Birini bekliyorum. Her gün deli gibi birini özlüyorum. Geceleri bütün hayallerime karışıyor. Sabahları zihnime ilk o geliyor. Yokluğu her an beni tüketiyor. Onu tanımıyorum. O hiç hayatıma girmedi. Öyle biri yok. Ama bekliyorum. Umut ediyorum. Gel.

Benim içim en çok sana gitti.

Hayatım;

Ve bedenler, faili meçhul ruhların kafesidir.

O baktı, ben yaşadım O güldü, ben öldüm. Ben sevdim, o gitti.

Tüm dünyayı ellerinde tutardı. İsterse ellerimden tutar, beni dünyasına katardı. Sonra ellerimi bırakır, evrende kaybolmamı isterdi. İstemedi, ellerimden tutmadı. Kayboldum. Onun elleri benim dünyamdı.

Beni kasvetli uykumdan uyandıracak o güneş doğduğunda kafamı kaldırıp, göğe bir şiir okuyacağım.

Belki bir kitap, belki bir şiir, belki bir şarkı... Tutundum, neyi beklediğimi bilmeden.

Gerçekleşmeyecek bir hayal daha gecenin dumanına karıştı.

Gözlerimle anlatmaya çalıştığım yalnızlığımı, kafesteki ruhumdan saçılan kelimelerde kokladım… Ben o kokuda; katrana bulanmış kelimelerimin çaresiz ve çürük kokusunda boğuldum. Nefesimi tuttum. O kokuyu ruhuma misafir etmemek için nefesimi tuttum. Ama aklımın ermediği bir nokta vardı; o koku bendim, o koku ruhumdu. Yalnızlığımın kokusunu aldığım o kelimeler benimdi. Misafir olan bedenim, ev sahibi ise ruhumu kendine hapsetmiş olan yalnızlığım.