biz adamın kellesini alırız tabii allahın izniyle alırız çatır çatır keser alırız o kelleyi biz :d

Tumblr paralı değilmiş kaydolcam dediklerinde ben :

Fenerbahçe 3-0 Bursaspor #2 (31 Mart 2014)

kelebeğin rüyası

Bırakın artık fuck the system ayaklarını ya tüm insanlar su içiyor diye benim su içmem neden popüler kültürün bir gereği olsun herkesle tek tek konuşmadan bir sanatçıyı tekelini almak hangi ÜSTÜN dünya görüşünün getirisidir. Herkes Duman sevebilir bunun popüler kültür yüzünden olması mı gerekiyor illa ki?

Asıl yet-her! size ulan sizin de şu duman dinlemeyen tumblr açmasın diyenlerden bir farkınız yok bence.

Ön yargı denilip duruyor tumblr her köşesinde ancak yada siktir et aq.

Neyse.

Çoğumuz, babamız henüz hayattayken onun yüzüne bir kere bile dikkatle bakmayız. Baba, “baba” demeye başladığımız günden itibaren sürekli karşımızda duran bir alışkanlıktır. Yıllarca babamızdan değil, bir alışkanlıktan bahsederiz: Annemize, “babam bugün niçin gecikti?” diye sorarız; kardeşimize, “babam yine su istiyor,” der ve dertleniriz; bazen de “babama hangi yalanı uydursam,” diye planlar kurarız kafamızda. Baba, her seferinde, bize biraz uzak, biraz yabancı birisidir. Her gün elbiselerini giydirip sokaklara saldığımız o “biraz” yabancının, zamanın karşısında nasıl da eriyip gittiğini fark etmeyiz bile. Oysa ilkin ve hep onun elbiseleri yaşlanır, ilkin ve hep onun saçları ağarır, ilkin ve hep o öksürür. Bir alışkanlığın perde gerisinden baktığımız o yüzde zaman, çizgilerden, girintilerden ve çıkıntılardan yeni bir yüz yapar; bunu da fark etmeyiz. İçimizden az buçuk dikkat kesilenler bilirler ki, baba, gözaltlarındaki torbalarda yorgunluk biriktiren kederli göçmenidir evimizin. Bir an gelir, gözaltlarındaki torbaların bağcığını gözlerinin feriyle bağlayamaz olur artık. O iki bağcık da, hiç ummadığımız bir vakitte, hiç ummadığımız bir yerde çözülüverir. Çözülüverir ve babamız, bizden sakladığı bütün yorgunluklarını orta yerde bırakıp, kederli yüzünü terk eder. Biliyor musunuz? Babamız bir gün gerçekten ölür!