kalbini örtelim ışık almayıp kararsa bile benden başkası görmesin

beni öyle güzel öyle şefkatle severdin ki o güzel sevgine karşılık veremediğimi düşünürdüm acaba acımasız mı davranıyorum onu üzüyor muyum onun beni sevdiğini hissettirdiği gibi ben de ona hissettirebiliyor muyum diye içim içimi yerdi sonra bir baktım senin sevgin benim içimi parçalayan sevginin yanında bir hiçmiş

bu sevgi artık uçurumdan aşağı düştü belki sen de aşağıda parçalanmış bir şekilde onu bekliyordun

elimde olsa hiç var olmazdım

mezarını sallıyorsun

aşkın insanı sükûtuyla öldürmesi gibi yokluğun tenime değdiğinde damarlarımdaki tüm kanın çekileceğini biliyorum

iyileş

sen benim kadarsın evet ben de senin

dokunmak istediğim her zerreni, izimi bırakmak istediğim her hissini başkaları sarıyor

ilk defa senin yüzünden nefes alamadım ilk defa tanımak istemedim seni dün gece ne zaman kendi çukurum da olsam sen vardın çıkartamadın beni belki ordan ama ben zaten sevip seninle alışmıştım bir an yalnız kalınca yadırgadım

tanrı gelmeyecek bir daha

sadece senin kokunu istiyorum

kiminin aşkıyla başlayıp kiminin aşkıyla bitiyor

bu ruhu sen öldürdün sen yaşatırsın

belki sözünü dinlemem sadece sinirlenirken adımı tekrar edersin, boynuna değilde karnına başımı yaslarım ama sana yuva olurum kollarım sana yuva olur izi kiri silerim başarırım değil mi? eğer dokunmama izin verirsen canımın içi kollarım sana yuva olur

ela gözlü türkülerini dinleyebilirim

peki ya devamımız? benim seni duymadığım, senin beni dinlemediğin yollar

o kendi boşluğunda oyalanan günlerde canı sıkılan bir çocuk gibi uyuyor, ben göğe bakıyorum geceden. kendi çukurunu bulmuş deniz gibiyim diyorum, yanında. o sabahları eğilip öpüyor denizi