Herkesler başka başka sever sevdiğini. Kimi bağıra bağıra, kimi yaza yaza, kimi usul usulca, kimi de sessizliğinin iç yanında. Herkesler başka başka taşır yükünü. Kimi göstere göstere, kimi kaybolurcasına, kimi sakin öyle usulsa. Ortak yanıdır korkusu insanın. Çok sevmekten, hiç sevilmemekten,kaybetmekten, bir daha hiç görememekten... Canına en yakın olanı ararken yorulur, bulamadığında vazgeçer, bulduğunu sandığında ise kaybeder. Yıllar evvel parkın ortasında pamuk şekerimi kaybetmiş de yıllar sonra kucağında bulmuş gibi... Beni hiç mi hiç unutma ! D.T