Seviyorum deyipte sevmeyenler. Söz veripte tutmayanlar. Gelicem deyip de bir daha asla geri dönmeyenler. Tutulması beklenen sözler, verilen onca umutlar... İhanet mi bize yapılanlar? Yoksa bu değişik dünyanın oyunlarından biri daha mı? Daha dün size sözler veripte şuan hayatınızda bile olmayanlar... En ufak bir sözüne tutunduğunuz insanların sizi, hiç var olmamışlar gibi ortada bırakmaları... En çok ihtiyacınız olduğunda arkalarına bakmadan kaçan o korkakları... Arkanızı döndüğünüz anda bunu fırsat bilip sizi bıçaklayanları... Güvendiğiniz dağları kül edenleri... Daha neler var bilinmez. Biz bu hayatta sevgisizliği de gördük; değersiz hissedilmenin ne olduğunu, güvendiğimiz insanların nasıl birer birer gittiğini, bizi sevdiğini sandığımız kişilerin aslında bir tek bizi sevmediğini... Belkide daha neler neler görücez değil mi? Bu garip labirentin sonunda nereye çıkıcaz? Gerçekten sevilecek miyiz yoksa bu boşluğun içinde savrulup gidecek miyiz?

Uzun zamandır kendimle konuşmuyorum. Çok şey var kendime anlatmam gereken. Mesela kimseye güvenmemem gerektiğini öğrenemedim hala ben, insanların karşısındaki kişiyi incinmesini düşünmeden kırmasının normal bişeymiş gibi yapmasına alışamadım, kimseyi sevemiyorum ama her sıcak 'nasılsın'da sevgi kırıntısı arıyorum, her kırıldığımda gözlerimin dolmasını engellemem gerektiğini öğrenemedim mesela, kendimi çok fazla işime adadım, nedenini soracak olursan eksik kalmış parçalarımı hissetmemek için..

iyi değilim ama güçlüyüm ..