Film: My First Highway

Ik ben “My First Highway” gaan kijken in Brussel met een vriend. Het was in een kleine bioscoop en we waren maar met 8 in de zaal. Ik was meegegaan omdat de hoofdacteur Aaron Roggeman de neef is van mijn vriend. Ik had niet veel verwacht van deze film omdat het niet echt bekend was maar ik was positief verrast. Het gaat over Benjamin een 16 jarige jongen die elk jaar op vakantie gaat in een camping in Spanje. Daar ontmoet hij een Vlaams meisje in een supermarkt waar hij op verliefd wordt. Ze gaan samen een avontuur beleven dat niet zo goed gaat eindigen. Het zal een herinnering zijn dat voor altijd in zijn geheugen gegrift zal zijn.

The London Street Art Walk

Voor deze streetart walk was ik al geïntereseerd in streetart en ik wou er dus meer over leren. Ik heb du wat kunnen bijleren maar op sommige momenten was het echt saai. We hebben wel 2 Banksys kunnen zien. De gids heeft ons ook het onstaan van het merk “Obey” vertelt. Het is wel fascinerend hoe zo een mensen bekend worden met streetart. Elk bekende artiest is illegaal begonnen en doet ook soms illegaal verder. Maar niet elke artiest wordt bekend met zijn kunstwerken,en niet per se omdat ze niet mooi zijn maar misschien omdat hij het niet genoeg verspreid.Sommige artiesten gebruiken nu ook de technologie om zich bekend te maken zoals bijvoorbeeld GIF’s of de site van de Space Invaders. Streetart is eigenlijk de bedoeling om een idee te doen verspreiden zodat iedereen het ziet en er eventueel over nadenkt.

Into the wild

In de zomer van 1990 is Christopher McCandless net afgestudeerd. In plaats van aan een carrière te beginnen doneert hij al zijn geld en gaat op reis. Al snel laat hij zijn auto achter en zwerft te voet verder. Hij komt vriendelijke hippies tegen, werkt een tijd op een graanboerderij, overleeft per kano de snelle stromingen van de Colorado, leert leer bewerken van een oude man met wie hij een tijd in de woestijn doorbrengt en vertrekt uiteindelijk eind voorjaar 1992 met slechts een jachtgeweer, rijst en kampeerspullen naar de wildernis van Alaska, zijn ultieme doel.

Jon Krakauer schreef in de eerste helft van de jaren negentig een boek over McCandless, Into The Wild en Sean Penn heeft dat boek nu verfilmd. Penn speelt zelf niet mee, maar verzorgt wel het script en regie. Hij slaagt er niet in echt inzicht te bieden in zijn hoofdpersonage, echt duidelijk te maken wat McCandless beweegt om zich aan de samenleving te onttrekken. In plaats daarvan accepteert Penn de wensen van de jongeman zonder enige kritische kanttekeningen te plaatsen of vragen te stellen, en moedigt de kijker aan hetzelfde te doen. Die moet zich tevreden stellen met het ongelukkige huwelijk van de ouders van McCandless en wat citaten uit boeken als motivatie.

Dat is wat al te makkelijk gesteld en door dit gebrek aan begrip voor de beweegredenen van McCandless blijft Penn de volle twee en een half uur op een afstand. De verkondigingen van zijn visies over het leven - het belang van de waarheid en de “werkelijke mens vinden” - zonder dat daar een echte redenering achter te zien is, zijn daardoor ook wat moeilijk te accepteren. Dat McCandless daar wel dieper over heeft nagedacht wordt duidelijk, maar zijn gedachtegang wordt niet gedeeld. Dat zijn bij hun ouders achtergebleven zus in voice-over hem wel beweert te begrijpen, maakt dit alleen maar pijnlijker.

Penn romantiseert zo de keuzes van McCandless (of Alexander Supertramp, zoals hij zichzelf op een gegeven moment noemt) en kiest voor verhaaltechnische trucjes in plaats van echte diepgang. Daardoor is Into The Wild toch een wat lange zit, waarin de preken van Supertramp tegen het moderne leven en voor eenzame afzondering in de natuur steeds meer als clichés overkomen. Interessanter zijn de momenten waarop hij daadwerkelijk alleen is en de natuur en zichzelf tegenkomt.

Into The Wild is geheel op locatie gefilmd, en dat levert een aantal zeer mooie plaatjes van de Amerikaanse natuur op, zoals de rivier de Colorado die door de Grand Canyon stroomt, of uiteraard het besneeuwde Alaska. Maar die beelden gaan gepaard met heel wat kitscherige zonsop- en ondergangen, die nog een extra lading kitsch krijgen door de al te serene muziek van Eddie Vedder.

Hirsh moet ondertussen de film dragen en van de romantisch geschreven rol iets wezenlijks maken, maar ondanks zijn devotie aan de film en de rol (hij deed alle gevaarlijke stunts in de kano in de stroomversnellingen zelf, en vermagerde flink om de verhongering van zijn karakter authentiek weer te geven) slaagt hij er toch niet in om werkelijk de oppervlakte te penetreren. Het beste acteerwerk komt dan ook niet van hem, maar van oudgediende Hal Holbrook, die een prachtig portret van een oude, eenzame man geeft, van Catherine Keener als hippievrouw met droevig verleden en van William Hurt, die aan het eind van de film met één blik meer zegt dan al Supertramps noties van de mens en de natuur bij elkaar.

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik vond het wel een pakkende film zeker ook omdat het in het echt is gebeurd. Het is soms wel moeilijk om te begrijpen want er zijn sommige momenten die in het verleden zijn en anderen in de toekomst. Sommige acteurs in de film zijn mensen die Christopher echt hebben gezien. Zoals bv.de persoon die hem alslaatste heeft gezien is effectief die dat hem in het echt als laatste heeft gezien. Gedurende heel de film wilt Christopher van iedereen weg en dan denk je ook dat hij gelukkig is ,dat is ook zo maar niet helemaam. Hij beleeft zo allerlij avonturen op de weg naar Alaska tot hij op een dag de verkeerde bessen eet en sterft. Ze weten niet goed hoehij echt is doodgegaan maar zo heeft de auteur het geïnterpreteerd. Het laatste wat hij schrijft voor  hij dood gaat is ‘’Echte geluk kan je niet alleen beleven’’ deze woorden vond ik wel pakkend. Deze film is echt een aanrader!!

Foto genomen dicht bij de bozar

Stierenkop waarover ik het had

Expo Picasso

Ik ben met met een vriend naar de expo Picasso.Sculptures gegaan in Brussel. Ik had er niet zoveel zin in aangezien dat kunst mij niet echt interesseert maar ik vond het wel indrukwekkend om naar kunstwerken te kijken van een van de bekenste kunstenaar. De beelden intresseerden mij minder maar de schilderijen vond ik wel mooi. Ik vond het wel raar dat ze allemaal heel simpele namen hadden zoals bv. Pijp,kaars en glas. Dat heeft ons wel een beetje laten lachen. De expo duurde eigenlijk nietzo lang,ik had langer verwacht maar je bent er snel door. Er was een werk dat gemaakt was van een zadel en een stuur van een fiets dat heel simpel was maar dat wel mijn aandacht trok. Het moest een stierenkop voorstellen. Ik heb er helaas geen foto van kunnen nemen maar ik zoek er wel een op het internet.Er waren wel sommige schilderijen waar ik wel een tijdje naarkeek omldat ik wou zien wat er echt ingebeeld was. Hoe langer je zo naar een schilderij kijkt, hoe meer je ontdekt en kan ik de mensen begrijpen die uren voor een schilderij staan. Sommige beelden en schilderijen waren ook onder een bepaalde temperatuur gehouden omdat ze heel fragiel waren. Dus voor mensen die niet echt in kunst geïnteresseerd zijn raad ik dezeexpo wel aan omdat deze je wel iets kan bijleren.