Ne tuhaf değil mi? En yakınlarımıza kalbimizi açamıyoruz, sonra gidip bir yabancıya içimizi döküyoruz. Nilüfer Kuyaş – Yok Adam

nasıl mıyım?; eskiye göre çokça güvensiz,biraz hissiz,biraz kimsesiz eskiye göre sessiz,tepkisiz ve çok şeye karşı isteksiz...

sen kendi hayatının başrolüsün,sahne ışığını kendi üzerinde tutmak senin elinde.

Eğer farklıysan, yalnızlığa mahkum oluyorsun. – Aldous Huxley

konuşacak kimsesi olmadığı için her gece kulaklığını takıp tumblrda takılan kaç kişiyiz?

ah ne zormuş bitsin demek,hâlâ severken seni. dudaklarını öpmemek,bir yabancı gibi...

Özdemir Asaf'ın dediği gibi; “Her şeyi zamana bıraktık. Zamanımız var mı bilmeden.”

ne eksik bilmiyorum ama eksik bir şeyler var , bu eksik şeyi bilmemek beni yoruyor.

arkadaş sandıklarımın arkadaş değil tanıdık olduğunu anladım.

Kural 1:senden başka kimse senin iyiliğini istemez.

insanın sığınacağı bir liman olmalı,kafasını yaslayacağı,derdini dinleyeceği ama sevdiği bir yer olmalı.

tüm canlarını kaybetmiş bir oyun karakteri gibi hissediyorum.

birine içimi dökmek istiyorum ama biri anlat dese anlatacak hiçbir şey yok.

"Tanıdık geliyor mu şimdi söyleyeceklerim,iyi dinleyin.Her sabah okula gidiyorsunuz,bir köşede sessizce oturuyorsunuz,birileriyle konuştuğunuzda,güldüğünüzde,eğlendi-ğinizde bile içinizin bir köşesinde ruhunuz sessizce oturuyor herkesten uzakta.Akşam eve dönüyorsunuz ve yine,bir kez daha gecelerinizi bir köşede öylece otururken geçiriyorsunuz."

“Oradasın, biliyorum. Bu satırları okuyorsun. Şimdi bu satıra geçtin, kaşların çatıldı. Kafan karıştı. Kimle konuştuğumu, bu satırları kime yazdığımı anlamaya çalışıyorsun. Ben bu satırları sana yazıyorum. Ona, buna, şuna değil. Sana yazıyorum. Dünyanın her neresindesin bilmiyorum, hangi şehrin hangi sokağında okuyorsun bu yazdıklarımı bilmiyorum. Bir otobüste misin, trende misin, saat orada kaç? Bilmiyorum... Ekrana dökülen saçların ne renk inan bana tahmin edemiyorum. Ve inan bana, bunların hiçbirinin önemi yok. Saçlarının renginin, saçlarının olup olmamasının, nerede olduğunun, saatin kaç olduğunun... Tek önemli olan sensin. Bu satırları okuyor olman. Neler yaşadın, neleri atlattın, neler yaşayacaksın, neleri atlatmak zorunda kalacaksın bilmiyorum. Tek bildiğim var, bu dünyada çıkmaz sokak yok. Sonuna geldiğini düşündüğün her yolda, o yolun sonunda bir duvar da görsen adım attığında yıkılacak o duvar. Belki mahvolmuş bir haldesin, belki pes ettin, belki çaresizsin, belki artık hiçbir şeyin iyi olacağına inanmıyorsun. Ama sen bu satıra geçtiysen, hâlâ umut var demektir. Çünkü bu satırları okumaya devam ediyorsan bu satırlardan bir kurtuluş yolu, bir cevap arıyorsun demektir. Derin bir nefes al. Bir nefes daha. Ve bil ki, ‘Vardır elbet bir çıkılacak yol.’ Yeter ki o yola adımını at. O telefonu eline al, kendini tuttuğun o mesajı at. Aynanın karşısına geç, kendine bir bak. O kadar değerlisin ki kendinin kendine yazık etmesine izin verme, saçlarını tara. Bir özür dile kendinden. Kendine yaptığın haksızlıklar için, kendini soktuğun o çıkmaz sokak için, kendini suçladığın her an için özür dile kendinden. Bu dünyadaki en önemli insan sensin. Bu dünyadaki en değerli insan sensin. Başkalarına verdiğin değerin yarısını bile kendine vermediysen eğer, şimdi bir kez daha özür dile kendinden. Ve bir kez daha. Unutma, herkes gittiğinde bile ruhun seninle kalacak... Senin en yakın arkadaşın, en daimi ailen sensin...”

3391 km filmine gidecek manitamız yok be

çok yoruldum