Zaman, ne kadar elzem ve bir o kadar da büyük kayıp.

Sadece bir aynanın içine iki kişi girip oradan tek bir ruh olarak çıkabilmek mezvu.

yüzlerce insan tanımaya, yüzlerce surat görmeye rağmen, 

sadece gönlüne güzel gelenin gözüne güzel geliyor oluşu harika bir his.

Sabaha kadar oturduğumu bildiği için iyi geceler mesajı atma gereksinimi duymadı sanırım

yazdığım kelimeler, ruh bularak cümleye büründü.

duyuyor musun?

peki ya görüyor musun?

dokunabilir misin parmak uçlarınla?

sen artık, hiçbir şeyimsin…

İnsan, güneşe koşarken, Yıldızların üstüne basar hep. Oysa ona yanan yıldız, Yakan ise güneştir.

bazalt adım taşı

hayat belki bir kadının her gün filesiyle geçtiği uzun bir caddedir hayat belki bir adamın kendini dala astığı iptir hayat belki okuldan dönen bir çocuktur hayat belki iki sevişme arası rehavetinde yakılan bir sigaradır ya da yoldan geçen bir başkasına şapkasını kaldırarak anlamsız bir gülümseyişle “günaydın” diyen adamın şaşkınca karşıya geçişidir

Ne diyordu şair :

Yıkıldı yolunu bekleyen şehir, şimdi gelsen de bir gelmesen de bir...

bi insan bu kadar sevilmez be oğlum,

bi insana bu kadar körü körüne bağlanılmaz.

bir gece, bir trafik kazası, bir sabah, toprağına çiçek.