kimsenin okumayacağı bir deftere bile yazılmıyor bazı şeyler, insan kendi kendiyle bile konuşamıyor bazen

ne diyordu ismet özel, var mısın yok yere ağlamaya

"seni sevmeyi, dünyanın en güzel şiiri yapacağım." demişti edip cansever.

“bir insanın hayatta deneyebileceği en zor şeyi denedi. ne yaptı biliyor musunuz?

aklıyla bir duyguyu öldürmek istedi.”

Sana verebileceğim şans kalmadığında da uyuyamayan bendim

“insan kendini cam kenarında öldürebilir, hem de atlamadan.” 

Kimsenin kimseye bir an olsun dönüp bakmadığı bu dünyada, senin benim gözlerimden ayırmadığın gözlerini: ölsem unutmam.

“Fakat, Allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor. Fakat benim de sevmeğe hakkım yok mu albayım? Yok. Peki albayım. Ben de susarım o zaman. Gecekondumda oturur, anlaşılmayı beklerim. Fakat albayım, adresimi bilmeden beni nasıl bulup anlayacaklar? Sorarım size: Nasıl? Kim bilecek benim insanlardan kaçtığımı? Ben ölmek istiyorum sayın albayım, ölmek. Bir yandan da göz ucuyla ölümümün nasıl karşılanacağını seyretmek istiyorum. Tehlikeli oyunlar oynamak istiyor insan; bir yandan da kılına zarar gelsin istemiyor. Küçük oyunlar istemiyorum albayım.”

― Oğuz Atay, Tehlikeli Oyunlar

seni çok özledim diyemediğimden şimdi ben biraz sarhoşum. aslında çok sarhoşum. aslında çağırsan gelemem ama çağırmanı beklemekten de vazgeçilmiyor. aslında bir şey var ama sana söylenmiyor. sana söylenebilen şeyler arasında daha fazla harf olmalıydı, daha fazla kelime, daha fazla cümle. daha fazla olması gerektiği gibi yani sana duyulan şeylerin. sigaram bitmek üzere.

zeynep, biraz daha kal, sonunu görelim.

hayır, ortasını seviyordum.

seni göğüsüme bastırırken kırdın beni.

kaçacağım. biraz dinleneceğim, biraz kusacağım fakat kaçmaya devam edeceğim. umrumda değil.

ben kimsesiz kalmaya  senin yanında durmakla  başladım.