrador kan ik op Pomme loslaten. Ze is sociaal, is vol zelfvertrouwen (ze wil voorop lopen), en heeft een enorme ‘will to please’. Ook sleept ze met van alles, wat haar de bijnaam ‘slipper sleper’ heeft gegeven. Zodra je je slippers uit doet berg je dan maar want Pomme gaat ermee aan de haal! Inmiddels is ze zindelijk en kent ze verschillende commando’s, waarvan het commando ‘hier’ het beste! Ze komt dan als een afgeschoten projectiel aangerend op haar korte dikke pootjes, aandoenlijk om te zien. Ook zwemt ze alsof het vanzelfsprekend is. Ik ben een labrador en dan kun je toch zwemmen! Ik kan me nog herinneren dat het wel een jaar geduurd heeft voordat Biba het zwemmen aan durfde.

Daarnaast is onze Pomme ook bijzonder mooi. Ze lijkt niet op Biba, die ook mooi is, maar heeft een eigen uitstraling en ‘look’. De mensen die ik op straat tegen kom vinden haar prachtig en dan gloei ik natuurlijk van trots. Tja, eigen fok is heel bijzonder!

1 labje in huis is gezellig, 2 labjes in huis is dubbel zo gezellig! Zo’n 2e labje gaat gewoon mee ‘ in the flow’ en een heleboel dingen gaan vanzelf. De bench heb ik opgeruimd en m’n huisje is weer m’n huisje. So far, so good.

Stiekem ben ik weer aan het dromen. Ga ik over 3 jaar opnieuw een nestje fokken? En hou ik dan ook een pupje? Relatief vlakbij in het plaatsje Cognac, is een prachtig labrador pupje gaan wonen, van een bevriende fokker en uit een mooie lijn. Ze willen met het reutje gaan fokken. Het lijkt me een mooie combi voor onze Pomme… Ach! Ze moest eens weten, laat de kleine meid eerst maar eens een grote meid worden.

Onze Pomme, ons oogappeltje. Hieronder het appeltje in oranje; een sinaasappeltje! Ik ben heel benieuwd hoe ze het in Frankrijk gaat vinden!

0 notes

fionainfrankrijk · 1 year

Text

Je outfit

Ik was voor een weekje terug na een half jaar niet in ons huis te zijn geweest vanwege de pups van Biba. Mijn doel was onze Amerikaanse vrienden gedag te zeggen, wat huis gerelateerde zaken op te tuigen en vooral ook bij te slapen, want na 9 pups en eentje die nog niet zindelijk was, had ik daar een chronisch te kort van!

Gek genoeg zag ik er tegenop. Hoe zou ik ons huis aantreffen? Was de liefde die ik er voor voelde nog steeds aanwezig? Na een hele dag wachten op het vliegveld omdat het vliegtuig niet op tijd in Rotterdam arriveerde, kwam ik eindelijk weer aan in ons dorp Cause de Clerans.

En natuurlijk was ik weer thuis. Het moment dat ik m’n deur opentrok en m’n dorpsgenote Leonie gedag zei, zuchten mijn huis en ik gelijktijdig van blijdschap en herkenning. ‘Hoi, je bent er weer, wees welkom!’.

M’n huis had zich goed gehouden gedurende een lange en koude winter en zag er top uit. De werkzaamheden in keuken en op de overloop waren aanzienlijke verbeteringen. Fijn! Ook de tuin zag er goed uit. Er was iets overenthousiast naar m’n smaak gesnoeid maar à la.

Vanaf het moment dat ik er weer was had ik een druk programma. Ik wilde iedereen gedag zeggen en zij mij. Met m’n slechte rug racete ik met m’n autootje met Frans kenteken (!) van de ene afspraak naar de andere. En ik had het niet anders gewild, en negeerde de rugpijn door rijkelijk ibuprofen te slikken.

Wat waren de roddels? Want tja, denk maar niet dat het saai is in zo’n dorp! Eigenlijk waren het er zo veel dat ik ze nog steeds niet op een rijtje heb.

De Amerikanen uit Carmel California gingen hun reis verder oppakken. Na bijna een jaar in ons dorp te hebben vertoeft was het voor hen tijd om te gaan, hoe jammer dan ook. Ik heb ze in m’n hart gesloten, wat de buitenwereld ook over hen te zeggen heeft. Ik hoop niet dat het een geval van ‘uit het oog, uit het hart’, zal zijn.

Ik was lid van de ‘bookclub’ geworden. We hadden gezamenlijk een boek gelezen en zouden dit boek tijdens de lunch bespreken. De lunch was bij Avril, een sympathieke Britse vrouw die net na ons met haar echtgenoot Sean in ons dorp is komen wonen. Ik had van te voren bedacht dat ik in de week in Frankrijk moeite zou doen met m’n uiterlijk. En dus toog ik met m’n beste beentje voor naar het huis van Avril. Nadat ik weken de honden mevrouw was wilde ik nu weer even Fiona zijn!

‘You look absolutely fabulous Fiona!’, kreeg ik bij binnenkomst te horen. ‘Thank you!’ riep ik. Avril en haar buurvrouw Jacky glimlachte me toe. ‘You’re just reminded me’ zei Jacky, ‘how much of a country bumpkin I’ve become. And you know that that’s a fact when you get very enthousiastic about Intermarché clothes!’. Ik vond het een grappige constatering. ‘True’, ik droeg m’n Hermes sjaal die middag en hij maakte m’n outfit af. Gaf m’n outfit extra ‘cachet’ zoals men dat noemt…

Kleding maken de man (of vrouw). Ik ben er niet altijd blij mee want je wordt naar mijn idee te veel beoordeeld op uiterlijk in onze maatschappij. Ik kan er ook als de ‘bag lady’ uitzien. En dan verkoopt de stofzuiger specialist je nog geen onderdeel omdat hij ervan uitgaat dat je deze niet kan betalen. Ja zeker, ik spreek uit ervaring! Maar doe je wat meer je best met je outfit dan wil iedereen aan tafel naast je zitten! Bij wijze van.

0 notes

fionainfrankrijk · 1 year

Text

0 notes

fionainfrankrijk · 2 years

Text

Rijkdom

Ik heb al een aantal Posts gewijd aan ons dorp en er zullen er nog wel meer volgen. Deze post heb ik ‘Rijkdom’ genoemd.

Los van materiële zaken, vind ik het een waarachtig rijkdom hier te zijn. Iedereen die ik in ons dorp spreek ervaart deze rijkdom op een en dezelfde wijze. De rijkdom zit hem in het gevoel. De weelderige natuur om ons heen, de dorpjes, het klimaat maar vooral ook de mensen. We leven met elkaar en voor elkaar.

De afgelopen weken zonder echtgenootlief die in Nederland moest zijn vanwege het werk, waren gevuld. Incidenten volgden elkaar op en zijn inmiddels gelukkig allemaal opgelost doordat we elkaar keer op keer hebben bijgestaan. En dat is rijkdom!

Toen m’n zwembad plotseling de kleur van een voetbalveld was geworden, stond een Engelse buurman direct op de stoep om me van advies te dienen. Hij had van m’n Franse buurman gehoord dat de kleur niet best was, sterker nog het hele dorp wist ervan; de kleur van het water in het nieuwe zwembad van Van Alphen was de verkeerde soep kleur en dat moest worden opgelost!

Nadat ik een klapband kreeg in de Landrover omdat ik tegen een stenen muurtje aanreed die ik niet zag, hielp mijn nieuwe Franse buurman aan de andere kant van ons huis me met het verwisselen van de bewuste band. Het is een vrij onguur uitziende jongeman maar hij heeft een vriendelijk, zacht karakter, heb ík inmiddels ontdekt. Typisch een geval van ‘don’t judge a book by it’s cover’.

Zelf kreeg ik ook een kans om een goede buur te zijn. Ik ontving op een avond rond middernacht een telefoontje. De schrik sloeg me om het hart, want wie belt je rond die tijd? Gelukkig was er niets met de kinderen of echtgenoot, maar kreeg ik de nieuwe Amerikaanse buurman, familie van de eigenaar van het château, aan de telefoon. Hij verblijft daar met zijn vrouw, was een paar dagen op een rondreis door Frankrijk en trof een grote ravage aan bij zijn terugkeer. Een waterpijp was gebroken en binnenin storte het water zich naar beneden als de Niagara vallen. Het water guste door de muur, de vloer en het plafond en alles was doorweekt. De electriciteit had het ook begeven. Hij vroeg of hij bij mij kon logeren en uiteindelijk hebben ze 5 nachten bij mij gelogeerd. Het waren voorbeeldige gasten die gezellig waren, schoon en behulpzaam, dus ik heb het graag gedaan. Ik koester de band die we erdoor hebben gekregen en de gezellige avonden waar hij heerlijk heeft gekookt voor ons. Deze ervaring heeft bijgedragen aan het gevoel van rijkdom.

Nu ben ik weer alleen, is hun lekkage opgelost en dat is maar goed ook want m’n verfkwast lonkt en het wespennest moet getackeld worden. Het leven ‘a la campagne’ is er niet een voor watjes, maar je komt er met elkaar doorheen, dat is gebleken. Wat zie ik er tegenop om deze rijkdom straks weer te moeten verlaten!

0 notes

fionainfrankrijk · 2 years

Text

Doucement?

De maand augustus in Frankrijk is me er 1. De temperaturen rijzen boven de 36 graden en het lijkt de Emiraten wel maar dan zonder de airco. Maar we redden ons door een tropen rooster aan te houden. S ochtends de fysieke klussen, en het vervolg als de zon onder is. Verder proberen we het ‘doucement’ aan te doen, (moet eerlijk bekennen dat we het deze week in Frankrijk best druk hebben met allerlei moetjes’). Ok, volgende week doen we het ‘doucement’. Biba geeft het goede voorbeeld; ze is niet vooruit te branden.

Over ‘doucement’ gesproken; afgelopen weekend was het feest der feesten. Het gehele dorp was afgesloten en men kwam van heinde en ver voor de braderie, de muziek en het vuurwerk. Wat spetterend was. Witte tenten stonden opgesteld tegen de hitte, lange tafels en een tropisch barretje bij de salle de fête. Plaatsvervangend trots heb ik m’n eerste dorpsfeest meegemaakt en was blij het te kunnen delen met dochterlief. Zo kon ze haar vakantie afsluiten met een knal.

Het feest ging overigens door tot in de vroege uurtjes. En wij maar denken dat we een huis hadden gekocht in een slaperig dorpje?! Niets te ‘doucement’ hier! Wij hosten gewoon een mega feest waarbij Le maire ook helemaal uit z’n plaatje ging.

S ochtends vroeg hebben we dochterlief plus hond en vriend uitgezwaaid. En nu komt het. Toen had ik nog 3x planten schalen met vlijtige liezen in t voortuintje staan. Ik weet het nog want ik dacht nog dat de liezen met een beetje water geven toch weer helemaal terug aan het komen waren… maar s middags was 1 van de potten verdwenen! Voor m’n huis (deel 2 van het feest), vonden er petang wedstrijden plaats. Ik vroeg de jongens of ze m’n ontbrekende pot hadden gezien. Ook bij de buren klopte ik aan.

Wie doet dat nou?! Deze potten zijn de hele wereld met me mee gereisd en komen uit Indonesië. Ik zei tegen m’n Amerikaanse buurvrouw Kim dat ik het vertrouwen in de dorpelingen kwijt was. ‘Ach’, zei ze, ‘ze krijgen hun karma wel’. Na een mailtje over de missende pot naar Le maire was de kous voor mij ermee af.

2 dagen later stopte er een witte van voor ons huis. 2 mannen in rode overalls sprongen uit de van en keken schichtig om zich heen. Daarna ging de klep open en haalden ze er iets uit wat ze op de grond in het voortuintje plaatsten. Vervolgens scheurden ze met piepende banden weg. Ik aanschouwde het tafereel vanuit de woonkamer en stond nieuwsgierig op om te kijken wat er was achtergelaten.

Tot mijn grote verbazing stond daar de ontbrekende pot met wat slap hangende vlijtige liesjes! Terug in het voortuintje! Bizar op z’n minst en een waar mysterie. We hebben er allerlei theorieën over het hoe en waarom op los gelaten maar weten doen we het niet.

Je maakt wat mee hier in Cause de Clerans. Slaperig? Doucement?! Niets van dat alles! Mijn pot is in ieder geval terug evenals het vertrouwen in de mensheid.

0 notes

fionainfrankrijk · 2 years

Text

Parting pics et à bientôt 👋🏽 hot and humid weather give vibrant colours outside. And I’ve just realized that I’m posting in English again. My brain is totally befuddled!

0 notes

fionainfrankrijk · 2 years

Text

A weekend

Impressions of a weekend chez nous; happy pics at the village’s happy day celebration. Lots going on the subject of food, wellness, music and the arts, so needless to say that I was in my element!

0 notes

fionainfrankrijk · 2 years

Text

Met pensioen

‘Wanneer je met pensioen gaat, sluit je een periode af en dan moet je er bij stil staan, zodat het een mooi gedachten goed voor later is’, zei mijn leidinggevende stellig.

Hoewel ik een hekel heb aan afscheid nemen, gaf ik me gewonnen en kreeg ik een heus afscheid. Ik mocht zelf de collega’s kiezen die ik bij de lunch wilde hebben, ongeacht het aantal, en zo geschiede. Het was een waardig afscheid met attente berichtjes en kadootjes van de collega’s. Tijdens zo’n afscheid leer je hoe ze over je denken en zo hoorde ik dat ze me doortastend en sprankelend vonden. M’n eigen speech viel ook in goede aarde en ik sloot een periode van 5 jaar Da Vinci college af. Een periode van kansen en mogelijkheden maar ook van stress.

Inmiddels is dit afscheid al weer een week geleden en ik verbaas me erover hoe snel het went. Het niet meer hoeven. M’n dagen vullen zich toch wel; het weekend aansluitend was ik met zoonlief in trendy Copenhagen, Denemarken, en dat heeft zeker bijgedragen tot een soepele overgang van een werkend- naar een non-werkend leven.

Toch was ik wat benauwd want hoe zou het voelen? Dus blijf ik tegen iedereen zeggen dat ik met pre-pensioen ben. Ik heb de leeftijd van 67 jaar nog niet bereikt, en heb volop ideeën over hoe ik de komende periode tot aan die tijd zal volmaken. Maar het is een heerlijk idee dat ik, en alleen ik, de beslissingsbevoegdheid heb over mijn eigen tijd.

Zal ik in Frankrijk zijn? Of in Nederland? Op z’n Frans zeg ik; ‘on verras’; we zien wel!

Ik stop nu met mijmeren want ik heb nog het e.e.a. op m’n programma staan voordat de dag weer ten einde is. De nieuwe plantjes zet ik er morgen in want ik ga nu dat kopje thee zetten!

Altijd wat te doen tijdens je pensioen! 😂

0 notes

fionainfrankrijk · 2 years

Text

Monsieur Aubertin

Via onze lieve Parijse buurtjes en met de zegening van burgemeester Bruno, hebben we de meest geweldige aannemer gevonden.

Sinds een maand is hij aan het werk in onze Franse tuin om een zwembad naar eigen ontwerp te realiseren. Een droom die uitkomt en welke in alle vertrouwen wordt uitgevoerd omdat zijn recensies lovend zijn. Ook hebben we hem afgelopen zomer kei hard aan de overkant aan het werk gezien bij de Parijzenaren.

We boffen want monsieur Aubertin heeft een wachtlijst van hier tot Tokyo. Hij werkt bijna geheel alleen, dus het duurt wat langer maar dan heb je ook wat. De afgelopen 2 weken hebben ik hem aan het werk mogen aanschouwen. Het was warm en de zon scheen fel terwijl hij van s ochtends vroeg tot s avonds laat, met beton molen en zware materialen in het warme en vochtige weer bezig was. Het t shirt ging uit en soms deed het me aan die Coca Cola reclame denken met de bezwete bast van monsieur Aubertin dit keer in de hoofdrol!

Het zwembad kreeg met de dag meer aanzien en bij de borrel bij de Parijzenaren kon ik m’n waardering niet onder stoelen of banken steken. ‘Le monsieur est super! Merci pour votre recommendation!’. Ze beaamden het, en vertelde me dat hun ‘Dominique’ bijna alles in hun huis had gemaakt. Een man met gouden handjes.

Ze kenden hem al jaren dus, en bij een volgende gezellige avond hadden we het over je ‘pre-nom’, ‘nom’ en bijnaam. Monsieur Aubertin bleek als bijnaam ‘Tin-tin’ te hebben, wat ik een aandoenlijke en grappige bijnaam voor hem vond. Maar, zo werd me op het hart gedrukt, deze naam was alleen te gebruiken door intimi. Ok, staat genoteerd, ik zou niet durven! Tin-tin had ook nog een andere kant; hij was namelijk een vervend wilde zwijnen jager. Je kunt ervan vinden wat je wil, maar deze Tin-tin is geen watje!

Inmiddels ben ik weer terug in het Voorburgsche. Maar ik maak me geen enkele zorgen over het vervolg van de werkzaamheden want ons zwembad is in goede handen bij onze Tin-tin! Ik kan haast niet wachten op het eind resultaat en droom alvast van de baantjes die ik ga zwemmen in m’n eigen zwembad onder een warme Franse zomer zon. ‘Merci et grâce à monsieur Aubertin!’.

0 notes

fionainfrankrijk · 2 years

Text

En ik heb gekozen!

Aangezien manlief nog een paar jaartjes wil bikkelen aan z’n mooie en duurzame project in Moerdijk, kunnen we nog niet fulltime naar Frankrijk. Dus is Frankrijk even ons vakantie huis en is Voorburg voor nu ons hoofdverblijf. Maar de titel van deze blog verander ik niet, want we zullen er zoveel als mogelijk zijn, om er eens permanent te wonen. Jatog?

Om niet helemaal in dat zwarte gat te vallen (ben ik daar ooit bang voor geweest?!), heb ik een kleine keus gemaakt, welke wat structuur en een klein beetje extra inkomen zal bieden. Ohne stress.

Ik ga namelijk 2 middagen in de week bij een kinderdagverblijf werken en daar in de buitenschoolse opvang met de kindjes tekenen en schilderen. De andere opties zoals surveilleren, bij de bakker werken etc. zijn van de baan. Dit wordt het tot aan de gepensioneerde leeftijd. Ontzettend veel zin in!

Zo hou ik genoeg tijd over voor m’n andere bezigheden zoals het schilderen, schrijven en hond Biba. Met Biba kan ik de therapie training volgen en het nestje fokken. De apporteer cursus voortzetten. Ook kan ik richting Frankrijk wanneer ik wil want ik heb voor een nul uren contract gekozen zodat ik die vrijheid heb. Als ik in Frankrijk ben kan ik mijn netwerk uitbreiden om studenten mooie stage plekken in de omgeving te kunnen bieden. Workshops organiseren. Phew! Te veel opties om op te noemen!

Nog een maand. Da’s wat lastig want m’n motivatie is laag. Toch moet ik doorzetten en dingen af ronden. Dan dag dag! Zwaai zwaai … want ze heeft tenslotte gekozen. Nice!

0 notes

fionainfrankrijk · 2 years

Text

Forget the drama

Forget the drama and look at the pretty Easter pictures #Keukenhof2022

0 notes