Fikirleri uyuşmuyordu. Hatta hemfikir oldukları konular bile pek azdı. Sürekli didişirlerdi. Sürekli birbirlerine meydan okuyorlardı. Ama farklılıklarına karşın önemli bir ortak noktaları vardı. Birbirleri için deli oluyorlardı.

The Notebook

'Yük olmayı sevmem, öylece gidicem.'

Şimdi güneşe küsüp aya tutunma vakti

İnsan intihar düşüncesini eyleme dökmekte karar kıldığı vakit kendi akıbetinden çok sevdiklerinin uğrayacağı yıkım ve baş etmek zorunda kalacakları acılar için endişe duyuyor. Kendisi için değil ardında bırakacağı gözü yaşlı insanlar için harap oluyor gecelerce. Kendisine umut bağlayan insanları yarı yolda bırakacak olmak, saf ve koşulsuz sevgilerine karşılık yüreklerinde onulmaz bir yara açacağını bilmek, ölümün o soğuk yüzünden daha korkutucu geliyor. Velhasıl, kişi intiharı seçerek sadece kendi varlığına son vermiş olmuyor, yaşatacağı duygular için suçluluk duygusuyla ölmeden önce defalarca kez zaten ölüyor.

"bir gün anlayacaksın, bizim iyi çocuklar olduğumuzu."

Hiç kimseye yardım etmekten çekinmedim. Kim arasa koşa koşa gittim yanına. Hep değer verdim hep önemsedim. Bir gün bile olsun kimse koşa koşa gelmedi bana. Ne verdiğim değeri gördüm ne de verdiğim önemi.

Bana bu hayatta herkesin çıkarları için yaşadığını. Ve kimseye güvenmemem gerektiğini bir kez daha hatırlattınız. Saolun…

Bağıra bağıra ağlamak istiyorsun . "Beni anlayın burdayım ve yorgunum. Artık mutlu olmak istiyorum. Değer görmek kırılmamak, güvenmek istiyorum." diye Ağla! ama faydası yok." Bunamı ağladın? "derler."Evet buna ağladım. Buna ağlicam. Sırf bu yüzden ağlıyorum. Çünkü ağlayınca bi nebze huzurlu mutlu hissediyorum. Ne kadar acı dolu Bi cümle aslında değilmi? Ağlayarak mutlu olmak. İşte bu çaresizlik bıkmışlık, yorulmuşluktur.

Gölge

hislerim sıyrılıyor ama duyduğum tek şey ‘alışırsın.’ oluyor. artık alışamıyorum, hislerimi sıyıran şeylere alışamıyorum, kötürüm kalan duygulara alışamıyorum, yansıtamadığım boşluğa ve söyleyemediğim sözlere alışamıyorum. bıktım alışmaktan artık çok yıpranıyorum.

Hayaller bir ip cambazının gösterisine benzer, tek bir farkla... Bizim sırtımızda düşmeyelim diye ipler takılı değil. Düşeriz biz, canımız yanar, oysa bedenimizde hiç yara yoktur ve zaten asıl acıyan ruhtur, ruhun da bir bandı yoktur. Yara bandı ruha iyi gelmez.

Çünkü çok yorgun ve kırgınım

Ağlama krizleri geçirdikten sonra aynaya bakıp kaç kez atlatacağım kelimesini kurdum kendime inan hatırlamıyorum, bir şeyler yolunda değil daha doğrusu çoğu şey, bu dağı aşamıyorum, güçlüyüm içten içe biliyorum lâkin rose, titreyen dizlerimle ne yapacağımı artık bilmiyorum, bir şiire adanmak istiyorum, hatta bir şiirin en can alıcı dizesine.

Babasının ellerine hasret bir kız çocuğu gibi

Kendimle ilgili ne yaparsam yapayım asla güzel hissedemiyorum kısır döngü içine girdim her ay farklı bir insana bürünüyorum.

"Bana verilen hayattan keyif almayı seçiyorum."

hata yaptım. benim kaderim yalnızlık olmalıydı. başkasının hayatı benim yüzümden mahvolmamalıydı. ben kimim ki sonuçta? kim? hiçim. nefret ediyorum. kendimden. bu kadar..