@atillailhan

Yorgunsun,

Anlatmaktan değil, susmaktan.

Yaşamaktan değil, yaşayamamaktan.

O kadar yorgunsun…

Kiminlesin ? Bak ben buradayım. Bıraktığın yerde bekliyorum seni. Aynı sevgimle, aynı şefkatimle bekliyorum. Taladro bir şarkısında “paspasın altinda anahtar arama, gerek yok. Çünkü sen gelirsin hayaliyle kapım açık” diyor. Gel. Kapım sana hep açık. Biz bu enkazdan tekrar bi’ ev inşa edebiliriz. Duvarlarımız rutubetlenir, evimizi sobanın dumanı sarar belki. Ama birlikte oluruz yetmez mi ? Yeniden acılarımıza sarılır, yaralarımıza ağlarız. Sen yeterki gel.

“Hani unutmuştun? Hani sevmiyordun?” diyecekler. Sevmiyorum. Yani seviyorum evet, ama Öyle değil. Benim sevdiğim sen değilsin ki. Benim sevdiğim tamamen anılar. Eski günler. Eski biz. Kopmuşuz, gitmişiz. Değişmişiz bir kere, aynı biz değiliz, nasıl sevmeye devam edebilirim? Tanımiyorum ki artık seni. Yani öyle düşünüyorum. Değiştin, değişmesen gelirdin, biliyorum. Ki artık gelsende ben kabul eder miyim? Onu da bilmiyorum.

Seni hala seviyor muyum? Bilmiyorum.

Ama ayağına taş dahi değse, benim canım acır. Şuan hayatın da olan kişiyi biliyorum, tanıyorum. Hatırlıyor musun? Sana neden onu aldın hayatına diye kızmıştım. Ve sen beni hiç dinlememiştin. Ama yemin ederim ki neden ben değil de o diye kızmamıştım sana. Ben kabullendim artık, ne olursa olsun bir daha beraber olmayacağımızı kabullendim. Yapamadın sen sevemedin beni, ama olsun bunun için kızmıyorum sana. Ben sadece onun nasıl biri olduğunu bildiğim için seni uyarmıştım. Beni sevmemen değil de, sana yaptıgım onca şeyden sonra onu seçip, ve onun da masalar da seni alay konusu yapmasıydı zoruma giden. Eğer ki bir gün benden çok seven biriyle olursan, işte o zaman sana karşı olan duygularım biter. Kıymetini anlayanların yanında olman dileğiyle sevgilim..

sana ev olabilmek için omuzumdaki tüm yükleri bir kenara birakıp sana koşmuştum. Çünkü sana güvenmiştim. Doğru yolda yürüdüğüme ilk defa inanmıştım. Ben o yolda yürürken dikenli olduğunu bile fark etmemiştim biliyor musun. Sen bana diyorsun ki şimdi de; bu yolu tek başına geri dön. Senin için koşa koşa geldiğim bu yol hiç de canimi acıtmamıştı. Şimdi niye acıtıyor inan bilmiyorum. Tam şu an ayağımdaki dikenlerle bakışıyoruz. Bana hep seni hatırlatacak bir iz bıraktın bana. Şimdi söyle ben seni nasıl unutayım? şimdi söyle adının geçtiği her masadan nasıl kalkmayayım? Benden çok şey aldın. Aldığın onca şeyi bana geri ver demeyeceğim. Veremezsin de zaten. Ama şunu da bilmeni isterim; benden aldıklarınla nefes bile alamayacaksın. bu nefessizlik seni öldürmesin ama yaşatmasın da..

“Bazı insanların anlamsız hareketlerine denk gelirsin.

Saçma kıskançlıklar, gereksiz rekabet, şüpheci tavırlar... Sonra bakarsın seninle bir ilgisi yok. Kimisi kıyaslanarak büyümüş, kimisi kandırılmış, kimisi sevilmemiş. Anlarsın ki insan, hikayesini bilmediğine düşman”

Özledim..

Bana iyi davranmanı, benimle sohbet etmeni, benimle her şeyi konuşmanı, beni aradığın günleri, bana değer verdiğin günleri, gülüşünü sevgilim, gülüşünü. Çok özledim. Tüm dünya karşımda dahi olsa bana gülümseyip, yanımda durduğun günleri özledim. Tanıyamıyorum ki şimdi seni. Çok farklısın, sadece bana karşı mı değiştin bilmiyorum. Seni değil, ilk tanıdığım seni özlüyorum. Keşke hiç ilerlemeseydik. Sadece bir birimizi tanıdığımıza memnun olup, öylece kalsaydık. Biliyorum, bu daha zor olurdu belki benim için. Ama kurtulurdum o dipsiz kuyudan. Çünkü sevilmiyor olmanın çaresizliğinden sağ çıkarmış da herkes, sevildim sanmanın düşüşünden kurtulamazmış..

Neyine bağlandım bu kadar?

Bana bakmayan gözlerine mi, yoksa benim için atmayan kalbine mi? Sana karşı hissettiklerimi, neden bir başkasına daha hissedemiyorum? Çok merak ediyorum. Senin diğerlerinden farkın neydi acaba? Herkese surat asan şu kalbim, bir tek sana gülümsüyor her defasında. En ufak bir yanlışların da herkesi silebiliyorken, senin yaptığın onca şeyden sonra, olmuyor dokunamıyorum sana. Bazı odalar soğuk, bazı duygular uzak, bazı gülüşler yarım. Ne yazık, hiç bitmiyor tuzakların..

İzlersin bazen, sadece izlersin. Yaşayamadığın duyguları, mutluluğu, karşılıksız sevgiyi. Ve sonra istersin, artık sevmeyi değil de sevilmeyi istersin. Ve zaman geçer aradan. Sevilirsin, kaybedilmekten korkulan insan olursun. Ama bunların hiç biri tatmin etmez seni. O umduğun duygular, sana karşı hissedilen duyguların senin için bir önemi olmadığını fark edersin. Ve anlarsın ki, onların sana karşı hissettiği duygular değil de, onun sana karşı hissettiği duygunun daha önemli olduğunu fark edersin. Onun, senin hayatında daha büyük bir rol oynadığını fark edersin. Aslında sevilmeyi değil de onun tarafından sevilmeyi istediğini anlarsın. Ama bunun sana ne kadar uzak olduğunu her defasında anlamışsındır. Çünkü en büyük uzaklık, en yakınlarımızın bize hissettirdiği duygulardır.

Artık senden bir şey beklemiyorum, istemiyorum da. Gelmeni, aramani, sevmeni. Bir zamanlar bütün bu kelimeler için her şeyi yapardım ama şimdi hiçbir şey gelmiyor içimden. İstemediğimden değil, hissetmediğimden. Neredeysen orada kal,oraya ait ol. Ben içimde hallederim bazı şeyleri.

Bazı şeyleri hissediyorum ama ne olduğunu bilmiyorum. Bir yerden kaçıyorum ama nereye olduğu belli değil, öylece uzaklaşıyorum. Bir şeylerden soğuyorum ama yaşamdan mı insanlardan mı çözebilmiş değilim. Birileri beni üzüyor ama sorsalar isimlerini söyleyemem. Çok yoruldum.

Evim yanmış gibi hissediyorum bu gece Susmuyor karşımda konuşuyor hece hece Bilmez ki zavallınım böyle sevilmek nedir Bu derde hiç düşmemiş benim kanaatimce Ardına bakmadan gitti son kez ay tenli nigâr Vuruldum saçlarına sanki kılıçlardan Zülfikar Sevene yazar her defasında kalan bütün zarar Ayrılık getirmedi kalana hiçbir zaman bir kâr