abi buralar dutluk olmuş galiba

Olmuş sahiden

Zaman haddini aştıysa ve durmak yeterince kabuklaştıysa; beklemek, bekleyeni beklenene dönüştürür.

İnsan ev duygusunu yitirince yaşamak biraz savrulmaya benziyor.

Bilmediğini ifade etme cesareti de bilmek kadar özgüven katıyor insana

Sevmek, başkasının yerine hatırlamaktır.

Birlikte çocuklaşmak, bulunması en güç bağ olabilir.

Susma becerisi de en az konuşma becerisi kadar önemli. Susabilmeye de yatırım yapmalıyız

Güvenin olmadığı yerde her şey kurguya benziyor.

Keşke kendimizle daha iyi koşullarda tanışsaydık.

Üstüne çalışılmış yalan sevmiyorum. Aniden gelişenleri biraz kabul edebilirim.

Kendini sık sık yenileyen bir yalandan kurtulmanın övülesi hafifliği.

Dünyada olmak, harika bir "her şeye hazırlıksız oluş" serüveni.

Sürekli bozulan. Ve bozulması gelişen.

Yaşamak, bir şeyi onarmaya benziyor.

Yaşamak, bir şeyi onarmaya benziyor.

Sanki tamamlanmamış bir şeyler var gibi. Bir şeyler yapsam bu şeyler tamamlanırmış belki ama yapmıyormuşum gibi. Çünkü eksiğin ne olduğunu bilmiyormuşum gibi. Bilsem, sürecin ihtimalinden korkup kendimden saklıyormuşum gibi. Geç kalışa da benzeyen biraz. Bir yorgunluk biçimi.

Yine de diyorsun ya, renge günaydın, kokuya günaydın, gize günaydın, ize günaydın, bir kuşun alçalma merakına günaydın. Yolları seçen gözüm, kıpırtıya günaydın. Adımlarıma günaydın. Diyorsun yani. Gün öyle söylüyor sana. Hatırla. Hafızana günaydın. Ellerin diri, ellerine günaydın.

Bir sabah bir uyanıyorsun, çok uzun zamandır içinde sabit olan bir şey değişmiş. Artık öyle hissettirmiyor, öyle baktırmıyor dünyaya. Bir bakıyorsun acısı gitmiş, anısı kalmış sadece. Unutuşun hissiz bilgisi kalmış. Ve zorlayarak değil, oynayarak değil, kendiliğinden olmuş bu.