İstersem başlık atabilirmişim.

Bir şarkıdan bir cümle alır seni... Çok klişe.

Eğer bir şeyler hissetmek istiyorsan gerçekten, şarkılara sığınmamalısın. Şarkıyı durdurup düşüncelerini özgür bırakmalısın. Bütün duyguları aynı anda yaşayabildiğin o muhteşem an var ya... Ardı ardına gelişen "seviyorum, özlüyorum... galiba... evet, nefret ediyorum!" anı. İşte ancak o an kelimeler dökülmeye başlar kalemden kağıda.

Mürekkebin, bembeyaz kağıdın pürüzlü yüzeyinde bıraktığı ize dalıp gidersin. Kelimeler, sanki kalemi sen tutmuyormuşsun gibi dökülür. O son cümlen bittiğinde sakince koyduğun nokta... evet seni özgürleştiren budur. O noktayı koyduktan sonra derin bir nefes, arkası sessiz bir huzur. Ardından da durmaz düşüncelerin.

Üzerinde taşıdığın tonlarca yükü bir kalem ile kağıda hapsetmiş olman düşüncelerini susturmaz, aksine daha derin düşünmeye başlarsın. Durdurmaya çalışırsın ama yapma... bırak düşüncelerin de özgürlüğüne kavuşsun. Düşünmekten hiç bir zaman korkma. Kendine kocaman sarıl, seni senden çok seven yok bu dünyada. Fikirlerini sesli söyle kendine, aynaya anlat planlarını. Gözyaşlarını izle. Güç kolay elde edilebilen bir şey değil. Gözyaşlarını silme son cümlen bittiğinde sakince kağıda bıraktığın o nokta vardı ya hani, onun gibi olması için bekle, aksın gözlerinden tenine, son damlasına kadar izle yağdırdığın o muhteşem yağmuru. Kendine sakın acıma. Son damla da seni terkettiğinde dik dur. Gözlerinin içine bak ve ikna olana kadar tekrarla "yapabilirim."

Sonra kendine gülümse... Önce laf olsun diye gülümse, sonrası zaten bir roman. Derin bir nefes sigara... ve işte gecenin asıl sahipleri, yıldızlar oradalar, pencerenin hemen arkasında. Ağırlaşan göz kapaklarından öperim. Huzur hep içinde olsun.